อุปมาเรื่อง คุณค่าชีวิต ไม่ใช่ คุณฆ่าชีวิต 2



อุปมาเรื่องที่สอง


สุกเป็นลูกชายคนเล็กของคุรอบครัว ได้มาขอแบ่งมรดกจากุคุณพ่อ คุณพ่อก็แบ่งให้ลูกชายทั้งสองคนคือชิดซึ่งเป็นลูกชายคนโค และสุกที่เป็นลูกชายคนเล็ก

ต่อมา สุกคนเล็กก็ไปเมืองไกล เป็นนักเลงเกเร และผลาญเงินจนหมด เสียทั้งตัว เสียทั้งเงิน เสียทั้งอนาคต เมื่อเงินหมดแล้ว ก็เกิดกันดารอาหารในเมืองนั้นด้วย เขาก็ขัดสน เขาไปอาศัยอยู่กับชาวเมืองคนหนึ่ง คนนั้นก็ให้เขาไปเลี้ยงหมู แต่ไม่มีอะไรกิน เมื่อเขาสำนึกตัวแล้ว จึงพูดกับตัวเองว่า ลูกจ้างของคุณพ่อก็มีมาก ยังมีอาหารการกินอิ่ม และเหลืออีกฉันจะมาตายเสียที่นี่เพราะอดอาหาร

สุกจึงคิดว่าจะต้องไปหาคุณพ่อ และพูดกับท่านว่าสุกทำผิดต่อสิ่งศักดิ์สิทธ์ และผิดต่อคุณพ่อ ไม่สมควรได้ชื่อว่าเป็นลูกของท่านตุ่อไป ขอท่านให้เป็นเหมือนลูกจ้างของพ่อเถิด จากนั้นก็เดินทางไปหาคุณพ่อ เพื่อที่จะพูดคำนี้กับท่าน


เมื่อเดินทางมาถึงบ้าน คูณพ่อของสุกเห็นสุกแต่ไกล จึงรีบเข้ามาหา พร้อมทั้งตรงเข้าโอบกอดคอ จูบเขา ส่วนสุกก็พูดว่า ลูกนี้ไม่สมควรเป็นลูกพ่อ

คุณพ่อของสุกจึงสั่งให้คนรับใช้ไปเอาเสื้ออย่างดีที่สุดมาสวมให้ เอาแหวนมาสวมนิ้วมือ เอารองเท้ามาสวมให้ เอาลูกวัวอ้วนพีมาเลี้ยง เพื่อความยินดี เพราะ ลูกของเราคนนี้ตายแล้ว แต่กลับเป็นอีก หายไปแล้ว แต่ได้พบกันอีก

อุปมานี้สะท้อนให้เห็นความจริงหลายประการ เช่น ประการแรกคือความรัก คุณพ่อรักแลเมตตา ให้อภัยเมื่อลูกกลับมา คุณพ่อเป็นฝ่ายวิ่งไปกอดจูบ ให้ชีวิตลูกกลับคืนมามีศักดิ์แห่งความเป็นคน ความเป็นลูก หากใครทำผิดต่อคุณ ขอให้มีเวลาหนึ่งที่คุณต้องเป็นฝ่ายไปหาเขาก่อนอย่าถือทิฐิ จงถอดศักดิ์ศรีและหน้าตาของตนออก และให้ความรักเป็นตัวนำสู่การคืนดี การคืนดีจะเกิดขึ้นได้ต่อเมื่อมีการให้อภัย การให้อภัยคือ การไม่คิดว่า ความผิดนั้นคือหนี้แค้นที่ต้องชำระ การให้อภัยคือ การยอมรับเขาเข้ามาในชีวิตของเราอีกครั้งหนึ่ง คุณพ่อยอมรับลูก ลูกก็มีชีวิตขึ้นมาอีก ในอุปมานี้ คุณพ่อไม่เพียงแต่ ยอมรับ แต่ ต้อนรับ ด้วย

ประการที่สอง ชีวิตมีคุณค่า คนเราอาจผิดพลาดหนีไปไกลแสนไกล ตัวเองทำผิดพลาด หรือคนอื่นทำให้เราผิดพลาด ขมขื่นก็ตาม เราอาจรู้สึกว่าหมดตัว ว่างเปล่า อับอาย พ่ายแพ้โดดเดี่ยว อย่าคิดว่า หมดสิ้นความหวังแล้ว อย่าคิดว่า กลับไปก็อายเขา จบกันแล้ว จากอุปมานี้จะเห็นว่าลูกคนนี้ ตระหนักว่ามีความหวังทั้งจากคุณพ่อและจากตัวเขาเอง เขาเชื่อว่าคุณพ่อเขาให้อภัยเขา เขาก็รู้จักให้อภัยตนเองไม่จมกับความผิดพลาดในอดีต แต่รู้จักสำนึก ลุกขึ้นกลับมา เขาคิดว่าทำไมฉันต้องมาตาย ชีวิตมีค่ายิ่ง เขาจึงลุกขึ้น



อย่าเพียงแต่คิด แต่ ลุกขึ้น ทำในสิ่งที่ถูกต้อง คือ มีชีวิตอยู่




อุปมาเรื่อง คุณค่าชีวิต ไม่ใช่ คุณฆ่าชีวิต 2



[radio]http://www.freewebs.com/mummy001/0001%20Khuonfaraijan%20Doungjan[/radio]