พี่น้องเอ้ย นิทานเรื่องนี้ ข่อยได้ฟังก่อนซูคืนๆ ตอนข่อยเป็นเด็กน้อย ย่าข่อยเว้าไห้ฟังซูคืน แต่ว่ากะบ่ฮู้ว่าซื่อเรื่องมันเป็นจั่งได๋ ข่อยขอเอิ้นว่า "น้ำตานกจิ๊บน้อย"กะเเล้วกัน...
**** นกจอกน้อยผัวเมียทั้งคู่ อาศัยอยู่คางพระฤาษี มาหลายปีคักแล้ว กะเลยแผ้วย้อนผัวซั่นแล้ว..ว..ว.***
นกจิ๊บน้อยผัวเมียทั้งคู่ อาศัยอยู่คางพระฤาษี มีลูกนำกัน 4-5 โต ผูเป็นแม่กะฮักซูคน ลางมื้อแม่กะไปหาหนอนมาซูลูกกิน ลางมื้อผัวกะไปหาหนอนซูลูกกิน สลับคับเค้ากันไป จากวันเป็นเดือน ทางผัวเผิ่นมื้อนี่กะไปหาแนวกินแนวอยากมาให่ แต่ว่าเผิ่นไปเห็นดอกบัวริมสระ เผิ่นเลยไปตอดกินเกสรบัว จนลืมเวลา จนว่าค่ำดอกบัวกะเลยหุบเอาเผิ่น เมือบ้านกะบ่ได้ ทางเมียกะเป๋จ่มเป้ด ว่าไปทางได๋น้อ เผิ่นคือบ่เคยเถลไถลจั่งซี่ เทิงเว้า เทิงจ่ม เทิงไห้ กระซิกๆๆๆ (ตาหลูโตนแท้นอ)
เช้ามาดอกบัวกะบานออก นกจิ๊บผัวฟ้าวบินกลับเมือบ้าน ทางเมียเห็นกะเทิงไห้เทิงด่า เทิงจ่ม พร่ำรำพันต่างๆนาๆ ด่าบ่เซาจั๊กเทื่อ ว่าผัวไปหาหญิงอื่นแน่ๆ กลิ่นผูสาวหอมติดตัวขนาดนี้ ผัวจะแก้ตัวยังไงก้ไม่ฟังฤาษีรำคาญเลยไล่ให้ไปทำรังอยู่ที่อื่น สองผัวเมียเลยพาลูกพาเต้าบินไปสร้างรังอยู่ป่าแห่งหนึ่ง ตอนสร้างฮังเมียกะไห่บ่เซา เมียเลยออกปากว่าวันนี้จะไปหาอาหารมาเอง ผัวเลยกล่าวขอดทษและจะไปหาอาหารเองเป็นการแก้ตัว
บินไปสักพักก้นึกได้ว่าเกสรบัวมันอร่อยจะเอาไปฝากลูกฝากเมีย เลยบินไปที่ดอกบัว อนิจจาพี่น้องเอย... ดอกบัวเสือกหุบเข้าอีกกลับบ่ได้ ทางเมียกะได้แต่ให้แต่ฮ้องให้โฮๆๆ ผัวคงหลงเมียน้อยไปเสียแล้ว
รุ่งขึ้นนกตัวผัวก็บินกลับมา แต่อนิจจา น่าหลูโตน ไปไหม้ป่าไหม้รังหมดแล้ว นกตัวเมียนั่งร้องไห้บนตอไม้ ผัวบินไปถาม นกน้อยตัวเมียจึงพร่ำและอธิษฐานว่า "สาธุ เกิดมาซาตินี้จั่งแม่นลูกลำบากหลาย มีผัวผัวกะบ่ฮัก ผูซายมันเจ้าซู้ หากซาติหน้ามีจริงข่อยสิบ่เว้านำผูซายอีกเลย ฮือ ฮือๆๆๆ" น้ำตานกไหลริน ตาบวมตาโป เว้าจบ นางนกน้อยกะบินเข้ากองไฟไปตายนำลูก ทางผัวได้แต่อึ้ง และอธิษฐานว่า บ่เว้านำซายกะซ่างขอไห้เป็นคู่กันทุกชาติ แล้วกะบินเข้ากองไฟตายด้วยกัน...........
ตั้งแต่นั้นมานิทานเรื่องนี้ก็ถูกเล่าต่อๆๆมา จนถึงยุคต่างๆ นกทั้งคู่ก็ได้เกิดเป็นคนนางนกน้อยก็ได้เกิดเป็นนางจันทจร นกตัวผัว ก็ได้เกิดเป็นท้าววรกิจ พ่อของนางจันทจร กลุ้มมากที่ลูกสาวไม่พูดกับผู้ชายเลย แม้กะทั่งพ่อของตัวเอง พูดแต่กับแม่ พอถึงยามมีคู่ พ่อก็ไห้หาชายจากเมืองต่างๆ มาพูดด้วย หากนางพูดกับใครคนนั้นจะได้นางจันทจรเป็นเมีย แต่จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี ก็ไม่มีชายใดทำให้นางพูดได้
จนถึงท้าววรกิจ ท้าววรกิจก็เอ่ยเล่านิทานเรื่อง น้ำตานกจิ๊บน้อย ให้นางจันทจรฟัง ท้าววรกิจก็เล่าไปๆ จนกระทั่งถึงตอนจบ ท้าวฯกล่าวว่า นกโตผูบินเข้ากองไฟก่อนนกตัวเมีย นางจันทจร จึงพูดออกมาคัดค้านทันที ว่า "บ่แม่น"ผู้คนที่ฟังอยู่นอกห้องก็โห่ๆๆๆๆ ที่นางจันทจรพูดกับผู้ชายแล้ว ทั้งคู่อมยิ้มแล้วเดินออกมา สู่พิธีแต่งงานอย่างยิ่งใหญ่....
นี่แหละเผิ่นว่า ซิ่นสองต่อน
- คนเฮาควรมีเหตุมีผล เข้าใจซึ่งกันและกัน เชื่อมั่นในคู่ของตน
บ่าวโนนตาล
อ้างข้อความนี้
Bookmarks