-
ร่วมถ่ายทอดความรู้สู่สังคม
ชายพิการ
.....มีชายพิการคนหนึ่ง...เป็นคนขาพิการ..ทำมาหากิน...และเลี้ยงพ่อแม่ด้วย...ด้วยการใช้นิ้วดีดก้อนหินเล็กๆใส่ใบไม้เป็นรูปร่างสัตว์ต่างๆให้คนดู..ผู้คนทั้งหลายได้ดูแล้วก็เกิดความพอใจ...จึงให้เงินและอาหารเป็นรางวัล...แก่ชายพิการ....ผู้คนในเมืองนั้นชื่นชอบชายพิการมากๆ...ชายพิการจึงเป็นขวัญใจของคนทั้งเมือง...วันหนึ่งพระราชาเสร็จออกเที่ยวไปทั่วเมือง...ได้ทอดพระเนตรต้นไม้...เห็นมีรูป...ลิง....ช้าง...บ่าง....ชะนี......เสือ....เป็นต้น...จึงถามอำมาตย์ว่า
พระราชา....ใครเป็นคนทำ
อำมาตย์.....เป็นชายพิการคนหนึ่ง พระเจ้าข้า
พระราชาคิดว่า "ถ้าเรานำชายพิการไปชุบเลี้ยง เสี้ยนหนามในหัวใจของเราคงได้รับการแก้ไขและหมดไปในที่สุด" จึงตรัสกำอำมาตย์ว่า
พระราชา....ขอท่านได้โปรดไปตามชายพิการให้มาพบเรา
อำมาตย์....ข้าแต่พระองค์จะมีประโยชน์อันใดที่มหาบพิตรจะสนธนาด้วย พระเจ้าข้า
พระราชา...ขอเพียงเราสนธนาสักสองสามคำ
อำมาตย์...เมื่อเป็นพระประสงค์...ข้าพระพุทธเจ้าจะไปตามให้..จนพบชายพิการ
พระราชา...เป็นเจ้าทำให้ใบไม้นี้สวยงามยิ่งนัก
ชายพิการ...พระเจ้าข้า
พระราชา....เจ้าประสงค์จะไปอยู่ในวงกับเราหรือไม่
ชายพิการ...ข้าพระพุทธเจ้าไม่ขัดข้อง...แต่ติดอยู่ที่พ่อกับแม่แก่ชราต้องเลี้ยงดู
พระราชา....ชายพิการนี้..มีความสามารถและยังกตัญญูยิ่งนัก.จึงตรัสกับชายพิการว่า "เราอนุญาตให้พ่อกับแม่ของเจ้าไปอยู่ด้วย"..เจ้าจะไปหรือไม่
ชายพิการ....เป็นพระกรุณายิ่ง
ตั้งแต่วันนั้น...ชายพิการก็มีชีวิตเปลี่ยนไป..เขาอยู่กับพ่อแม่อย่างมีความสุข..แต่ตัวเขาไม่เข้าใจว่าพระราชาให้เขามาอยู่เพื่ออะไร....หลายวันต่อมา..พระราชาก็ได้เรียกชายพิการเข้าเฝ้า...
พระราชา....นี่เป็นท้องพระโรงของเรา.. เราจะประชุมอำมาตย์และขุนนางทั้งหลายทุกๆเจ็ดวัน....ที่เรียกเจ้ามาที่นี่..เพราะว่าเรามีเรื่องหนักอกหนักใจเรามานานแล้ว..เหมือนมีหอกทิ่มเข้าไปในใจเรา...มีมหาอำมาตย์ที่พูดมากท่านหนึ่ง...มีอิทธพลมากหนัก..พูดมาก....แถมยังมีคนเชื่อถือมากกว่าเราอีก...บางครั้งเราพูดยังสู้เขาไม่ได้..เราจะบริหารบ้านเมืองอย่างไร...มหาอำมาตย์นี่ก็ค้านอยู่เรือย...จำเราจะต้องใช้วิธีนี่
ตรัสแล้ว...พระราชาก็ให้ชายพิการนั่งในที่อันควร...แล้วใช้ม่านบังชายพิการไว้...โดยให้อยู่ด้านหลังของพระราชา...พร้อมกับตรัสว่า
พระราชา...นี่เป็นขี้แพะหนึ่งทะนาน..เมื่อมหาอำมาตย์อ้าปากจะพูดขอเจ้าดีดขขี้แพะเข้าในปาก..เพื่อไม่ให้..มหาอำมาต์พูดได้...แล้วเราจะได้ตรัสเรื่องราชการของเรา
ชายพิการ....คิดแล้วถึงเข้าใจความในทั้งหมดที่พระราชาเลี้ยงดูเขา...จึงรับว่า พระเจ้าข้า
เมื่อถึงเวลาประชุม..พระราชาก็ตรัสเรื่องราชการสำคัญ...
พระราชา....เรามีราชการสำคัญ..ฟ้าฝนไม่ตกต้องตามฤดูกาล..เราจะไม่เก็บภาษีประชาชน เป็นเวลา 3 ปี
มหาอำมาตย์.....อ้าปากจะพูด....ก็ต้อง...."อ้า....อับ" แล้วก็กลืนลงคอ
เพราะในระหว่างอ้าปากจะพูดชายพิการได้ดีดขี้แพะเข้าปากเขาจึงพูดไม่ได้..พระราชาได้ที...ก็ตรัสว่า...มหาอำมาตย์มีอะไรจะคัดค้านหรือไม่
มหาอำมาตย์....อ้า....อับ..แล้วก็กลืนลงคอ
มหาอำมาตย์....อ้า....อับ..แล้วก็กลืนลงคอ
มหาอำมาตย์....อ้า....อับ..แล้วก็กลืนลงคอ
มหาอำมาตย์...พยายามอยู่นาน...จึงรู้ว่าพลาดเข้าแล้ว...จนกินขี้แพะไปเป็นทะนาน
ตั้งแต่นั้นมา...พระราชาก็ตรัสราชการอันใด..ก็ไม่มีใครคอยค้าน...
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...คนพูดมากจนเกินงาม อาจทำให้คนอื่นไม่สบายใจเพราะคำพูดของเราได้...คนพูดจะไม่คิด...แต่คนฟังแทบอกแตก..
ความรู้อย่างเดียว...ถ้ากระจางเหมือนชายพิการ...ย่อมมีประโยชน์กับตนและผู้อื่น
การใช้อำนาจ...ถ้ามีคนคอยขัด...ก็ต้องคิดก่อน...เขาแย้งเราเพื่อประโยชน์อันใด..เพื่อตัวเขา..หรือ...เพื่อส่วนรวม
....พ่อใหญ่หนู แม่ใหญ่เหรียญ
อ้างอิงที่มา
อ้างอิงกระทู้มาจากเว็บไซต์อีสานจุฬาฯ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย บ่าวนาตาลเขย่าโลก; 02-08-2009 at 00:33.
-
ร่วมถ่ายทอดความรู้สู่สังคม
ความรู้ทำให้คนเราหยิ่งทะนง
จนบางครั้งคิดว่าเรารู้มากกว่าคนอื่น หรือรู้ดีกว่าเขา
จากนั้นก็ใช้ความรู้ของเรา เป็นอาวุธระรานคน
อิอิ....สุดท้ายคนเหล่านั้นก็มักจะเป็นเหมือนท่านอำมาตย์
บางทีก็มากกว่าด้วยซ้ำ อิอิอิ โอยจักเจ้าของเขียนหยังกะบ่รู้
Tags for this Thread
กฎการส่งข้อความ
- You may not post new threads
- You may not post replies
- You may not post attachments
- You may not edit your posts
-
กฎฟอรั่ม
Bookmarks