ปาตาจาลา
เศรษฐีตระกูลหนึ่ง มีอยู่ 4 คน คือ พ่อ แม่ ลูกสาวชื่อ ปาตาจาลา ส่วนคนที่ 4 เป็นคนใช้ลูกสาว ชื่อจูละ และเหล่าไพร่พลบ่าว จูละนั้นเป็นคนใช้อยู่ที่นั่นตั้งแต่ปาตาจาลาเป็นเด็กแล้ว ทั้งคู่เติบโตมาด้วยกัน พ่อกับแม่ปรึกษากันว่าจะให้ ปาตาจาลา แต่งงาน แต่ความเป็นจริงปาตาจาลานั้นได้มีความรักกับจูละมานานแล้ว (อ้าว! จูละเป็นผู้ชายหรอกเหรอ) นางไม่กล้าบอกพ่อแม่
นานวันเข้า พ่อกับแม่ก็ยิ่งรบเร้าให้นางมีครอบครัวบ่อยขึ้น นางปาตาจาจึงปรึกษากับจูละ จูละบอกให้ปาตาจาลาไปแต่งงานกับคนอื่นที่เหมาะสมกว่าเถอะ แต่นางปาตาจาลาก็ยังครองความสาวเรื่อยมา
ต่อมามีเศรษฐีอีกตระกูลหนึ่ง มาทาบทามนางปาตาจาลาเป็นเมีย พ่อแม่เลยมาบอกปาตาจาลา นางปาตาจาลาก็ไม่ยองปลงใจ พ่อแม่วิงวอนอย่างไรก็ไม่ยอมท่าเดียว เลยเกิดการเฆี่ยนตีบังคับกันขึ้น นางถูกมัดมือมัดเท้าโบยให้ยอมแต่งงาน แต่ถึงกระนั้นนางก็ไม่ยอมท่าเดียว
จูละรู้ความยิ่งต้องบอกให้นางไปแต่งกับคนที่เหมาะสมเถิด แต่นางก็ไม่ยอมท่าเดียว จูละเห็นนางปาตาจาลาเป็นหญิงที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก จึงตกลงหนีตามกันไปในคืนนั้น...
ทั้งสองไปอยู่กระต๊อบน้อย อยู่อย่างง่ายๆตามประสายากหลังภูเขา นางปาตาจาลาไม่เคยทำอะไรก็ได้ทำ ตักน้ำ นึ่งข้าว เป่าไฟ ช่วยกันผลักกันดันให้ตัวเองและผัวอยู่รอด จนคลอดลูกออกมาคนหนึ่ง นางจึงคิดจะพาจูละกลับบ้านเอาลูกไปให้พ่อแม่ดู แต่จูละห้ามไว้
พอลูกคนแรกโตนางก็ตั้งท้องคนที่ 2 พอใกล้กำหนดนางก็ชวนกลับไปคลอดที่บ้านพ่อกับแม่และไปอยู่ที่นั่น เพราะว่าทุกข์ยากลำบากแท้ จูละก็ไม่ยอมท่าเดียว หนีแล้วต้องหนีให้ถึงที่สุด นางจึงทำท่าจะกลับไปออกลูกอยู่บ้านคนเดียว แต่ว่าฝนตกกลางทาง จูละจึงเรียกกลับมา พอถึงกระต๊อบแล้วนางก็เจ็บท้องพอดี ฝนตกแรงมากกระต๊อบน้อยไม่อาจต้านทานฝนได้ จูละจึงจะออกไปหาใบไม้มาซ่อมแซม จึงฝ่าฝนออกไปหา แต่ถูกงูพิษกัดตาย เพราะพิษงู
นางปาตาจาลาเจ็บท้องจะคลอดลูก ฝนก็ตกกระหน่ำหนัก กระต๊อบเปียกฝนก็ใกล้จะพัง หลังคารั่วน้ำไหลลงจ้ากๆ ผัวก็ไม่มาสักที นางจึงคลอดลูกออกมากลางดึก นางกอดลูกทั้งสองนอนตากฝนอยู่ในกระต๊อบจนฟ้าแจ้งจางปางวันใหม่ นางตัดสินใจอุ้มลูกตามหาผัว ตามป่าจนเห็นศพ นางร่ำไห้เสียใจอกแทบแตกสลาย รำพึงรำพันต่างๆนานา อกคนเป็นเมียแทบแตกหักออกเป็นเสี่ยงๆ นางเลยเอากิ่งไม้มาปิดบังศพผัวไว้อย่างดี เพราะไม่มีอะไรขุดหลุมฝังได้เนื่องจากจอบสมัยนั้นยังไม่มี จึงหอบใบไม้บ้างดินบ้างมาปกคลุมศพผัวไวเพื่อที่จะได้ไม่เป็นเหยื่อนกกา แล้วนางก็เดินทางต่อไปอย่างไม่มีจุดหมายที่แน่นอน
นางปาตาจาลา มือหนึ่งอุ้มลูกน้อยที่เพิ่งเกิด อีกมือหนึ่งจูงลูกคนโต เดินทางมุ่งสู่บ้านเกิด เพื่อจะอาศัยอยู่กับพ่อแม่ จนไปถึงริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง แม้น้ำจะไม่ลึกนัก แต่บังเอิญเมื่อคืนฝนตกหนัก ทำให้น้ำในแม่น้ำไหลเชี่ยว
นางปาตาจาลา ไม่สามารถพาลูกทั้งสองข้ามแม่น้ำไปพร้อมกันได้ จึงบอกให้ลูกคนโตรออยู่ที่ฝั่งนี้ก่อน แล้วตนเองก็อุ้มลูกน้อยค่อยๆเดินลุยข้ามแม่น้ำไป แล้ววางลูกน้อยไว้ที่ริมฝั่ง จากนั้น นางก็ลุยน้ำกลับมารับลูกคนโต
ขณะนั้น มีนกเหยี่ยวใหญ่ตัวหนึ่งบินผ่านมา เห็นลูกน้อยนางปาตาจาลา เข้าใจว่าเป็นชิ้นเนื้อ จึงบินลงมาโฉบเอาไป นางปาตาจาลาอยู่กลางแม่น้ำ เห็นเข้า จึงโบกมือพรางส่งเสียงไล่นกเหยี่ยว
ลูกชายคนโตที่รออยู่ริมฝั่ง เห็นแม่โบกมือ เข้าใจว่าแม่เรียกให้ตนลงไปหา จึงรีบวิ่งลงแม่น้ำ และถูกน้ำซัดจมหายไป
นางปาตาจาลาอยู่กลางแม่น้ำ ไม่สามารถช่วยลูกทั้งสองได้เลย
นางปาตาจาลาคิดถึงชีวิตที่รันทดของนาง ที่หนีความสบายจากการเป็นลูกเศรษฐีมาตกตระกำลำบากกว่า 2 ปี ครั้นผัวตายก็ไม่มีโอกาสทำศพให้
นางเดินทางรอนแรมซัดเซพเนจร จนพบทางสว่าง นางได้บวชชีใต้เงาพระพุทธศาสนา โอ้ อนุโมทนาสาธุนำเด้อ
อ้างข้อความนี้
Bookmarks