วันนี้นั่งจัด file ในเครื่องคอมฯ เพราะเริ่มรกๆ ไปหน่อยแล้วต้องจัดระเบียบซะหน่อย
เปิดไป เปิดมา ก็เจอรูปเก่าๆ ที่เอามา scan เก็บไว้ นั่งมองรูปแล้วคิดถึงอดีตจังเลย
รูปนี้เป็นรูปที่ฉันเพิ่งเข้ามาเรียนหนังสือในกรุงเทพฯ ใหม่ๆ หน้าตายังเด๋อด๋าตามประสา
เด็กบ้านนอก
เด็กสาวอายุ 14 ต้องจากบ้านมาเพื่อหาความรู้ เมืองหลวงที่เคยมาเที่ยวหลายครั้ง
ตอนปิดเทอมกลับกลายเป็นเมืองที่ไม่น่าอยู่เพราะคิดถึงบ้านเหลือเกิน
ฉันถูกเลี้ยงดูมาจากครอบครัวที่อบอุ่น ครอบครัวของเราไม่เคยต้องจากฉันไปไหนไกลๆ
เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ทำให้เราผูกพันกันมาก
หอพักโรงเรียน เป็นที่อยู่ที่ฉันขอคุณแม่เพราะไม่อยากเหนื่อยเดินทาง
และที่สำคัญฉันจะได้มีเพื่อนๆ เยอะแยะไง จะได้หายคิดถึงบ้าน
สาวน้อยจอมแก่น เป็นคำเรียกของคุณแม่บ้านที่ใช้เรียกฉันด้วยวีรกรรมสุดแสบ
ที่หัวโจกอย่างฉันได้พาเพื่อนๆ ป่วนซะจนมันหยด เอาวีรกรรมเบาๆ
ก็ปีนช่องระบายอากาศออกไปนอนดูดาวบนหลังคาหอพักกัน
ไม่ตกมาขาหักก็บุญเท่าไหร่แล้วนะเนี่ย
ห้องของฉันมักจะเป็นห้องศูนย์รวมความบันเทิงและก็ทุกคืนที่คุณแม่บ้านจะต้องขึ้นมาเคาะห้องให้เบาเสียง
เด็กบ้านนอกหลายคนมักจะถูกเพื่อนที่เป็นคนกรุงรังแก และดูถูก แต่นั่นไม่ใช่ฉัน
เพราะเหตุผลที่ว่า ฉันสู้ ความเกรงกลัวผู้ที่มารังแกนั่นไม่ใช่ตัวฉันแน่นอน
แต่ฉันจะไม่หาเรื่องใครก่อนและจะไม่ทำร้ายใครเช่นกัน
ถึงฉันจะเป็นเด็กแก่นกะโหลกยังไง ก็ยังได้รับมอบหมายให้เป็นประธานชมรมกีฬา
และตำแหน่งนี้เองทำให้ฉันมีสาวน้อยมาแอบปลื้มอยู่หลายคนเลยเชียวนะ
ส่วนหนุ่มๆ ม่ายมีเล้ยยยยย แถมฉันยังกลายเป็นคู่แข่งของเค้าไปด้วยซะงั้น
ฉันเป็นคนชอบอ่านหนังสือ หนังสือหลากหลายชนิดที่ฉันเก็บสะสมเอาไว้จนเต็มห้อง
บางเล่มฉันยังเก็บมาจนถึงทุกวันนี้ ฉันชอบวาดการ์ตูน และชอบแต่งกลอน
สมุดหลายๆ เล่ม ถูกจดบันทึกเอาไว้เป็นไดอารี่ประจำวัน
(พอโตมากลับขี้เกียจเขียนซะนี่ ถนัดอ่านอย่างเดียว)
วันนี้ขอเคาะสนิมซะหน่อยนะ
25 ปี ผ่านไปแล้วนะ เพื่อนจอมแสบทั้ง 7 คน ของฉัน ต่างคนต่างก็แยกย้ายไปมีชีวิตของตัวเองกันหมดแล้วนะ
มาดูกันน๊า ว่าแต่ละคนเป็นยังไงบ้าง
ยัง : สาวน้อยแดนสะตอ ยังเป็นคนที่เรียบร้อยที่สุดในกลุ่ม
แต่ยังไม่เคยปฏิเสธในสิ่งที่ฉันสอนให้ มีแต่เรื่องดีๆ ท้างน้านนน
ยังเป็นคนแรกที่แต่งงานไปกับนายตำรวจหนุ่มที่สตูล ตั้งแต่เรียนจบ ปวช.
ใหม่ๆ แซงหน้าเพื่อนๆ ไปหมดเลย ป่านนี้ลูกเต็มบ้านไปแล้วมั้ง
โอว : สาวสวยหน้างอ โอวเป็นคนที่สวยที่สุดในบรรดา 7 สาว แต่โอวจะหน้างอ
จนไม่มีใครกล้าจีบเลยสักคน โอวจะเป็นคนที่อยู่กับฉันนานที่สุดจนถึงตอนที่เรา
เรียนจบหลายปีมาทำงานกันแล้ว ก็ยังพักอยู่ด้วยกันอยู่เลย
เคี้ยม : ฉายา สาวน้อยร้อยสี่สิบห้า ฉายานี้ได้มาจากส่วนสูงของเคี้ยมนี่เอง
เคี้ยมมีเอกลักษณ์ด้วยเสียงเหน่อๆ ของคนประจวบฯ และเคี้ยมสร้าง
ความอิจฉาใจให้เพื่อนด้วยการได้ควงชายหนุ่มนักกีฬา สูง 183 ที่หล่อมาก
หนู : สาวเสียงเหน่อจากสุพรรณบุรี หนูจากพวกเราไปเมื่อตอนขึ้นชั้นปี 2
ด้วยความจำเป็นทางบ้าน หนูต้องกลับไปช่วยงานที่บ้านเลยไม่ได้เรียนต่อ
พวกเราคิดถึงหนูมากๆ เลย เพราะหนูจะเป็นพี่ที่คอยไกล่เกลี่ยศึกในกลุ่มอยู่ทุก ครั้ง
หมู : ป้าแก่เสียงเหน่ออีกคน หมูมาจาก อ.ดำเนินสะดวก จ.ราชบุรี
หมูนั่งจักรยานไม่เป็น แต่ซิ่งเรือหางยาวได้สบายบรื๋อ เพราะบ้านหมูมีแต่คลอง
เราเรียกหมูว่าป้าแก่เพราะหมูขี้บ่นมากๆ แต่หมูก็มีน้ำใจกับเพื่อนมากเช่นกัน
ทุกครั้งที่หมูกลับบ้านจะต้องมีผลไม้กลับมาฝากพวกเราเสมอๆ เพราะบ้านหมูมีสวน
ต่าย : สาวเสียงเหน่อจากเพชรบุรี ต่ายมีชื่อที่เป็นเอกลักษณ์ไม่มีใครเหมือน
เพราะต่ายมีชื่อว่า พฤหัส เก๋กู๊ดมากๆ ต่ายจะเป็นคู่หูของฉัน ลุยไหน ลุยนั่น
จนคุณแม่บ้านออกปากว่าตั้งแต่มีเด็กหอมา ฉันและต่าย พร้อมด้วยแกงค์
เป็นกลุ่มที่ร้ายที่สุดเท่าที่เคยดูแลมา อาจจะเพราะว่าเราเป็นกลุ่มที่รวมตัวกันได้
แน่นเหนียวที่สุดมากกว่านะ รุ่นอื่นๆ เค้าต่างคนต่างอยู่กัน
เป็นยังไงบ้างนะ วีรกรรมของกลุ่ม 7 ฟ้าแลบแสบสะเทิ้น ของฉันแอนด์เดอะแก๊งค์
อ่านแล้วอยากให้ไปป่วนหัวใจบ้างหรือเปล่าจ๊ะ ... ^_^
เฮ้ออออ เห็นรูปนี้แล้วอยากกลับไป 14 อีกครั้งจังเลย ...
ปล. ให้ทายกันน๊า ว่าฉันคือคนไหน เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเฉลยจ้า คิคิ
เฉลยแล้วจ้า
Bookmarks