...ผมอยู่มาได้ตอนนี้กะสี่สิบกว่าแล้ว ผมตรากตรำ รองรับสิ่งต่างๆมามากมายหลายอย่าง หลายครั้งต่อหลายคราที่ต้องถูกถาง ลิดรอน ตัดกร่อนออกจากสังคมเดิม แต่กระนั้นผมก็ยังยืนหยัดต่อสู้เพื่อเส้นทางชีวิตที่ยืนยาวต่อไป แม้ว่าเส้นทางชีวิตต้องถูกกดขี่ตัดรอนจากสิ่งภายนอกก็ตาม
...แต่สิ่งที่ผมบ่เข้าใจยิ่งนักคือทำไมสังคมที่ผมอยู่จึงไม่เท่าเทียมกันอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมรับไม่ได้ ทั้งๆที่เราก็มาด้วยกัน มาพร้อมกันแต่ตอนนี้ทำไมเราจึงต้องแบ่งแยก ลาห่างร้างกันไป...
Bookmarks