....ความพลัดพราก....
วิปโยคโศกเศร้าเขาทอดทิ้ง
ใจรักจริงคนทอดทิ้งหยิ่งใจร้าย
คำเคยบอกกลายเป็นหลอกอย่างง่ายดาย
หลอกทำลายได้ลาจากพรากทิ้งไป
ยามอยู่ใกล้มักไม่เห็นคุณค่า
ห่างไกลตาค่อยรู้ว่าน้ำตาไหล
คิดถึงนักเพราะว่ารักและห่วงใย
เขาทิ้งไปใจอาวรณ์นอนระทม
ความพลัดพรากจากไกลพาใจคิด
ในดวงจิตไม่เหลือมิตรคิดว่าสม
ทนเดียวดายทั้งใจกายร้าวระบม
มือพนมอ้อนวอนฟ้าเรียกหาแต่เธอ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย โม้จัง; 27-05-2009 at 19:41.
ก่อนหน้านี้เคยมีกลอนมาอ้อนฝาก
เขียนออกจากใจจริงสิ่งที่ฝัน
มอบจากใจส่งถึงใจทุกคืนวัน
ความหมายนั้นบอกรักมั่นคำสัญญา
มาวันหนึ่งคำเคยซึ้งรำพึงฝาก
ได้หายจากบอร์ดกวีที่บ้านมหา
เธอหายไปไม่ใส่ใจหวนกลับมา
รู้ไหมว่าคนรอคอยเขาน้อยใจ
ด้วยหวังว่าวันเวลาจะพาเธอกลับ
รอต้อนรับอยู่เสมอเธอรู้ไหม
มาทุกวันตาเป็นมันจ้องเข้าไป
งงสงสัยเห็นกลอนใครใจก้อคิดถึงเธอ
เฝ้าอ้อนวอนดวงดาวที่พราวแสง
ช่วยออกแรงแสงสว่างทางเสนอ
ส่องไปถึงเพื่อฉุดดึงหัวใจเธอ
กลับมาเจอใจที่เหม่อเพ้อรอคอย
ขออาศัยบอร์ดกวีเป็นที่พัก
ตามหารักที่ลับหายได้ไกลจาก
ใครรู้ซึ้งถึงความรักที่พลัดพราก
หากอยากฝากกำลังใจไม่ว่ากัน
หวังทุกคนคงเมตตาและปราณี
หากว่ามีคนที่เป็นเช่นอย่างฉัน
เจอทางออกโปรดช่วยบอกและแบ่งปัน
ช่วยเติมฝันอันสวยงามยามทุกข์ใจ
ขออภัยหากว่าใครได้มาพบ
อย่าได้ลบบทกวีที่วอนไว้
หากวันหนึ่งคนที่คิดถึงเขาเข้าใจ
บทกวีทีเขียนไว้จะเลือนหายจากไปเอง
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย โม้จัง; 22-12-2013 at 15:24.
:heart:............:heart:
คนกวี...เคยเรียงร้อย...ถ้อยอักษร
เป็นคำอ้อน...ผ่านบทกลอน..บ้านมหา
มีมากมาย....ไม่รู้ใครหนอ.....ที่ต่อว่า
จึงอยากมา....ปลอบดวงใจ...ไม่ให้ตรม
เพียงเพราะใจ..ก็รักใน..ภาษาศิลป์
ปลุกชีวิน.......ให้แช่มชื่น...ไม่ขื่นขม
ร้อยภาษา......เหมือนร้อยใจ..ให้รื่นรมย์
ผสานสม.......ความห่วงใย....ให้ศรัทธา
ก็เป็นคนหนึ่ง...ที่เคยพลัดพราก...จากบทกลอน
เคยออดอ้อน....กลอนหวานไว้....ในบ้านมหา
คนกวี............ที่เคยมารอ.........ก็หายหน้า
เหมือนดั่งว่า.....ลืมลีลา............คารมกลอน
คนกวี...หัวใจเดียวกัน...พลันรู้ค่า
เพียงเพราะว่า...ยังอาลัย...ในคำอ้อน
แม้มิใช่คน.......ที่เคยหลงเพ้อ...ละเมอในกลอน
ขอมาอ้อน.......ต่อกลอนได้ไหม...หัวใจขอมา..
:heart:........:heart:
อยากตอบ
น้ำเก่าไหลไปน้ำใหม่ไหลมา
อยากจะตอบ..north star ..เรื่องอกหัก
ไปหลงรัก..คนที่..มีเจ้าของ
หรือถูกทิ้ง..รักคุด..น้ำตานอง
ไม่ทดลอง..ก็ไม่รู้..ดูไม่ทัน
ไม่มีใคร..ในโลกนี้..ที่สมหวัง
น้ำตาพัง..รวมเป็นน้ำ..ได้หลายสาย
ถึงจะร้อง..จนตาแห้ง..หรือชีพวาย
ก็ต้องกลาย..เป็นแก้วร้าว..ยากต่อเติม
ถ้าเปรียบเขา..เป็นน้ำ..ในถ้วยเก่า
ไหลจากเรา..คงต้องมี..มาเติมใหม่
ให้เททิ้ง..อย่าเหลือ..ซึ่งเยื่อใย
น้ำแก้วใหม่..คงใสกว่า..สำหรับเรา
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย auddy228; 29-05-2009 at 17:11.
แวะมาอ่านกลอนพี่ north star
ถ้อยวาจาช่างไพเราะเสนาะหู
กลอนพี่ต่ายพี่อู๊ดก็อ่านดู
ขอยอชูยกนิ้วให้ไพเราะจริง
พี่ดาวเหนือกลั่นกลอนออกบอกพลัดพราก
บอกว่ายากจะลืมลงคงไม่ทิ้ง
หนังสือเรียนท้ายเล่มยังมีอ้างอิง
รักกันจริงท้ายสุดแล้วไม่แคล้วกัน
พี่ต่ายมาอาสาเป็นเช่นคนอ้อน
ต่อบทกลอนป้อนวจีสุนทรีฉันท์
ร่ายอักษรกลอนหวานสุดแสนจาบัลย์
อารมณ์ขันนั้นส่งมอบปลอบดวงใจ
พี่อู๊ดเอาน้ำเก่าใหม่มาเทียบ
เขาก็เปียบเหมือนกับน้ำขุ่นไม่ใส
เมื่อขุ่นแล้วขอให้รินทิ้งหมดไป
เติมน้ำใหม่ลงไปใสกว่าเดิม
:b-b:b-b:b-b
ถ้าหากว่า...
ได้อ่านกลอนเป็นทำนองคำพ้องเสียง
ถ้อยสำเนียงที่เคยฟังยังคุ้นหู
เอกลักษณ์ของตัวตนคนอ่านดู
ก็จะรู้ถึงตัวตนคนกวี
บทกลอนเหงาหรือกลอนเศร้าคราวรักจาก
ที่ถูกพรากให้หายไปในแสงสี
ปล่อยคนเศร้าเขาน้อยใจไม่ใยดี
สิ่งที่มีเพียงความเหงา...คอยเฝ้าอยู่ข้างกาย
ท่วงทำนองของคำอ้อนที่วอนฝาก
ถึงคนรักที่จากไกลแล้วหนีหาย
ท่วงทำนองของคนเหงาไร้คนเข้าใจ
ยังคงไว้ซึ่งตัวตนคนรำพัน
อยากไปไหนตามใจก็ไปเถิด(พูดเล่น อิอิ)
สิ่งประเสริฐของใจใครใฝ่หา
อยากเก็บจันทร์เก็บดาวบนฟากฟ้า
ถ้าหากว่าเธอสุขใจ ...ก็ไปเลย
คำแนะนำแบบนี้พอได้ไหม(อิอิ)
เรื่องของใจคงเหนี่ยวรั้งกันไม่ได้
แต่ถ้ายังอยากกลับมาพักหัวใจ
ก็ยินดีจะรับไว้ในอ้อมแขน
ยังคอยซับน้ำตาที่ศาลาอยู่(นะ)
อยากให้รู้ใจดวงนี้ยังหนักแน่น
แม้นชอกช้ำสักเพียงใดไม่คลอนแคลน
ยังคงแล่นตามความฝัน .... ไม่หันกลับเลย
กลับมาแล้วคนหนึ่งซึ่งขายอ้อย
เฝ้ารอคอยกลับมาบอกว่าห่วงหา
กลับมาแล้วอีกคนเศร้าเจ้าเคยลา
เคยเหว่หว้าหดหู่ใจในสายฝน
ดาวดวงหนึ่งซึ่งเคยร้างทางสายเก่า
ห่างไร้เงาเขาจากไปในห้วงหล
ดาวดวงหนึ่งเคยส่องทางสว่างยล
แม้มืดมนเดือนดับดาวยังส่องผ่องกลางใจ
.....ไม่โทษ กาลเวลา...
ที่นำพา เราำพลัดพราก....
....หากเพราะ...ไม่มีกาลเวลา
เราก็อาจไม่ได้มาเจอกัน....
สร้างสรรค์...ประสบการณ์..ความทรงจำ
...ต่อกัน.....
หากจะโทษเวลา....
ก็เมื่อว่า.......
ไม่ีโอกาส...แม้กล่าวลา...
ในช่วงที่ต่างล้มหาย....
ตายจาก...
..ฉะนั้น.....
รู้แล้วใช่ไหม....
ทำไม...ฉันจึงหวงแหนเวลายิ่งนัก..
..ยามเมื่อเรา...เคยใช้เวลาร่วมกัน..
วันคืนหมุนเวียนเปลี่ยนผ่าน
อยากขับขานบทกวีมีความหลัง
ส่งสายตาห่วงหาตามลำพัง
ยังรอฟังความว่าน้องอย่าร้องไห้
รู้ไหมใครคนหนึ่งซึ่งเดียวดาย
หลงทางห่างหายกลางสายลม
เจ็บปวดรวดร้าวเฝ้าตรอมตรม
เฝ้าจมกับทุกข์..หวังเพียงเธอมีสุข....
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สายธารแห่งกาลเวลา; 02-06-2009 at 16:21.
กฎการส่งข้อความ
อ้างข้อความนี้
Bookmarks