กระทู้ต้นฉบับโดยคุณ
d-friend
ฟ้าฝนหล่นครู่ครั้ง...............พอทน
แตกต่างจากใจคน..............ร่วงแล้ว
ร่วงเลยละเลยหน................หวนกลับ
ดังกรีดกระจกแก้ว..............กร่อนให้เป็นรอย
ฝนนำความชุ่มชื้น...........ตามมา
น้ำท่วมท่วมน้ำตา............หยดย้อย
ฝนแล้งก็โศกา...............กลัวอด
เฝ้าโทษฟ้ามากน้อย........เท่าน้ำตาตน
ปล. ไม่ได้แต่งเอง แต่งโคลงบ่ทันเป้น..
ฝนหล่นบนฟ้า...............เบื้องบน
ใจคนหล่นล่วง......................ห่วงหา
ฟ้าฝนเปรียบคน........................หม่นน้ำตา
รินลาคราฝน..................................ร่วงโรย
น้ำเอยน้ำฟ้า.............................................คราฝน
ร่วงหล่นจากฟ้า................................................คราโหย
สร้างมาธธรมชาติ...................................................ให้โดย
แล้วโปรยจากฟ้า..........................................................ลงมาดิน
ถวิลล้ำนำคุณมากล้น
...............ให้คนได้ใช้ดืมกิน
ขาดฝนบนฟ้าหลั่นริน
ชีวิตม้อดม้วย.............มรนัง..........
แต่งเองโดยหมาน้อย
Bookmarks