คือกันเล้ยย น้องกานต์ ไม่มีคนซื้อให้ ...กระทู้ต้นฉบับโดยคุณ ใบไม้สีชมพู
คือกันเล้ยย น้องกานต์ ไม่มีคนซื้อให้ ...
ล้มแล้วฟื้นยืนสู้ชูช่อใหม่ เพราะต้นยังสดใสผลิใบเขียว
ลุกขึ้นต้านลมฝนต้นเป็นเกลียว รากยึดเหนี่ยวซับซ้อนกับพื้นดิน
วันที่ใบไม้ร่วงหล่น 6
หลังจาก พระอาทิตย์ ตกดินแล้ว บรรยากาศรอบตัวเป็นสีดำ ฉันนั่ง ที่เคยนั่งประจำ ตรงริมน้ำ เจ้าพระยา หลังบ้าน
มองออกไปกลางแม่น้ำเจ้าพระยา ดู เรือโดยสารเจ้าพระยา กับเรือสำราญ วิ่งผ่านไปมา ยามเย็น ช่างงดงามนัก
นานๆ จะมีเรือลากโยง ขนทราย ผ่านมาที เรือลำใหญ่ คล้ายๆกับภูเขา ที่เคลื่อนที่ได้ในความมืด ดูแล้ว บอกไม่ถูก
แสงตะเีกียง วับแวม บนเรือ ดูอ้างว้างนัก เหมือนคนที่ผ่านโลกมานาน มีมองย้อนหลังแล้วเซ็ง....
เมื่อมองข้ามไปอีกฝั่ง ของแม่น้ำ ภาพแสงสี จากฝั่ง สี่พระยา ดูงามตา ยิ่งนัก
แสงไฟจากเรือข้ามฝาก ที่ขนคน จากคลองสาน ไปสี่พระยา อย่างช้าๆ และสวนกันกับเรือ
ที่ขนคนมาจาก ท่าสี่พระยา กลางแม่น้ำ ยามเย็น
ฉันกับ อมิตาดา นั่งเรือ ข้ามฝากกัน เสมอ เราชอบมองสายน้ำที่กำลังไหลไป เรียบๆ เรื่อยๆ ช้าๆ....
เหมือนเวลาของคนเรา ที่ผ่านพ้นไปทีละวินาที จนเราเองไม่รู้สึก พอรู้ตัวอีกที แก่ตัวลงไปแล้ว
ใช่สินะ พอรู้ตัวอีกที อมิตาดา เธอก็จากฉันไปแล้ว ตอนนี้ ฉันเริ่ม ไม่แน่ใจตัวเองแล้ว
ว่า อมิตาดา เธอ มีตัวตนอยู่จริงหรือเปล่า เธอคล้ายเงา ที่ฉันเอื้อมไม่ถึง เหมือนคนในนิยาย
ที่ฉันรู้สึกได้ แต่ไม่อาจสัมผัสได้จริง ฉันเคยทำบาปกรรม อะไรนักหนา ชีวิตฉันถึงเป็นแบบนี้
มีความรักทั้งที ก็ไกลกันแบบนี้หนอ...
จาก กรุงเทพ ไป เดลี ดีไหม ความคิดนี้ ยังอยู่ในใจฉันเสมอมา ฉันกำลังรอเวลา ให้ตัวเองบ้ากว่านี้ อีกนิด ฉันคงต้องไปจริงๆ
คืนนี้ ภาพท้องฟ้า ที่ไร้ดวงจันทร์ มันก็สวยไปอีกแบบ ดวงดาวดวงเล็กๆ กระพริบแสง ทั่วท้องฟ้า
คล้ายฝูงหิ่งห้อย บินรอบๆ ต้นลำพู ไฟกระพริบ ในตัวมัน ดูเพ้อฝัน และเจิดจ้า ในใจ เวลามอง
ฉันเองก็ไม่รุ้จักต้นลำพู หรอก แต่เคยดู จากหนังเรื่อง คู่กรรม ฉากนี้ติดอยู่ในใจเสมอมา
************************************************
“พี่คืนนี้ เราไปดู ลิเกกันไหม เขามีลิเก ตรงตลาดน้อย ฝั่งสี่พระยา ไปด้วยกันไหม”
ฉันมองหน้าคนชวน ด้วยแววตา พิกล นึกอย่างไรน้อ มาชวนเราไปดูลิเก วันนี้ธงมาแปลกจัง มันมีอะไรหรือเปล่า
“เขามีงานอะไรกันเหรอธง?”
ฉันถามหยั่งเชิง ในขณะที่รดน้ำต้นไม้ไปด้วย
ส่วน ธงที่กำลังนั่ง พรวนดิน ใน กระถางสาวน้อยปะแป้ง เหลือบมามองฉันก่อน จะง่วนพรวนดินต่อ
“ไม่รุ้เหมือนกันพี่ ผมได้ยินคนคุยกัน ตรงท่าน้ำคลองสาน นะ เอิก เอิก เอิก
มีจริงหรือเปล่า ผมเองก็ไม่แน่ใจหรอก”
ธงพูดไปด้วย หัวเราะไปด้วย ฉันก็เลยพลอยหัวเราะ ไปกับมันด้วย
จริงสินะ ตั้งแต่ ธง เดินทางเข้ามาเสี่ยงดวงในเมืองหลวง เขาไม่เคยไปไหน หรือรู้จักใครมากมาย
ฉันเองก็ไม่เคยห้ามเขาหรอก แต่เขาเลือกที่จะอยู่แค่นี้เอง ด้วยเหตุผลส่วนตัว
ตอนที่ฉันเจอ ธง ครั้งแรก เขากำลังนั่งคางเกยหัวเข่า ที่หัวลำโพง ข้างๆ ตัว มีกระเป๋าหนึ่งใบ
ฉันเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมฉันถึงสนใจ เด็กคนนี้ จนอดไม่ได้ ต้องเข้าไปสอบถามเขา
“น้อง เป็นอะไรหรือเปล่า.....” ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะถามอะไร
เด็กคนนั้น หันมาสบตาฉัน ในแววตาของเขา ฉันสัมผัสได้ ถึงความหวาดระแวง ซ่อนอยู่ในนั้น
“ผม โดนล้วงกระเป๋า นะพี่” เขาตอบยิ้มๆ ด้วยแววตา ปลงๆ เซ็งๆ
“แล้วน้อง มาจากไหน และกำลังจะไปไหนเหรอ?” ฉันเริ่มชวนคุย
“ผมมาจากบ้านครับ ตอนนี้ไม่มีที่ไป...จะกลับบ้านก็ไม่ได้แล้ว”
“เออ แล้วพี่เป็นใคร มาซักถามผมทำไม พี่จะหลอกผมเหรอ”
หึ หึ ไอ้เด็กคนนี้น่าสนใจแหะ
“พี่ เอาต้นไม้ มาส่งลูกค้า ตรงพลับพลาไชย อากาศร้อนเลย แวะเข้ามากินกาแฟเย็น” ฉันตอบ ยิ้มๆ
“แล้วน้องตั้งใจจะไป ที่ไหนเหรอ เดี๋ยวพี่ ออกค่ารถเมล์ ให้ ”
ไม่รู้เป็นไง ฉันรู้สึกดีกับเด็กคนนี้ บอกไม่ถูก อาจบางที ฉันเองเคยสิ้นหวังมาก่อน
เมื่อเจอคนที่ตกอยู่ในสภาพเดียวกัน เลยเข้าใจความรุ้สึกดี
“ผมไม่มีที่ไปหรอกพี่.....ถ้าพี่อยากช่วยผม พี่มีงานให้ผมทำไหม “
ฉันรู้สึกอึ้ง...เมื่อโดนคำถาม ที่ไม่ทันตั้งตัวอย่างนี้ หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ เลย ตู
**************************************************
ชวนไปดูหมอลำใคแหน่เนาะ ชวนไปเบิ่งลิเก บ่ไปนำดอกจ้า อิอิ
กฎการส่งข้อความ
อ้างข้อความนี้
Bookmarks