ฉันเหงา
บนโลกที่มีผู้คนมากมาย
ฉันรู้สึกเหมือนยืนอยู่คนเดียว
ฉันมองสิ่งมีชีวิต...แต่สิ่งมีชีวิตกลับไม่เหลียวมองฉัน
ฉันโดดเดี่ยว...และใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางสังคมที่ฉันรู้จักดี แต่ลึกๆแล้วฉันกลับไม่รู้จักมันเลย
ลมหายใจ...เสียงที่เราไม่เคยสังเกตุเห็น แต่เมื่ออยู่คนเดียวกลับดังยิ่งกว่า...
เสียงของผู้คนมากมาย....ยังเบาเสียกว่าอยู่คนเดียวเสียอีก
ฉันได้แต่คิด...เมื่อไรหนอ ฉันจะก้าวพ้นผ่านไปได้เสียที หรือว่าฉันต้องยอมรับ
ความเหงาเป็นเพื่อนตลอดไป
ยังไม่มีภาพและเสียง เพราะต้องรีบไปทำงานก่อนจ้า
Bookmarks