..ผู้หญิงเมื่อต้องเสียน้ำตาเพราะอกหัก
ผู้ชายก็ควรจะได้บทเรียนจากการหักอก..เช่นกัน
ชีวิตจริง..บางครั้งก็ไม่ต่างจากละคร
บางที..ความรักก็ต้องจัดฉากกันบ้าง
..การเกิด-ดับเป็นเรื่องธรรมดาของสรรพสัตว์
ความรักก็เช่นกันเมื่อมันจบลงจะสอนให้เราได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง..
?พี่ไปแล้วนะ? เธอลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ม้านั่งตัวยาว
?อืม? ฉันพยักหน้า..ตอบรับ ไม่ได้ใส่ใจกับสายตาที่เธอจ้องมอง
?เรายังเป็นเพื่อนกันได้ไหม? เธอเอื้อมมือมาแตะบ่าฉันไว้
?จะพยายาม? ฉันปัดมือเธอออกจากบ่าราวกับว่าเป็นสัตว์เลื้อยคลานน่ารังเกียจ
เธอระบายลมหายใจเฮือกยาว..
?เปลี่ยนไปมากนะ? สายตาที่มองฉันดูเธอปวดร้าว ทั้งที่เธอเป็นคนจะไป
?เปล่า..เค้าไม่เคยเปลี่ยน? ฉันมองไปข้างหน้าไม่ได้สนใจแล้วว่าเธอจะมองมาที่ฉันไหม
?แต่เธอไม่เหมือนเดิม?
?ฉัน..ไม่เคยเปลี่ยน? คราวนี้เป็นฉันที่จ้องตาเธอบ้าง..
อันที่จริงอาจจะดูโหดร้ายเกินไปที่ฉันแสดงท่าทีกับเธอแบบนี้
จะให้ทำยังไงในเมื่อเธอเสนอมิตรภาพใหม่ให้กับคนรักเก่า
ใครที่เป็นฝ่ายผิด ทอดทิ้งกันแล้วไปกับผู้หญิงอีกคน
เมื่อเธอจะไปก็ไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรทั้งนั้น..
คนถูกบอกลาอาจเข้าใจ
และคงไม่มีแก่ใจจะยอมรับการเปลี่ยนแปลงที่อีกคนถือวิสาสะยัดเยียดให้
การเข้าใจกับการยอมรับมันต่างกัน การเข้าใจใช้สมอง แต่การยอมรับใช้หัวใจ..
มันจึงยาก เพราะหัวใจเป็นของเรา...แม้เขาจะเป็นคนที่เรารักก็ตาม..
?ทำไมต้องเฉยชากับพี่ขนาดนี้? คนถามปลายปิดที่ไม่มีคำตอบ..
ฉันยังมองไปข้างหน้า ฉันไม่รู้เลยว่าลึกๆเธอคิดยังไงกับฉันแน่
เมื่อเธอจะไปทำไมต้องสนใจว่าฉันจะอยู่อย่างไร ทำไมต้องแคร์ต้องใส่ใจฉันขนาดนี้..
?เธอเลือกชีวิตเธอ..ฉันเลือกชีวิตฉัน? น้ำเสียงเย็นชาของฉันยังทำหน้าที่ได้ดี
?เป็นเพราะพี่ใช่ไหม..พี่ขอโทษ? เธอแผดเสียงออกมา..
แต่น้ำตายังไม่ไหล มือกลับมาวางบนไหล่ฉันอีกครั้ง
หลายวันมานี้ตั้งแต่เขาคนนั้นขโมยเธอไปฉันต้องนอนร้องไห้ทุกคืน
วันนี้ไม่มีน้ำตาให้ไหล.. ไหลมาสิน้ำตา..ฉันอยากเห็นเธอร้องไห้...ให้ฉันบ้าง
ความเจ็บปวดของฉันจะได้ไม่โดดเดี่ยวเกินไป
ความรักเหมือนแมลงปอปีกใส..ยิ่งไล่คว้ายิ่งบินไกล แต่ถ้าเราแสร้งทำเป็นไม่สนใจ
อยู่ในที่ของเรา มันจะตายใจแล้วบินกลับมาหาเราเอง.. บางคนยิ่งไล่ยิ่งหนี
พอไม่ราวีกลับมารุกราน การเอาชนะใครสักคนก็ไม่ได้ยากเกินไป ต่างกันที่มุมมอง
เธอเหมือนจะลุกจากไป กลับเปลี่ยนใจก้มหน้านั่งนิ่งบนม้านั่งตัวยาวตัวเดิม
ฟ้าสดใสคงเป็นใจกับการเอาคืนวันนี้ กิ่งไม้ใบหญ้าพลิ้วไหวร่วมแสดงความยินดีเช่นกัน..
วันนี้เธอจะต้องจดจำสถานที่ที่เคยบอกรักครั้งแรกได้ตลอดไป
ทุกครั้งที่มองเธอจะเห็นเราเคยนั่งอยู่ตรงนี้
ฉัน..ก็แค่ผู้หญิงธรรมดา
เมื่อต้องเสียน้ำตา ก็ต้องเอาคืน ไม่จำเป็นต้องสน ว่าผลจะออกมาเช่นไรในตอนท้าย
ยามที่ต้องเจ็บปวดแค่อยากให้รู้สึกเหมือนกันเท่านั้นเอง ความรักไม่สำคัญอีกแล้ว
มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี เมื่อใช้รักทำร้ายกันมากเกินไปจำเป็นต้องปล่อยไปเพราะหัวใจสำคัญกว่า..
เมื่อเรียนรู้ที่จะเจ็บ ต้องเรียนรู้ที่จะจำ และรู้จักรักตัวเอง
บังคับใจคนอื่นไม่ได้ ก็ต้องรู้จักปล่อยวางหัวใจตัวเอง เจ็บให้น้อยลง ความรักไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต
แต่ก็ทำให้ชีวิตเล็กๆสดใส เมื่อถึงคราวต้องจากไป ไม่ถึงกับตายสักหน่อย ชีวิตยังขับเคลื่อนได้
ตั้งแต่นาทีนี้เป็นต้นไป..แม้เส้นขนานที่ไม่มีทางจะบรรจบกันได้ เราก็ยังเดินไปในทิศทางเดียวกัน
ในวันที่เธอบอกลา ฉันจะไม่ฟูมฟาย ฉันจะต้องมีชีวิตที่ดีขึ้น ดีขึ้น ดีขึ้น
ฉันไม่ได้ให้อภัยคนที่เลิกราไปมีคนอื่น แล้วยังมาแสดงอาการห่วงใยดูแล
เสมือนยังอยู่ในฐานะเดิมอย่างไม่รู้สึกรู้สา
?เสียเวลานั่งตรงนี้นานพอแล้ว เค้าไปละนะ? ฉันยิ้มให้เธอผ่านสายตา
เดินจากเธอมาจากเก้าอี้ม้านั่งตัวยาว เธอนิ่งมองฉันผ่านหยดน้ำตาที่พร่าเลือน...
คนที่มีชีวิตอย่างสงบสุข คือคนที่เดินผ่านความเจ็บปวดมาได้อย่างงดงาม...
ก่อนนั้น
เวลาไม่มีเธอ
โลกยังหมุนอยู่แต่หัวใจฉันหยุดเดิน
เวลาของฉันหยุดอยู่ที่ความเจ็บปวด
เธอยังใช้ชีวิตเริงร่า ในขณะที่ฉันมีน้ำตา
มันยุติธรรมแล้วหรือ
จากนี้
เวลาไม่มีเธอ
โลกยังหมุนอยู่หัวใจของฉันจะก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับโลก
เธอจะร่าเริงกับใครก็ช่าง ฉันจะยิ้มให้ได้
ไม่มีประโยชน์ที่จะผูกใจไว้ที่เธอ
เธอจะได้เห็นว่า ฉันมีความสุขแค่ไหน เวลาที่ไม่มีเธอ
กล้องค่อยๆถอยห่างออกมา
จบที่ภาพกว้างของสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
มีเก้าอี้ม้านั่งตัวยาว..ว่างเปล่า
มีตัวหนังสือภาษาไทยลายเส้นค่อยๆชัดเจนขึ้น...จบบริบูรณ์
ชีวิตจริง..บางครั้งก็ไม่ต่างจากละคร
บางที..ความรักก็ต้องจัดฉากกันบ้าง
Bookmarks