ดอกคูณคูณดอกอยู่เต็มต้น
เหมือนแกล้งคูณความหมองหม่นให้คนผิด
คูณอาทรห่วงหาเป็นยาพิษ
ฆ่าให้ตายทีละนิดทีละนิดเมื่อคิดถึง
- - - - - -
เป็นความจริงที่เหมือนฝันอันยิ่งใหญ่
เธอผ่านไปให้ผูกพันในวันหนึ่ง
คนหัวใจพังแตกแอบลึกซึ้ง
แสนคำนึงซึมซับถึงความห่วงใย
- - - - - -
เธอให้..ให้และให้เกินใจคาด
จนฉันขลาดที่จะรับกับการให้
อาจเป็นคนว่างเปล่าเหงาเกินไป
จึงไม่มีอะไรจะให้แทน
- - - - - -
กลัวเหลือเกินกลัวเธอผิดหวัง
จึงต้องสั่งหัวใจให้หนักแน่น
ด้วยความดีที่ปรากฎยากทดแทน
ความอบอุ่นก็มากแสนแห่งราคา
- - - - - -
สุดท้ายยังซ่อนเร้นความเป็นฉัน
เหมือนไม่เห็นความผูกพันอันมากค่า
ค่อย ๆ เดินออกห่างอย่างช้า ๆ
ปล่อยน้ำตาให้รินไหลอย่างเบา ๆ
- - - - - -
เพราะรักมากจึงเงียบหายเหมือนตายจาก
แม้ใจอยากจะมาหาเวลาเหงา
ดอกคูณร่วงลงแล้วอย่างแผ่วเบา
เจ็บและเศร้า..ใจเจ้าเอย..ไม่เคยลืม
ส่งมอบไปยังพี่สาวคนนึง ทางเดนมากร์กเด้อค่ะ คิดฮอดคือเก่า กลอนม่วนแน่บ่ม่วนแน่ กะอดสาอ่านเอา เด้อ :heart::heart:
Bookmarks