ความรัก.."ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยเสมอไป"

[บ่าวoffit]

ความรัก..ที่ไม่จำเป็นต้องจบ...ด้วยการที่อยู่ด้วยกัน


"บางที.. อาจไม่จำเป็น..เสมอไป ที่ความรัก..จะต้องจบลง ด้วยการ..ได้เป็น..คนรัก"

บนเตียงเล็กๆ.. ในบ้านอบอุ่น..หลังหนึ่ง แดดยามเย็น..ทอบางบาง..ผ่านหน้าต่าง
หญิงชรา..อายุราวๆ 70 ปี นอนซม..อยู่บนเตียง เธอรู้ว่า..นี่เป็นช่วงเวลาสุดท้าย..ในชีวิตของเธอแล้ว


..แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ..เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด..ที่เธอได้ผ่านมาเธอ..ได้แต่งงาน ..มีครอบครัว..ที่อบอุ่นแม้จะไม่มีลูก..ก็ตาม
มีเพื่อนที่ดี ..ผ่านชีวิตการงานที่ดี ถึงแม้วันนี้..สามีของเธอจะตายไป..ร่วม 10 ปี
แต่..ในวันสุดท้าย..ของชีวิต เพื่อน-ที่เธอรักที่สุด.. ก็มานั่งเคียงข้างเธอ..อยู่ตรงนี้ มาส่งเธอ..เหมือนทุกครั้ง..ทุกคราว
"หมอบอกว่า..ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก" เธอเอ่ยบอกกับเขา..เพื่อนชราที่รู้จักกับเธอมาแต่ครั้งยังเด็ก
"ฉันรู้" ชายชรา..พยักหน้ารับ
"เธอมาส่งฉัน..เหมือนทุกทีสินะ" หญิงชรา..มองหน้าชายชรา
"ใช่..ก็ฉันส่งเธอมาตลอดทั้งชีวิตนี่นา.. ขาดไปอย่างคงไม่ครบ" ชายชราตอบ..ด้วยรอยยิ้มบางๆ
"ตอนเด็กๆ..บ้านเราอยู่ทางเดียวกัน..เรากลับด้วยกันทุกเย็น บ้านฉัน..อยู่เลยบ้านเธอไปมาก.." เธอ..รำลึกความหลัง
"แต่ฉัน..ก็ไปส่งเธอทุกวัน" ชายชราบอก
"ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้น..ตลอดชั้นประถม..และมัธยม..ที่เราเรียนด้วยกัน..จนเพื่อนๆล้อว่าเราเป็นแฟนกัน" หญิงชราพูดขึ้น
"สุดท้าย..ก็ต้องเลิกล้อกันไป" เพื่อนชราของเธอ..ต่อคำ
"ตั้งแต่เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอนั่นแหละ" เธอเย้ายิ้มๆ
"แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวันอยู่อย่างเดิม...จนต้องเลิกกับแฟน ไม่ใช่รึ" ชายชรา..ทวนความหลัง
เธอจำได้ว่า..เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆว่าไม่ต้องเดินมาส่งแล้ว..เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา แต่เขาก็ยังดึงดัน..ที่จะมาส่งเธอ
"โกรธก็โกรธไป ..ฉันรู้จักเธอมาก่อนตั้งนาน..ยังไงเธอ..ก็ต้องมาก่อน" นั่น..เป็นคำพูดที่เธอจำได้-ไม่ลืม
..แม้ว่า..มันจะผ่านมาเกือบ 60 ปีแล้วก็ตาม..
เธอยังจำ..วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ..เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้ วันนั้น..เธอไปส่งเขาที่สถานี ..ร้องไห้จะเป็นจะตาย
..เขาวุ่นกับการปลอบเธอ..จนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่ พอเธอสงบลง..และขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตา..ในห้องน้ำ
พ่อแม่ของเขา..ไปเช็คเที่ยวรถไฟ ...พอเธอกลับมา..ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว..กับกองกระเป๋า...เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอ..ทั้งน้ำตา
"กลับบ้านเอง..เดินดีๆ นะ" และนั่น..ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา..อีกรอบ
เธอจำได้ว่า..วันที่เขาปิดภาคเรียนกลับมาบ้าน..เธอแนะนำเขา..ให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ
ตอนแรก..ทั้งสอง..เหมือนจะเข้ากันได้ดี..แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน ..มีคนมาบอกว่า..แฟนเธอกับเพื่อนเธอ..ต่อยกัน
"มัน..นอกใจเธอ" เขาบอกเรียบๆ.. แต่..เธอไม่เชื่อ วันนั้น..เธอเชื่อแฟนมากกว่า..ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ..
จึงหาเรื่องชกต่อย ..เธอว่าเขา..ไปหลายคำ
อาทิตย์นึงให้หลัง..เธอจึงรู้ว่าเขาเป็นคนถูก..เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน..ก็เจอแต่พ่อของเขา
"มันกลับไปอาทิตย์ก่อนแล้ว..เห็นว่ามีธุระด่วน..ไม่รู้อะไร"
เธอส่งจดหมายไปขอโทษ ..เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่เคยโกรธเธอ..แค่น้อยใจเล็กๆ ..ในจดหมายลงท้าย..ด้วยคำ-คำเก่า
"กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ" เธอรู้ว่า..ในคำที่เหมือนสั้นๆนั้น! ..เขาพูดอะไรออกมา...มากมายขนาดไหน
เธอจำได้..ถึงวันที่เธอ..บอกเขาว่า..เธอจะแต่งงาน.. เขา..มองหน้าเธอ..เธออ่านไม่ออกว่า..มันเป็นความรู้สึกอะไร
..ดีใจ? ..เสียใจ? และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ ..เขาก็ตอบว่า.. "..เราใจหาย.."
แต่ก่อนหน้านั้น..ก็เขานี่แหละ..ที่เป็นคนช่วยเธอเลือก..ช่วยเธอดูว่า..ผู้ชายคนนี้นิสัยดี..และรักเธอจริง
"เรา-ผู้ชายด้วยกัน..เราดูออก" ซี่งเขา..ก็ดูไม่ผิด..สามีของเธอดี..เหมือนอย่างที่เขาบอก ..
วันแต่งงาน..เธอบอกเขาว่า.."ความเป็นเพื่อนของเรา..ยังเหมือนเดิมนะ..ไม่ต้องห่วง"
เขามองเธอนิ่งๆ..พยักหน้าน้อยๆ.. ไม่ตอบอะไร
ถึงเวลารดน้ำสังข์ ..เขาอวยพรเธอมากมาย..แต่พูดกับสามีเธอเพียงสั้นๆว่า... "ฝากด้วยนะ.."
เขาแต่งงานมีครอบครัวของเขา... เธอก็มีครอบครัวของเธอ มีบางช่วงของชีวิต..ที่ห่างกันไป แต่ก็ไม่เคย..ลืมกัน
เธอ..ส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขา..ทุกๆปี ตอนนี้..เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะ
เพราะเธอนับของเธอแล้ว..มันได้ 58 ใบ น้อยกว่าอยู่ใบนึง.. เพราะเธอเกิดหลังเขา 5 เดือน..
บางทีเธอรู้สึกสนิทกับเขามากกว่าคนรักของเธอเสียอีก หลายเรื่องที่เขารับรู้..แต่คนรักของเธอไม่แม้แต่ระแคะระคาย
และก็เช่นกัน..หลายความลับที่เขาระบาย ที่เขาฝากไว้ที่เธอ เธอก็รับ..และเก็บงำมันไว้..ด้วยความเต็มใจ..
"คิดอะไรอยู่?" เขาเอ่ยขึ้นมา..ทำลายความเงียบ
"เรา..กำลังนึกแปลกใจ" เธอเอ่ย..ด้วยท่าทีครุ่นคิด
"ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน?" เขานิ่งไป..เหมือนกำลังคิดเช่นกัน
"เราสนิทกันมาก..มั้ง" เขาว่า
"นั่น..ไม่น่าใช่เหตุผลนี่" เธอว่า
"เธอถามยากไปนะ" เขาตอบหลังจากนิ่งคิดอีกครู่ใหญ่
"ไม่ยากหรอก..ลองคิดเล่นๆ สิว่า ..ทำไมเราถึงไม่รักกัน" แววตาเธอมีแววขี้เล่นซุกซน ..เหมือนเด็กหญิงครั้งกระโน้น
"อืมม..อันนี้..ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย" เขาพูดขึ้น
เธอมองหน้าเขา.. แปลกใจว่า..เธอไม่ได้เปลี่ยนคำถาม..นี่นะ..
"ฉันไม่รู้หรอกว่า..ทำไม-เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน" เขามองหน้าเธอ..ด้วยสายตาอ่อนโยน
"แต่..ถ้าเธอถามว่า..ทำไม-เราถึงไม่รักกันน่ะ" เขาเว้นช่วง "ฉันก็จะตอบว่า -- เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย"
เธอหลับตาลง..คำถามที่ถูกซ่อนไว้..หลายสิบปี..กลับตอบออกมาง่ายๆ..อย่างนี้เอง
"นั่นสินะ ..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย" เธอตอบ..ทั้งๆที่หลับตาลง
ตอนนี้..เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป..อย่างมีความสุขแล้ว
ในความรู้สึก..ที่เริ่มพร่าและเลือน...เธอสัมผัสได้ถึงมือของเขา..ที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้
"กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ.."
และนั่น.. คือ..คำสุดท้าย..ที่เธอได้ยิน...

การที่จะรักใครซักคนมันไม่ได้หมายความแค่ว่าเราต้องอยู่ด้วยกันจนตาย

แต่การรักใครซักคน คืออยากให้คนๆนั้นมีความสุข ....... ก็เท่านั้นเอง

ดูเหมือนจะง่ายนะ แต่ในความเป็นจริงแล้ว มันเป็นการกระทำที่ยากมากๆ เลยว่ามั้ย?

[เขมราฐ]

ซาบซึ้งกินใจ การที่เรารักใครสักคนไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันเสมอไป รักจังเลย รักมาก แต่ไม่จำเป็น

ต้องอยู่ด้วยกัน รักด้วยใจรักที่บริสุทธิ์

[มารพิณ]

คักขนาดเนาะ

[เพ็นนี]

อ่านแล้วทำให้นึกถึง รักเธอกอดคนอื่น..
การได้รักเธอทำให้โลกนี้ดูสวยดี..
คนที่ฉันกอดได้อย่าไปสนใจเลยที่รัก..ว่าจะเป็นใคร
แค่ให้เธอรับรู้ไว้ ฉันรักเธอเสมอ..

[แดงน้อย]

..อ่านกี่ครั้งก็ยังทราบซึ้ง จะมีสักกี่คนบนโลกที่ได้รับและสามารถเก็บความรู้สึกอันวิเศษนี้ไว้ ..ในช่วงหนึ่งชีวิตอันแสนสั้นของคนเรา...

[เขมราฐ]

จะอ่านกี่ครั้ง กี่รอบ ก็ยังซาบซึ้ง อยากรักได้อย่างนี้จัง

[ทิวไผ่]

ซึ้งหลายครับ เป็นความฮักที่บริสุทธิ์ อิหลี รักไม่จำเป็นต้องได้ครอบครอง

[ลาวสวิส]

ซึ้งอิหลีเนาะจ้า นี้ละขเจ้าว่าฮักแท้...

[คมคาย ครบุรี]

ครับผมชอบความรักแบบนี้ครับ มันถาวรดี
รู้สึกดีครับ :heart:

[ต่าย]

มุมมองของต่าย...รู้สึกมาตลอดว่า..รักคือการให้..
และโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน........................
การที่ได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข..แล้วเราสุข .... เมื่อเค้าทุกข์เราทุกข์...
ความห่วงใยมีให้แก่กันตลอด...ไม่จำเป็นต้องครอบครอง..
ไม่เร่งเร้า..ไม่ก่อกวน.....นั่นคือความรักที่แท้จริง...
จึงเป็นที่มาของลายเซ็นต่ายตลอดมา......