ตั้งแต่กี้พ่อแม่เพิ่นย่างจากกาสินฮอดลพบุรีกินเวลาเป็นสองสามเดือน ย่างจนเกิบขาด
สมัยนี้การเดินทางไกลไปมา แทบสิบ่มีการย่างคือสมัยก่อนแล้ว แต่ไผสิฮู้ว่าเกิบกะยังมีความสำคัญบ่แพ้สมัยก่อน
งานพาแลงม่วนหลายปล่อยผีออกหลายโตจนเกิบเสีย พอแล้วงานสิเดินทางกลับ พี่น้องเอ้ย กลับบ่ได้ย้อนบ่มีเกิบคันสิไปซื้อใหม่กะแพงหลาย คันสิไปตีนเปล่าหรือใส่รองเท้าแตะกะบ่เข้ากับชุดยามขึ้นรถนั่งรถ..คึดยากอุกอั่งอยู่เคิ่งมื้อ
แต่ที่สุดก็เหมือนสวรรค์โปรด มีหมู่ผู้อารีให้เกิบหนังคู่หนึ่งพอได้ใส่ขึ้นรถ..ตื้นตันใจหลาย กะเลยถือโอกาสขอบพระคุณผู้เจ้าของเกิบและถุงเท้ามา ณ โอกาสนี้...ขอบคุณหลายๆเด้อครับผม
Bookmarks