แฮร์รี่ พอตเตอร์ (รถเมล์อัศวินราตรี)
แฮร์รี่มาไกลจากบ้านของพวกเดอร์สลีย์หลายช่วงถนนแล้ว
ตอนที่เขาทรุดตัวนั่งลงบนกำแพงเตี้ยๆ ที่ถนนแมกโนเลียเครสเซนต์ พลางหอบหายใจด้วยความเหนื่อยที่ต้องออกแรงลากหีบใส่ของใบใหญ่เขานั่งนิ่งขึง ฟังเสียงหัวใจเต้นถี่รัว โทสะคงยังแล่นพล่านทั่วร่าง
หลังจากต้องอยู่ตามลำพังเป็นเวลาสิบนาทีถนนอันมืดมิด
อารมณ์อย่างใหม่ก็เข้ามาแทนที่ ความตื่นกลัวนั่นเอง ไม่ว่าจะมองในแง่มุมไหน เขาไม่เคยตกอยู่ในสภาพที่เลวร้ายอย่างที่สุดเช่นนี้มาก่อนเลย เขาหมดสิ้นหนทางไปเหลือเพียงลำพังตัวคนเดียว ท่ามกลางความมืดในโลกของพวกมักเกิ้ลและที่แย่ที่สุดก็คือเขาเพิ่งจะใช้เวทมนตร์ขั้นรุนแรงลงไปซึ่งทำให้แทบจะมั่นใจได้เลยว่าเขาจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนฮอกวอตส์อย่างแน่นอน แฮร์รี่ละเมิดกฎข้อห้ามว่าด้วยการใช้เวทมนตร์ของพ่อมดที่อายุยังไม่บรรลุนิติภาวะอย่างแรง เด็กชายรู้สึกประหลาดใจที่แทนกระทรวงเวทมนตร์ไม่ถลาร่อนลงมารวบตัวเขาไปเสียตรงที่เขากำลังนั่งอยู่นี้
แฮร์รี่ตัวสั่น เขากวาดสายตามองขึ้นลงไปตามถนนแมกโนเลียเครสเซนต์ จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง
เขาจะถูกจับกุมไปหรือว่าเพียงแค่ถูกขับออกจากโลกของพ่อมด เด็กชายคิดถึงรอนกับเฮอร์ไมโอนี่
แล้วหัวใจของเขาก็ยิ่งห่อเหี่ยวลงไปอีก ไม่ว่าสิ่งที่เขาทำลงไปจะเป็นอาชญากรรมหรือไม่ก็ตาม
เขาแน่ใจว่ารอนกับเฮอร์ไมโอนี่ต้องอยากช่วยเหลือเขา แต่ทั้งสองคนอยู่ต่างประเทศ แถมเฮ็ดวิกก็ไม่อยู่
เขาจึงไม่มีวิธีที่จะติดต่อกับเพื่อนๆ ได้เลย มิหนำซ้ำเขายังไม่มีเงินของพวกมักเกิ้ล เขามีทองคำของพ่อมด
เพียงนิดหน่อยอยู่ในกระเป๋าสตางค์ที่ก้นหีบใส่ของใหญ่แต่มรดกทั้งหมดที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ก็ฝากอยู่ในห้องนิรภัย
ของธนาคารกริงกอตส์ในลอนดอนเขาคงไม่มีทางลากหีบใส่ของใบใหญ่นี้ไปจนถึงลอนดอนได้หรอก เว้นแต่ว่าแฮร์รี่ก้มลงมองดู ไม้กายสิทธิ์ ซึ่งเขายังคงกำแน่นอยู่ในมือ
หากเขาถูกขับไล่ออกมาแล้ว (พอถึงตอนนี้หัวใจของเขาเต้นถี่รัวอย่างปวดร้าว) การจะใช้เวทมนตร์อีกสักบทคงจะไม่ทำให้เสียหายอะไรอีก เขามีผ้าคลุมล่องหน ซึ่งได้รับตกทองมาจากพ่อจะเป็นอย่างไรนะถ้าเขาเสกให้ หีบใส่ของเบาเหมือนขนนก แล้วผูกมันเข้ากับไม่กวาด เอาผ้าคลุมล่องหนคลุมตัวแล้วเหาะไปลอนดอน จากนั้นก็เอาเงินที่เหลือออกมาจากธนาคารและ... เริ่มต้นชิวิตอย่าคนเร่ร่อน เป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัว แต่ เขาก็นั่งอยู่บนกำแพงนี้ตลอดไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเขาอาจต้องลงเอยด้วยการ พยายามอธิบายให้ตำรวจของพวกมักเกิ้ลฟังว่าเหตุใดเขาจึงออกมาเตร็ดเต่อยู่กลางดึก พร้อมกับหีบใส่ของที่เต็มไปด้วยสมุดคาถาและยังมีไม้กวาดอีกหนึ่งอัน
แฮร์รี่เปิดหีบใส่ของอีกครั้ง แล้วกวาดข้าวของข้างใน
ไปรวมกันไว้ข้างหนึ่ง เพื่อค้นหาผ้าคลุมล่องหน..
แต่ก่อนที่เขาจะหามันพบ
เขาก็ผุดลุกขึ้นยืนในทันที พลางกวาดสายตาไปรอบๆตัว
อีกครั้ง ความรู้สึกเสียวแปลกๆ ที่ต้นคอทำให้แฮร์รี่รู้สึกว่า
มีใครบางคนกำลังจ้องมองเขาอยู่ แต่ถนนก็ดูว่างเปล่าและ
ไม่แสงไฟส่องลอด ออกมาจากบรรดาบ้านทรงสี่เหลี่ยม
หลังใหญ่สักหลักเดียว เขาก้มลงไปที่หีบใส่ของอีกครั้ง
แต่เหยียดตัวขึ้นอีกเกือบจะในทันทีเขากำไม้กายสิทธิ์ไว้แน่นแม้จะไม่
ได้ยินเสียงแต่ก็รู้สึกได้ว่าใครคนหนึ่ง
หรืออะไรอย่างหนึ่งกำลังยืนอยู่ตรงช่องแคบๆ
ระหว่างโรงรถกับรั้วที่อยู่ด้านหลังเขา แฮร์รี่หรี่ตาดูตรอกมืดๆนั้น
ขอให้มันขยับตัวหน่อยเถอะ แล้วเขาก็จะได้รู้ว่ามันเป็นแค่แมวจรจัด หรือ..อะไรอย่างอื่น
ลูมอส แฮร์รี่พึมพำ แสงสว่างที่วาบขึ้นตรงสุดปลายไม้กายสิทธิ์เกือบทำให้เขาตาพร่า เขาชูมันขึ้นสูงเหนือศีรษะ และกำแพงประดับกรวดของบ้านเลขที่สองขึ้นในทันใด ปรูโรงรถสะท้อนแสงไฟ ระหว่างโรงรถกับกำแพงนั้น แฮร์รี่แลเห็นเงาทะมึนของอะไรอย่างหนึ่งค่อนข้างชัดเจน มันมีขนาดใหญ่มากและดวงตาโตทอประกายเจิดจ้า
แฮร์รี่ผงะถอยหลัง เท้าเตะโดนหีบใส่ของทำให้เขาสะดุด ไม้กายสิทธิ์กระเด็นหลุดจากมือตอนที่เขาเหยียดแขนออกเพื่อเอามือยันพื้น เขาล้มลงไปในร่องระบายน้ำเต็มแรง
มีเสียง โครม ดังลั่นแก้วหูแทบแตก แฮร์รี่ยกมือขึ้นป้องนัยน์ตาจากแสงสว่างจ้าที่เกิดขึ้นในฉับพลันทันทีนั้น..
แฮร์รี่กลิ้งตัวกลับขึ้นไปบนทางเท้าได้เวลาพอดี ปากร้องลั่นวินาทีต่อมาล้อรถขนาดยักษ์คู่หนึ่งและไฟหน้ารถก็หยุดลงดังเอี๊ยดตรงตำแหน่งที่แฮร์รี่เพิ่งจะกลิ้งพ้นไปพอดิบดี เมื่อแฮร์รี่ผงกหัวขึ้นมองเขาเห็นว่าล้อและไฟหน้านั้นเป็นของรถโดยสารสามชั้นสีม่วงบาดตาซึ่งไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน ตัวหนังสือสีทองเหนือกระจกหน้าอ่านได้ว่ารถเมล์อัศวินราตรี
ชั่วเส้ียววินาที แฮร์รี่นึกสงสัยว่าตัวเองเสียสติไปเพราะหกล้มหรือไม่ กระเป๋ารถในชุดเครื่องแบบสีม่วงกระโดดลงมาและเริ่มบรรยายในความมืดด้วยเสียงอันดังว่า
ขอต้อนรับสู่รถเมล์อัศวินราตรี พาหนะฉุกเฉินสำหรับแม่มดและพ่อมดพเนจร เพียงแค่นี้ยื่นไม้กายสิทธิ์ออกมา แล้วก้าวขึ้นรถ เราก็จะพาท่านไปทุกแห่งที่ปรารถนา ผมซื่อสแตน ชันไพก์ ผมเป็นกระเป๋ารถเที่ยวเย็นวันนี้..
กระเป๋ารถหยุดกะทันหัน เขาเพิ่งมองเห็นแฮร์รี่ซึ่งยังคงนั่งอยู่กับพื้น แฮร์รี่คว้าไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาอีกครั้ง แล้วลุกขึ้นยืน เมื่ออยู่ในระยะใกล้ เขาจึงแลเห็นว่าสแตน ชันไพก์ แก่กว่าเขาเพียงไม่กี่ปี อย่างมากที่สุดก็คงอายุราวสิบแปดหรือสิบเก้าปี สแตนมีใบหูกางใหญ่และมีสิวประปราย
นายลงไปทำไรตรงนั้นนะ สแตนทิ้งมาดกระเป๋ามืออาชีพ
หกล้มฮะ แฮร์รี่ตอบ
หกล้มทำไมง่่ะ สแตนถามล้อๆ
[radio]http://www.freewebs.com/mummy001/Mairukklanglok%20Noo[/radio]
Bookmarks