อังคาร 9 มิ.ย. 52
เพิ่งบ่นอยู่เมื่อวานว่าการเริ่มต้นของสัปดาห์มันไม่น่าจะแย่อย่างที่คิด
กลิ่นอายความวุ่นวายยังไม่ทันจางหาย พอมาวันนี้ยังไม่ทันที่จะได้นั่งเก้าอี้
ก็เห็นความยุ่งยากกองอยู่บนโต๊ะ วันนี้ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
เผลอแป๊ปเดียวพระอาทิตย์ก็ตกดินประกาศเวลาเลิกงานเสียแล้ว
ฉันกับบัดดี้..พูดประโยคเดียวกัน ว่า "เหนื่อยมาก"
ลูกค้าเนี่ยมีหลายประเภท ถ้าจะให้คำจัดความคงต้องบอกว่าไม่มีใครเหมือนหรือคล้ายกันเลย
เราฟังและจดข้อมูลมาอย่างละเอียด(ในความคิดและความสามารถเต็มที่ที่เราจะทำได้)
คนเราเมื่อสื่อสารกันมากคน มักสร้างความคลาดเคลื่อน หากลูกค้าไม่ผิดเราก็ต้องผิด จริงม่ะ..!!
ดังคำ "ลูกค้า คือ พระเจ้า "
แต่......หัวหน้าก็ยังไม่พอใจ หนำซ้ำเรายังสร้างความยุ่งยากให้แก่เขาอีก
เกิดเรื่องยุ่งยากแบบนี้ขึ้นมาก็ดีเหมือนกัน บางคนอาจมองการผิดพลาดของเรายิ่งถูกเพ่งเล็ง
และไปขัดผลประโยชน์ของหัวหน้าให้น้อยลง เพราะหัวหน้าเขาก็ต้องหวังจากเราเหมือนกัน
ไม่งั้นเขาจะได้ส่วนแบ่งค่าคอมจากใคร ถ้าไม่ใช่จากพวกเราที่อยู่ใต้อาณัติเขา
ฉันกลับมองเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้แบบในทางบวก เพราะหากไม่มีปัญหาที่จัดการไม่ได้
ฉันจะไม่มีวันรู้เลยว่าคนที่ชื่อว่าเป็นหัวหน้าฉันทำอะไรได้บ้าง
มีศักยภาพในการช่วยเหลือฉันได้มากแค่ไหน แม้อาจจะต้องแลกกับการถูกมองว่าเป็นคน
ไม่เอาไหน เป็นคนที่มีประสิทธิภาพในการทำงานลดลง ฉันว่ามันคุ้มดีนะ...
อย่างน้อยฉันก็ได้รู้ว่าคนที่จะเป็นหัวหน้าของฉันได้ต้องแกร่งพอตัว
ยอมรับนะว่าท้อแท้เวลาคนอื่นดูถูก ยิ่งเวลาที่เราคิดว่าทำดีที่สุดแล้ว
การที่มีคนว่า ติ เตือน ฉันมักจะล้มและลุกขึ้นไม่ได้ เพราะมันท้อ
วันนี้เหนื่อยเหลือเกิน อาจเป็นล้าใจเต็มที ไปพักเติมลานให้นาฬิกาชีวิตดีกว่า
อยากขอบคุณหัวหน้าจากใจ หัวหน้าไม่ได้ยินก็ไม่เป็นไร แต่เรารู้สึกขอบคุณจริงๆ
ขอบคุณบัดดี้ที่ยังยืนอยู่ข้างกันแม้ต้องอดทนกันไปอีกพัก
Tags: บันทึกประจำวัน
************************************************
เมื่อสัปดาห์ก่อน...
ฉันได้รับข้อความจากแก..เวลาเศร้า อย่าปล่อยให้ตัวเองเหงานาน..
หลังจากนั้นไม่กี่วัน หนังสือถูกส่งตามมาพร้อมกับข้อความ..
คนดีอย่าร้องไห้ เลิกขี้แยได้แล้ว..
ทุกข้อความที่แกส่งมาฉันกลับไม่เคยตอบกลับแกเลยว่ะสายน้ำ
ตั้งแต่ที่กลุ่มเสื้อสีวันอาทิตย์บุกเข้าไปในบ้านแกทั้งๆที่เป็นเขตทหาร
ฉันโทรหาแกครั้งนั้นครั้งเดียวเพราะกลัวแกสติแตก จะไม่ให้ห่วงได้ไงละแก
เล่นไปคว้าปืนพ่อมาขู่พวกที่บุกเข้าบ้าน แม้แกจะไม่ได้ยิงมันออกมาก็เถอะ
วันนี้ฉันได้อ่านบันทึกประจำวันของแก..ที่มากับเมล์ออโต้ทีแกตั้งไว้
เป็นเมล์ที่ฉันทิ้งให้รกร้างแทบจะไม่เคยเปิดอ่านเลย .. (ฉันเกลียด FW: Mail )
ฉันตั้งใจจะปิดเมล์นั้นด้วยซ้ำ 125 ผู้ติดต่อ 300 กว่าข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน..
อ่านบันทึกแกแล้วก็ใจหาย ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่เศร้าใจ
แกก็เศร้าไม่ต่างจากฉัน 2 เรื่องที่แกเศร้า เหมือน 2 เรื่องของฉัน
ฉันสินะที่เศร้านาน ฉันสินะที่ทำแกหล่นหายระหว่างทาง ขอโทษนะสายน้ำ
ฉันขอเป็นกำลังใจที่จะเดินเคียงข้างแก..
ฉันคิดถึงแกเสมอ (ยัยผู้หญิงอ่อนไหว-แม่นักปั้นตัวหนังสือ)
ฉันรักแกว่ะ
เพ็นนี
Bookmarks