อาลัยนายฮ้อยมา

[เขมราฐ]

อาจจะเศร้านิดหนึ่งแต่เรื่องนี้เขียนล่าสุดค่ะ

และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่ฉันไม่มีตา ฉันรู้ว่าสักวันตาต้องจากฉันไป

แต่ฉันไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ บางคนอาจแย้งว่าเร็วหรือ ตาฉันอายุ 82 แล้ว ที่เร็วในความ

หมายของฉันคือฉันเพิ่งจะสูญเสียยายไปเมื่อปีที่แล้ว ผ่านมา 1 ปี กับอีก 1 เดือนตาก็จาก

ฉันไปอีกคน ในบรรดาหลาน ๆ ของตาฉันใช้ชีวิตอยู่กับตายายมากที่สุด สมัยที่ฉันยังเด็ก

ฉันจะมีกิจกรรมที่ทำกับตามากมาย เลี้ยงวัว เลี้ยงควาย ความทรงจำของฉันเกี่ยวกับตายัง

แจ่มชัด ตาเป็นคนแก่ที่แข็งแรง ตลอดชีวิต 82 ปีของตา ตาไม่เคยป่วยหนักจนต้องเข้า

โรงพยาบาล ตารูปร่างผอม สูง สวมเสื้อผ้าฝ้ายย้อมครามที่ยายตัดให้ จะว่าไปก็ตั้งแต่ปลูก

ต้นฝ้าย ทอผ้า ตัดเย็บ และย้อมครามเป็นฝีมือยายหมด กางเกงขาสั้น สวมรองเท้าที่ทำ

ด้วยยางล้อรถยนต์ ผ้าขาวม้าคาดเอว มีขวานเหน็บที่เอว ขวานคืออวัยวะส่วนที่ 33 ของ

ตา ขวานที่คมมากหากเด็กเอามาเล่นแล้วพลาดมีหวังไม่มือก็นิ้วต้องขาดออกไป ตาชอบ

สูบยาเส้นมวนใบตองแห้งตาเป็นคนปลูกต้นยาสูบเอง เก็บมาบ่ม หั่น เอง ตาจะมีถุง

พลาสติกบรรจุยาเส้น มวนใบตองแห้ง และไม้ขีดไฟโบราณ ในนั้นยังมีเหรียญเศษสตางค์

ด้วย ซึ่งฉันจะแอบเอาไปซื้อขนมอยู่บ่อยครั้ง แต่ตาไม่เคยว่าหรือตีฉัน

ตาเป็นคนขยัน ตลอดชีวิตของตาไม่เคยอยู่นิ่ง งานหลักของตาคือเลี้ยงวัว ช่วยน้าทำนา

บ้าง ถึงหน้านาฉันกับตาจะมีหน้าที่หลักคือเลี้ยงวัว เลี้ยงควาย เช้าๆ น้า ๆ จะเอาควายไป

ไถนา พอกินข้าวเช้าเสร็จ ฉันกับตาก็จะต้อนวัว ควายไปเลี้ยงบนภูเขาใกล้ๆนา พอตกบ่าย

วัวควายกินหญ้าอิ่ม ถึงเวลาต้องไถนาอีกรอบฉันก็ต้อนวัวควายกลับตาจะมีผลไม้ป่าให้ฉัน

เสมอ 1 ปีหลังจากที่ยายจากไปฉันสังเกตเห็นตาเศร้า และพูดน้อยลง ช่วงเวลาปีใหม่ต้น

ปี 2552 ฉันกลับบ้านไปเยี่ยมตา ตายังนั่งคุยกับฉันและกินหน่อยหน่าที่ฉันซื้อไปฝากไม่

เหมือนคนป่วยเลย ฉันกลับมาทำงาน ฉันโทรศัพท์ไปคุยกับตาอย่างสม่ำเสมอ จนกลางดึก

ของวันที่ 25 มกราคม 2552 ฉันได้รับโทรศัพท์จากแม่บอกว่าตาไม่อยู่แล้วฉันเดิน

ทางกลางดึกเพื่อส่งตากลับบ้าน มีผู้คนมาร่วมส่งตามากมายเกือบพันบางคนฉันไม่รู้จัก แม่

บอกว่าเป็นเพื่อน นายฮ้อย ที่ค้าวัวค้าควายกับตาสมัยตายังหนุ่ม ทำให้ฉันเพิ่งทราบว่าตา

เป็นที่รักของทุกคนที่ได้รู้จักตา หลังจากเสร็จงานฉันรู้สึกเหมือนไม่มีร่มไม้ใหญ่ให้ฉัน

หลบแดดหลบฝนอีกแล้ว

[หนุ่มน้ำยืน]

เศร้านะครับ บุคคลอันเป็นที่รักมาจากไป ไม่มีใครอยากให้เกิด
แต่ก็ไม่มีใครห้ามได้ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นอนิจจัง

[คนพนมไพร]

ให้กำลังใจเด้อครับ คนที่เฮาฮักจากไปอย่างบ่อกลับแต่ชีวิตเฮาที่ยังอยู่กะยังต้องต่อสู้ไปอีก

[บ่าวหนองคาย]

สุดท้ายชีวตคนเราก็เหลือเพียงเถ้าถ่านเศษฝุ่นผงธุลี ที่จีรังยั่งยืนคือคุณความดีที่ได้สร้างไว้มากน้อยแค่ไหน คนที่มีลมหายใจอยู่ รักกันและสร้างสรรค์โลกให้น่าอยู่ดีกว่าคับ
[IMG][/IMG]
ที่เห็นในรูปเป็นพี่เขยบ่าวหนองคายเองเสียชีวตด้วยโรคมะเร็งเมื่อ 6 มีค.ปีที่แล้ว

[auddy228]

สุดท้ายชีวตคนเราก็เหลือเพียงเถ้าถ่านเศษฝุ่นผงธุลี ที่จีรังยั่งยืนคือคุณความดีที่ได้สร้างไว้มากน้อยแค่ไหน คนที่มีลมหายใจอยู่ รักกันและสร้างสรรค์โลกให้น่าอยู่ดีกว่าคับ
ที่เห็นในรูปเป็นพี่เขยบ่าวหนองคายเองเสียชีวตด้วยโรคมะเร็งเมื่อ 6 มีค.ปีที่แล้ว

ขอแสดงความเสียใจย้อนหลังไปกับบ่าวหนองคายด้วยคน.....แต่การเผาแบบนี้ยังมีอีกหรือ...ไม่กล้านึกต่อ...

[ขอโทษที่คิดถึง...เด็กดื้อ]

ตอนนี้เด็กน้อยกะได้เสีย ตา ปู่ ยาย ไปแล้วจ้า ตอนนี้เหลือแต่ย่า เดียวจ้า มันเป็นเรื่องที่เศร้าที่ต้องสูญเสียคนที่เราฮักไปจ้า แต่ว่าเด็กน้อยจะสนิทกับปู่หลายกว่า เพราะปู่สิอยู่กะเด็กน้อยจ้า เวลามีหนังมาฉายอยู่บ้านสมัยตอนอยู่บ้านนะคะ เด็กน้อยกะสิไปเป็นเบิ่งหนังกะปู่จ้า เด็กน้อยกะสิเป็นคนถือสาด พอเบิ่งหนังจบกลับถึงบ้านกะสิหาจัดยาให้ปู่กิน...ช่วงอยู่บ้านกะสิมีหน้าที่หาข้าวให้ปู่กิน เฮ็ดอีหยังให้กินปู่ไม่เคยบ่นเลยว่าแซบหรือไม่ และไม่เคยบ่นเลยจ้า เพราะปู่ไม่เว้า เฮ็ดให้ไม่รู้เลยว่าตาปู่บอดไปข้างหนึ่ง จนมีอยู่วันหนึ่ง มีหมอมาที่หมู่บ้านพาปู่ไปตรวจ หมอบอกว่า ปู่ตาบอดไปข้างหนึ่ง โอ้ ปู่ฉันไม่เคยเว้าให้ไผฟังเลยจ้า และหมอกะว่าปู่เป็นต้อ อีหยังกะจำไม่ได้แล้ว ไปลอกตา และ แล้ว ตาของปู่กะบอดทั้งสองข้าง แต่ปู่ไม่เคยบ่นเลยจ้า ไม่เป็นภาระด้วยเข้าห้องน้ำเองได้ กินข้าวเองได้ สุดยอดจริง ๆๆๆ วันที่เสีย มีเหตุส่งถึงหลานสาวที่อยู่ กทม. คือ อยู่ครกกะตกลงมาแตก แล้วตอนเย็นแม่กะโทรมาบอกว่า ปู่ได้จากพวกเราไปแล้วจ้า ....

[คนตระการ...]

เศร้าครับ...เรื่องแบบนี่บ่อเกิดกับไผบ่อฮู้ดอกครับ คนที่เฮาฮักมาจากไป ผมเองกะเหลือทั้งพอ่ใหญ่ และแม่ใหญ่อายุเกือบ90ทั้ง2ท่านแล้ว พอฮอดมื่อนั่นจักสิเป็นจั่งไดดอก

[มันฑนา]

เป็นกำลังใจให้น้องหลินนะคะ เรื่องแบบนี้ เกิดขึ้นกับไผ ไผกะเศร้าทุกคน แต่ว่า เฮากะต้องยอมรับมัน สู้ ๆๆๆ คับบ

[ไอ้เก่ง คนเลย]

ขอแสดงความเสียใจนำเด้อ.........ครับ

การพลัดพรากจากคนที่เรารัก...........ถึกไผกะ....เศร้าอิหลี

แต่มันกะเป็นเรื่องที่........หว่าทุกคนต้องพ้อหล่ะ

แล้วกะได้ข้อคิด...................อีกอย่างเนาะหว่า..........

ลาวคือสิเป็นคนดี..........เป็นคนตาฮักในสายตาเพื่อนพ้อง...พี่น้อง...หมู่พวกหล่ะ

เพราะคนที่มาร่วมอาลัย........หลายขนาดนั้น............

........จั่งได๋...จั๋งได๋.....ตากะยังอยู่ในใจเฮาตลอดไป......เพิ่นบ่ไปไสดอกครับ......

หลับตาลองเบิ่งเด้อ...........แล้วสิเห้นเพิ่น........

[หนุ่มอิสานอินเตอร์]

ขอแสดงความเสียใจนำเด้อ..เอื้อย-อ้าย..