ผักเฮียด
ในภาษาบาลีเรียกว่า ?ต้นปิปผลิ? หรือ ?ต้นปิลกฺโข? (พระคัมภีร์อภิธานนัปปทีปิกา)
ชื่อทั่วไป ผักเฮียด, ผักไฮ [อิสาน] ไกร (กรุงเทพฯ), ผักเลือด, เลียบ (ภาคกลาง), ผักฮี, ผักเฮือก, ผักเฮือด (ภาคเหนือ), ส่วนทางเพชรบุรี เรียกว่า ผักไฮ, ประจวบคีรีขันธ์ เรียกว่า ไทรเลียบ และนครราชสีมา เรียกว่า โพไทร เป็นต้น
อยู่ในสกุล Ficus lacor
วงศ์ Moraceae
ลักษณะทั่วไปของผักเฮียดต้นไกรหรือต้นเฮียดนี้ เป็นไม้ป่า พบในทุกสภาพป่าทั่วประเทศ เป็นไม้ยืนต้นขนาดใหญ่ สูงประมาณ 8-15 เมตร ลักษณะคล้ายต้นไทร มียาง ลำต้นเป็นพูพอน เรือนยอดแผ่กว้าง กิ่งก้านแผ่สาขา เปลือกสีเทาเรียบ ใบเรียวยาวปลายแหลมคล้ายใบหอก ดอกออกเป็นกระจุกบนช่อสั้นๆตามกิ่ง ผลอ่อนสีเขียว และเปลี่ยนเป็นสีชมพูแดงม่วง หรือดำ เมื่อแก่เต็มที่ภายในมีเมล็ดมาก มักเป็นอาหารของนก
ช่วงเดือนธันวาคม-มกราคม จะผลัดใบ และในเดือนกุมภาพันธ์-มีนาคมจะผลิใบใหม่ ใบอ่อนสีชมพู หรือชมพูอมเขียว ดูใสแวววาวไปทั้งต้น ขยายพันธุ์โดยการเพาะเมล็ด หรือปักชำ
คุณค่าทางอาหาร
เหตุที่เรียกต้นเฮียดว่า ?ผัก? นั้น ก็เพราะยอดอ่อน หรือใบอ่อน สามารถรับประทานเป็นผักได้ มีรสเปรี้ยวมัน ยอดผักเฮียด 100 กรัม ให้พลังงานต่อร่างกาย 39 กิโลแคลอรี่ สามารถนำมาประกอบอาหารได้หลายอย่าง เช่นแกง ยำ ก้อย ซุป หรือกินเป็นผักสด
ประโยชน์ทางยา
แพทย์พื้นบ้านไทยใช้เปลือกของต้นเฮียด มาสับเป็นชิ้นเล็กๆ ต้มดื่มแก้ปวดท้อง ท้องร่วง แต่แม่ลูกอ่อนที่มีอาการไอ ห้ามกินผักเฮียด เพราะจะทำให้โรคกำเริบขึ้น ส่วนยางไม้เฮียดนั้นชาวบ้านมักนำมาใช้ดักนกหรือแมลง เช่น ตัง ติดจักจั่น
ปล. เอื้อเฟื้อภาพ โดยตุ๊กตาไล่ฝน
Bookmarks