เมื่อครั้งตอนสอนพิเศษเด็กหญิงคนหนึ่ง
หนูน้อยทำหน้าซึ้งแล้วถามว่า
"พี่พี่สอนได้กี่วิชา"
"นั่นก้ออยู่ที่ว่าหนูอยากเรียนอะไร"
.
วันหนึ่งเย็นที่เปนเวลาสอน
เด็กน้อยมาอ้อน"พี่รู้จักดอกไม้ไหม"
"หนูว่าดอกไม้แทนความรักในหัวใจ"
"หนูจะใส่ในแจกันทุกวันเรียน"
.
"ดอกไม้ก้อคือดอกไม้"ฉันตอบไปอย่างนั้น
"ไม่หรอกพี่ไม่รู้จักมัน"เธอยังฝันเนียน
"ดอกไม้เหี่ยวเฉาก้อต้องเด็ดมาเปลี่ยน"
"เห็นเพื่อนเพื่อนที่มีรักชอบปักแจกัน"
.
"พี่ค่ะโตขึ้นหนูอยากเปนเจ้าสาวของพี่"
"ในตอนนี้เจ้ายังเด็กนักชอบมีรักชอบเพ้อฝัน"
"พี่กอดหนูสิแล้วจะมีดอกไม้ให้ทุกวัน"
"เพื่อนเขาว่ากันฝันละไมเมื่อได้ชื่นชม"
.
"เด็กน้อยเอยเจ้ายังเดียงสาไปยังเยาว์วัยนัก"
"เรื่องความรักมักพาคนให้ขื่นขม"
"เหมือนดอกไม้ไม่ถึงวัยให้เด็ดดม"
"ถ้าเด็ดชมเจ้าก้อเฉาไปก่อนวัย"
.
"พี่ไม่รู้จักดอกไม้"เธอร้องไห้น้ำตาพราก
"หนูไม่อยากเห็นหน้าไม่ว่าวันไหน"
"ไปเถอะคนไม่รักไม่รู้จักดอกไม้"
"ไปให้พ้นคนไม่มีหัวใจอย่าได้กลับมา"
"
"
"
"
"
"
ใช่..ฉันอาจไม่รู้จักดอกไม้เลยสักนิด
ฉันไม่เคยคิดเด็ดดอกไม้ออกจากต้นก่อนเวลา
ฉันเพียงคิดอยู่เสมอว่า
ดอกไม้ที่มีค่าน่าอยู่บนต้นไม่ใช่บนแจกัน
พี่ไม่รู้จักดอกไม้
อ้างข้อความนี้
O
ดอกไม้จะบาน
Bookmarks