นิทานเรื่อง ลาโง่




นิทานเรื่อง ลาโง่



ลุงมีแกเป็นพ่อค้าขายของเร่ แกมักจะหาของแปลกๆ หรือของที่ชาวบ้าน ต้องการมาขาย ตั้งแต่ของกินของใช้ หรือเครื่องมือทำกินอื่น ๆ ผู้คนทั่วๆ ไป มักจะเห็นแก่จูงลาคู่ใจชื่อเจ้าเด่นที่แกใช้บรรทุกสินค้าที่จะนำไปขายออกเดินทางอยู่เสมอ

วันนี้ก็เช่นกัน มีลูกค้าจากหมู่บ้านใกล้ ๆ กันสั่งให้แกเอาเกลือไปส่ง 2 กระสอบ พอได้สินค้าแกก็เอามาผูกไว้บนหลังเจ้าเด่นเตรียมออกเดินทางไปส่งของทันที
ลุงมีเดินจูงเจ้าเด่นมาถึงสะพานไม้ที่ทอดข้ามลำธารสายหนึ่ง ซึ่งไหลผ่านกลางระหว่างหมู่บ้านทั้งสอง

โชคร้ายเพราะสะพานที่แกตั้งใจจะข้ามนั้นเก่ามากแล้ว ทานน้ำหนักตัวแกกับลาไม่ไหวแน่ และลำธารนั้นก็ไม่ลึกนัก แกจึงจูงเจ้าเด่นลงน้ำข้ามลำธารแห่งนั้นทันทีเนื่องจากกระแสน้ำค่อนข้างเชี่ยว การข้ามลำธารจึงใช้เวลานานเพราะเหตุนี้เองเกลือที่บรรทุกบนหลังเจ้าเด่นจึงเริ่มละลาย

เมื่อลุงมีจูงเจ้าเด่นตะกายขึ้นฝั่งและเริ่มเดินทางต่อนั้น เจ้าเด่นรู้สึกว่าน้ำหนักของที่มันบรรทุกบนหลังนั้นเบากว่าเดิม มันจึงเดาเอาเองว่าถ้าของที่มันแบกอยู่โดนน้ำนานเข้าก็จะเบาอย่างนี้นี่เอง มันจึงตั้งใจจะถ่วงเวลาในน้ำอย่างนี้ในคราวต่อไป

เหตุการณ์แบบเดียวกันนี้เกิดขึ้นหลายครั้ง ทำให้ลุงมีรู้สึกสงสัย เมื่อแกลองทบทวนดูก็รู้ว่าต้องเป็นอุบายของเจ้าเด่นที่จะหาทางทำให้ของที่บรรทุกหลังมันเบาขึ้นทุกครั้งไป แกจึงคิดหาทางจะดัดนิสัยเจ้าเด่นที่ทำให้การเดินทางของแกล่าช้าและสินค้าเสียหาย ขายได้ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยทันที

คราวนี้ ลุงมีเลยเอาฟองน้ำกับนุ่น บรรทุกใส่หลังเจ้าเด่น แล้วมุ่งตรงมายังลำธารแห่งนี้อีก เมื่อมาถึงลำธาร เจ้าเด่นก็เริ่มใช้อุบายเดิมที่มันเคยใช้ได้ผลมาก่อน แต่คราวนี้ความโง่แบบลาของมัน มันจึงไม่รู้ว่า ฟองน้ำกับนุ่นมีคุณสมบัติแตกต่างจากเกลือและน้ำตาลอย่างไร มันจึงถ่วงเวลาอยู่ในน้ำให้นานกว่าเดิมถึง 2 เท่า
ลุงมีรู้ท่าอยู่แล้วก็ปล่อยให้มันแช่อยู่ในน้ำตามสบาย พอคะเนว่าฟองน้ำและนุ่นอุ้มน้ำจนพอแล้ว จึงใช้ไม้ไล่ต้อนให้เจ้าเด่นขึ้นจากน้ำ
เจ้าเด่นลาโง่คราวนี้ได้รับบทเรียนอย่างแสนสาหัส เพราะนอกจากจะต้องแบกทั้งนุ่นและฟองน้ำที่อุ้มน้ำจนหนักอึ้งแล้ว มันยังโดนไม้เรียวที่ลุงมีตีบังคับให้มันเดินไวๆอีกด้วย




นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ คนโง่ย่อมคิดว่า คนอื่นไม่รู้เท่าทันความคิดของตน “



[radio]http://www.freewebs.com/mummy001/0001%20Sukkhonbonfa%20Zai[/radio]