วันแรกจนวันนี้จะเข้าปีที่สามแล้วที่รู้จักบ้านมหารู้สึกว่าความรัก ความจริงใจที่มีให้กันรู้สึกอบอุ่นจริงๆ คงไม่ต้องเอ่ยถึงหลายๆท่านที่ไปมาหาสู่กัน คงน้ำตาแทบไหลเมื่อถึงวันโบกมือลาแยกย้ายกันไป ตอนนี้บ่าวจันทร์รู้สึกจะขยับเข้ามาใกล้ขึ้นทุกทีๆเหมือนตอนแรกๆที่เรามองเห็นคนกลุ่มๆหนึ่งกำลังรำฟ้อน ยิ้มหัวเราะกันอย่างสนุกสนานตอนแรกเราก็ผ่านไปผ่านมา
ขยับเข้ามาได้ใกล้บ้างพอได้ยินเสียง แต่ตอนนี้เริ่มที่จะสนุก ตื่นเต้น และมีอารมณ์ร่วมไปกับชุมชนของเราที่เรียกว่าบ้านมหา เคยไปมาหลายบ้านบางบ้านก็ไล่ตะเพิดออกมาเพราะเราไปพูดอิสานในบ้านเข้า แต่มาบ้านนี้เหมือนบ้านตัวเอง ถึงจะยังไม่รู้จักใครๆต่อใครมากมาย แต่ก็รู้สึกได้ว่าทุกคนถ้าได้รู้จักกันแล้ว แน่นอนว่าจะได้รับความจริงใจอย่างเต็มเปี่ยมขอแค่เราจริงใจต่อเขา
ดีใจครับไม่รู้จะพิมพ์ออกมายังไงหมด แต่หล่ะกระทู้ที่ท่านผู้ดูแลตั้ง แต่ละกระทู้ที่เขียนถึงบ้านมหาก็บอกชัดอยู่แล้วว่ามันคืออะไรบ่าวจันทร์คงไม่ต้องพูดซ้ำ แต่วันนี้เรื่องราวมากมาย ปัญหาโหมกระหน่ำแทบล้มแค่ไหน กลับมาเจอพี่ๆเพื่อนในบ้านมหาแล้วปัญหาทุกอย่างกลับหายไป รอยยิ้มความสุขเข้ามาเยือนแทน ขอบคุณคำด่า อุ้ย คำสอนของพี่พรเมื่อกี้ ที่เตือนสติบ่าวจันทร์ว่าอย่าท้อ
"คึดว่าบุ๊ป่าบักเล็บแมวตี๊หล่ะจันทร์จังหน่อยกะหลุดไปได้" มันอาจซิแสบซิเจ็บแน่พอผ่านไปได้แล้วกะซิได้พ้อกับหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องดีกว่า มื้อนี่บ้านมหามีมากหน้าหลายตาผ่านไปแวะมา ต่างจากมื้อแรกที่ฮู้จักตอนที่เข้ามาหาคำเทศน์แหล่แต่สองปีที่แล้ว ที่ยังเงียบๆแน่บ่าวจันทร์กะเลยหายไปกับหน้าที่พอกลับมาอีกครั้ง
เอ๋า คือจังหมู่บ้านนี่ได้งบเงินล้านมาแต่ไสพัฒนาไวแท้ อิอิ แต่คนหลาย แต่กะไปแบบพอดีๆกับความจริงใจที่ทุกคนมีให้กัน หวังว่าบ้านมหาคงซิบ่รังเกียจพลักไสบ่าวจันทร์ออกไป ขอพักกายพักใจไว้ที่บ้านมหา ให้ตั้งเถียงไว้คุ้มวัดแน่เด้อครับ ว่าซิไปทางคุ้มสามเสนคนหลายคั๊กย่านอ้ายคนตระการซิพาหลอย อิอิ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ บ้านมหาาาาา
หม่องนี่หล่ะ ไผมาดำนาไวแท้ อิอิ
อ้างข้อความนี้
Bookmarks