ขออย่ายอมแพ้

[ขอโทษที่คิดถึง...เด็กดื้อ]

ขออย่ายอมแพ้

ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ขอเพียงคุณมีจิตมุ่งมั่นที่จะคว้าชัยชนะ ทุกสิ่งทุกอย่างก็สามารถจะลรรลุได้ และปรดระลุกไว้เสมอว่า ดลกทั้งผองจะรวมพลังมาหนุนช่วยให้คุณไปถึงเป้าหมายที่ปรารถนาได้ เมื่อคุณมีจิตปรารถนาที่แน่วแน่

ลองนึกถึงภาพเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งซึ่งเริ่มเรียนเต้นรำตอนที่เธอมีอาจุเพียง 3 ขวบ และสิ่งที่เธอยังคงรักษาไว้อย่างเหนียวแทนก็คือ ความปรารถนาสูงสุดในชีวิตที่จะไดเต้นรำ แม้ว่าเธอจะสูญเสียขาข้างหนึ่งไปจากการประสบอุบัติเหตุก็ตาม เรามาร่วมกันอ่านเรื่องราวของเธอซึ่งเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นราว 20 ปี ผ่านมาดีกว่า แล้วมาดูกันซิว่าเธอผู้นี้จะเลิกเต้นรำไปตลอดชีวิต หรือจะหันกลับมาต่อสู้ทุ่มเทเพื่อสิ่งที่เธอเชื่อมั่นอีกครั้ง

Sudha Chandran คือ นามของนักเต้นรำเรืองนามจากอินเดีย ซึ่งต้องยุติบทบาทนักเต้นรำที่มีความสามารถโดยเด่นในช่วงเวลาที่เธอกำลังได้รับความสำเร็จสูงสุดในอาชีพ เมื่อเธอถูกตัดขาข้างหนึ่งหลังจากที่ได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์ แม้ว่าอุบัติเหตุครั้งนั่นจะทำให้เธอหยุดการประกอบอาชีพนักเต้นรำซึ่งกำลังอยู่ในยุครุ่งเรืองถึงขีดสุด

แต่เธอก็มิได้ยอมแพ้ ในช่วงเวลาหลายเดือนแห่งความเจ็บปวดหลังจากประสบอุบัติเหตุ เธอก็ได้พบกับนายแพทย์ท่านหนึ่งซึ่งเป็นผู้พัฒนาขาเทียมซึ่งทำจากยางชนิดพิเศษซึ่งหนุนเสริมด้วยด้วยฟองน้ำภายใน ความปรารถนาอันแรงกล้าของเธอก็คื อเธอได้ตัดสินใจแน่วแน่ที่จะกลับมาเต้นรำอีกครั้ง หลังจากที่เธอฝึกใช้ขาเทียมจนกล่อง Sudha ก็มีความเชื่อมั่นในตัวเอง และมั่นใจว่าจะสามารถไปถึงฝั่งฝันได้อีกครั้ง เธอเริ่มการเดินทางอันหาญกล้าหวนคืนสู่โลกของการเต้นรำ โดยเริ่มจากการฝึกการสร้างสมดุล การก้มโน้มตัวการเหยียดยืด การเดิน การหมุนตัว การบิดตัว การเหวี่ยงตัวไปรอบ ๆ และสุดท้ายก็คือเรียนรู้ที่จะเต้นรำเต็มรูปแบบ

หลังจากสิ้นสุดการฝึกซ้อมต่อหน้าสาธารณชนแต่ละครั้ง เธอก็จะขอความคิดเห็นเกียวกับการแสดงที่จบลงจากคุณพ่อของเธอ คำตอบที่คุณพ่อบอกกับเธอรู้สึกชาชินคือ “ลูกยังต้องการการฝึกฝนอีกมากเหลือเกินลูกเอ๊ย”

ในเดือน มกราคม ปี 1984 Sudha ได้สร้างปรากฏการณ์สำคัญในการหวนคืนสู่อาชีพพนักเต้นรำโดยการแสดงการฝึกซ้อมต่อหน้าสาธารณชนอีกครั้งที่บอมเบย์ ลีลาการแสดงของเธอในวันนั้นเปรียบได้กับการสร้างเรื่องราวมหัศจรรย์ถึงกับทำให้ทุกคนในที่นั่นกลั้นน้ำตาไม่อยู่ และพากันยอมรับอย่างเต็มเปี่ยมในการกลับมาเป็นผู้ครองตำแหน่งนักเต้นรำอันดับหนึ่งอีกครั้งของเธอ เมื่อ Sudha ถามคำถามเดิม ๆ ที่เคยถามคุณพ่อหลังการฝึกซ้อมทุกครั้ง คราวนี้คุณพ่อมิได้ตอบอะไร เขาเพียงแต่เข้าไปสัมผัสเท้าของเธอเพื่อแสดงความชื่นชมและยกย่องในความสามารถล้ำเลิศของสุดยอดนักเต้นรำผู้นี้

การหวนคืนสู่เวทีของ Sudha ก่อให้เกิดกำลังใจอันแสนอบอุ่น จนเป็นแรงบันดาลใจให้ผู้ภาพยนตร์รายหนึ่งได้บันทึกภาพการแสดงของเธอสร้างเป็นภาพยนตร์สุดฮิตเรื่อง “Meyuri”

เมื่อถูกถามว่า เธอทำอย่างไรถึงได้สามารถกลับมาเป้นนักเต้นรำอีกครั้ง Sudha จะตอบด้วยคำตอบสุดแสนจะเรียบง่ายว่า

“คุณไม่จำเป็นต้องมีเท้า หากคุณคิดจะเต้นรำ”

สงวนลิขสิทธิ์ ๑2001 Murli Duggineni ดูบทความเต็มได้ใน www.motivateus.com

จาก หนังสือ สังฆทานนิวส์ www.SanghathanDhamma.com ฉบับประจำวันที่ 22 กุมภาพันธ์ – 6 มีนาคม 2551 ปีที่ 1 ฉบับที่ 23 , สรรหามาฝาก หน้า 8 (บุหยาหิมาลัย)

http://movies.sulekha.com/stargaller...an/default.htm

[หนุ่มเหงาคนไกลบ้าน]

คนเฮาถ้ามีความหวังมีกำลังแรงมีความปราถนาที่แรงกล้าคิว่าสิ่งที่เฮาคาดหวังคงประสบผลสำเร็จแน่นอนแต่เพี่ยงเฮาอย่าถอย