บักเซียงเหมี่ยง สมัยเด็กน้อยมักขนาดเลย เด็กน้อยบ้านเฮาสมัยนี้มันฮู้จักกันบ่นอ ?
บักเซียงเหมี่ยง สมัยเด็กน้อยมักขนาดเลย เด็กน้อยบ้านเฮาสมัยนี้มันฮู้จักกันบ่นอ ?
ตอนที่ ๑๕ เก็บหมากแค่ง
มื้อนึง เซียงเมี่ยง เฮ็ดงานตักน้ำ กวาดบ้าน ถูเฮือน มาตั้งแต่เช้า เมื่อยหลายเมื่อยแฮง อยากนั่งเซาพักผ่อน พอแต่นั่งลงดากยังบ่ทันได้เย็นย่อน เมียขุนงายกะมาใช้เซียงเมี่ยงไป เก็บ หมากแค่งอยู่สวน มาไว้กินกับปลาแดกบอง แหน่ ว่าซั่น
เซียงเมี่ยง กะขี้คร้านไป (กะยังว่าคนอยากเซามีแฮงเนาะ) แต่ว่า เจ้านายใช้ สิบ่ไปกะบ่ได้ กะเลยจำใจต้องไป เลาถือผ้าขาวม้า ได้ผืนนึง กะย่างไปสวนหมากแค่งเด้
พอไปฮอดต้นหมากแค่งแล้ว กะทำทรงเป็นย่างอ้อมต้นนั่นต้นนี่ ก้ม ๆ เงย ๆ ด้อม ๆ มอง ๆ
? บ่มีบักแค่งหล่นจักหน่วยเอาโลด...ต้องนอนท่าให้บักแค่งหล่นดีกั่ว ?
เซียงเมี่ยงคิดแล้ว กะเลยเอาผ้าขาวม้าปูนอนใต้ต้นหมากแค่ง ซั่นตี้ หลับกรนต่อดต่อด เอาโลด...
นอนหลับจนอิ่มแล้ว กะนอนขาขึ้นห้าง ท่าเก็บหมากแค่งต่อ...
นอนจนวะตาเว็นบ่าย บักแค่งกะยังบ่หล่นลงดิน ให้เลาเก็บเด้เดียวหนิ
ฝ่ายทางเมียขุนงาย กะคองคอยท่าบักเซียงเมี่ยง เทิงจ่มไปนำว่า
?เอ บักอั่นนี้แมะ ปะสาสวนหมากแค่งอยู่ใกล้ ๆ ซั่มนี้ มันสมควรสิได้หมากแค่ง กลับมาแต่ดนแล้ว มันไปหาเล่นไสน้อ เอ้อ.. บักอั่นนี้แมะ..?
เมียขุนงายท่าบ่ไหว กะเลยนำไปฮอดสวนหมากแค่ง เห็นเซียงเมี่ยง นอนขาขึ้นห้าง กะดิกขาตั๊บ ๆ อยู่ใต้ต้นหมากแค่ง เสยอยู่.. กะเลยฮ้องด่าเซียงเมี่ยง
?...<>!@#$%^&*(&^%$#@!<>...?
(จักวะด่าว่าจั่งได๋เนาะ หั่งอ่านบ่ออกเอาโลด)
เซียงเมี่ยง กะแก้โตว่า
?บ่มีหมากแค่งหล่นจักหน่วย เลยบ่มีหมากแค่งให้เก็บ คันสิเด็ดเอาจากต้น กะย่านผิดคำสั่งเจ้านาย กะเลยต้องนอนท่าให้มันหล่น?
เมียขุนงายกะจักสิว่าจั่งได๋...... ? โอ้ย บัก...เอ้ยน้อ ?
5 5 5 หัวหมอคักเนาะเซียงเมี่ยง :D
ตอนที่ ๑๖ กินข้าวต้มเปียก
มื้อนึงขุนงาย มีประชุมด่วน แต่เช้า เลากะเลยฟ้าวออกจากบ้านแต่เช้ามืด ไปประชุม กับพวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย นั่นล่ะ ข้าวเช้า เลากะเลยบ่ทันได้กิน
ฝ่ายเมียขุนงาย กะเตรียมข้าวต้มเปียก ไว้ท่าผัวเด้ พอเฮ็ดเรียบร้อย ก๋าเวลาว่า น่าสิเลิก หรือพักประชุมแล้ว กะเลยให้เซียงเมี่ยง แล่นไปบอกขุนงาย ให้กลับมากิน ข้าวต้มเปียก อยู่บ้านเด้อ ว่าซ้าน
? ไป ไป เซียงเมี่ยง ฟ้าวไป เดี๋ยวมันสิสวยก่อน ? พะนะ
(ขออธิบายถึงคำว่า ? ข้าวต้มเปียก ? จักหน่อยเนาะ.... ข้าวต้มเปียก ความหมายนึง กะคือ ข้าวต้มเปียก นั่นล่ะ เป็นของกิน หรือว่าแนวกินอย่างนึง เด้อ ข้าวต้มเปียก อีกความหมายนึง มันเป็นคำแสลง ตั้ว หมายเถิง ของสำคัญของผู้ญิง นั่นหนา.... "กินข้าวต้มเปียก? มันกะเลยเป็นคำสองแง่สองง่าม ความหมายนึงกะคือ กินข้าวต้มอี่หลี อีกความหมายนึงกะคือ ...จุด จุด...จุด.. ผู้อ่านฉลาดกะด้อ เข้าใจอยู่ดอกเนาะ)
เซี่ยงเมี่ยง ฟ้าวแล่นไปอย่างหัน ตามคำสั่ง จนฮอดเฮือนหอประชุม กะฟ้าวโดดขึ้นคันได แล้วกะแล่นเหยียบแป้นเฮือน เติ้ง ต้าง เติ้ง ต้าง ฮ้องมาแต่ไกล ๆ พุ่นน่ะ จักแมนฟ้าวคักฟ้าวแหน ่เด้เดียวหนิ
เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะกำลังนั่งโสเหล่่กันอยู่ เซี่ยงเมี่ยงกะแล่นพรวดพราดเข้าไป คือจั่งมีเหตุด่วน เหตุสำคัญคักแหน่ เด้เดียวหนิ ฮ้องไปนำแล่นไปนำ ว่า
? ท่านขุน ท่านขุน ?
แล้วกะหยุดเซ่าแฮบ ๆ แล้วกะเว้าแฮง ๆ ว่า
?ท่านขุน... เมียท่านขุนบอกว่า คันเลิกประชุมแล้ว ให้กลับไปกิน ข้าวต้มเปียก อยู่บ้าน ว่าซั่น?
ฮ่า ฮ่า ฮ่า.....
ซุมเสนาอำมาตย์ที่นั่งอยู่หั่น ได้ยินกะพากันหัวร่อ จนท้องแข็ง กะยังว้ากะยังว่า
?โฮ้ ขุนงาย ห่างเมียบ่ได้น้อ ห่างแหน่จักหน่อย ผัดให้คนรับใช้มาเอิ้น ไปกินข้าวต้มเปียก?
? หว่างมื้อคืนนี่ บ่ได้กินข้าวต้มเปียกบ้อ ขุนงาย ?
หมู่พวก พากันหัวร่อ แล้วกะเว้าหยอกเลา จนเลาอยากอายอย่างคัก กะยังว่า เด้เดียวเนียะ
ขุนงายกะเลยจ่มให้เซียงเมี่ยง ด่าพร้อมล่ะว้า แล้วกะสอนสั่ง กำชับว่า
? ฮู้จักมีมารยาทแหน่เด้อ สิไป สิมา กะให้ค่อยไป ค่อยมา ฟ้าวแล่นเติ้งต้าง เติ้งต้าง แบบนี้ มันบ่แมนแนว สิแจ้งเหตุให้ผู้หรับผู้ใหญ่ กะให้ค่อย ๆ คลานเข้ามา ฮอดใกล้ ๆ แล้ว กะเว้าค่อย ๆ เด้อ ฮ้องแฮง ๆ จั่งซี้ มันบ่แมนแนว.. จื่อไว้ จำไว้เด้อ เซียงเมี่ยง.. อย่าเฮ็ดจั่งซี้อีก..?
เซียงเมี่ยง รับคำ ? ขะน้อย ขะน้อย ?
แล้วกะจื่อไว้ จำไว้
ตอนที่ ๑๗ ไฟไหม้บ้าน
หลังจากนั้น... มื้อนึง ขุนงายกะไปประชุมหารือราชการคือเก่า อยู่หม่องเก่านั่นล่ะ ส่วนเซียงเมี่ยง กะเฮ็ดงานอยู่บ้าน (เหมิดสิทธิ์ได้ถือกะต่าหมากแล้วเนาะ)
พอดี มื้อนั้น เซียงเมี่ยงเลากวาดขี้ฝอย ต้อมไว้เป็นกอง ๆ แล้วกะจุดไฟ เผากองขี้ฝอยเด้ มีอยู่กองนึง เลาผัดกวาดต้อมกองไว้เลาะเฮือน พอจุดไฟเผา ไฟมันเลยลุก ลามไปไหม้บ้านขุนงาย เด้บาดตาทีเนียะ
เฮือน มันเป็นเฮือนไม้เนาะ มันกะลุกดีอย่างคักแหล่วเว่ย....
เมียขุนงายให้เซียงเมี่ยงไปบอกขุนงายอยู่เฮือนหอประชุม...
เซียงเมียง เลายังจื่อ ยังจำ คำสอนสั่งของขุนงายได้ยุเนาะ (สิเฮ็ดใส่-เฮ็ดประชดนำกะบ่จัก) เลากะบ่ฟ้าวแล่นไปเด้ ย่างไปซ้า ๆ ย่างเชียมคัก ฮ้ายกั่วพระบิณฑ์บาต พุ่นล่ะแหม พอไปฮอดเฮือนหอประชุม กะคลานซ้าๆ แต่ไกลๆ พุ่นน่ะ ซัวสิไปฮอดใกล้ ๆ ขุนงาย.. โฮ้.. ดนอย่างคักแหล่วเว่ย
พอคลานเข้าไปฮอด กะเอามือป้องปาก เว้าค่อย ๆ เลาะ ๆ หูขุนงาย (เซิม-ซัม นั่นล่ะ)
? ไฟไหม้บ้านท่านขุน ? (เว้าค่อยอย่างคัก จนบ่ได้ยิน)
? หา..?? แมนหยังเกาะ ?
? ไฟไหม้บ้านท่านขุน ? (เว้าแฮงขึ้นมาจักหน่อย แต่ว่ากะยังบ่ฮู้ยิน)
? หาแมนหยังเกาะเดียวหนิ เว้าแฮง ๆ กั่วนี้ แหน่เป็นหยัง ?
? ไฟไหม้บ้านท่านขุน ? (เว้าแฮง พอฮู้ยินอยู่)
เว้าเทื่อทีสาม ขุนงายจั่งค่อยฟังฮู้เรื่อง พอฮู้เรื่องแล้ว กะขอโตกลับไปเบิ่งบ้าน... พอกลับฮอดบ้าน.... ไฟไหม้บ้านจนเหมิดแล้ว กะเลยด่าเซียงเมี่ยงว่า
? เรื่องสำคัญจั่งซี้ เป็นหยังบ่ฟ้าว ๆ แล่นไปบอก ?
? กะท่านขุน บอกให้ค่อยๆ ไป ผู้ข้าฯ กะเลยค่อย ๆ ไป ตามคำสั่งของท่านขุน ทุกประการ ?
ขุนงายอึ้ง... ปากบ่ออก... แฮ่งเว้าหลาย แฮ่งเฮ็ดใส่ตั้ว เซียงเมี่ยงนี่กะดาย... ทางที่ดี คือทางลาดยาง... บ่แมน... ทางทีดี เงียบ ๆ ไว้ดีกั่ว... ซั่นแหล่ว
ขุนงาย กะเลยถามเซียงเมี่ยงว่า
? ต้นไฟมันอยู่ไส ไฟมันมาจากหม่องได๋ ?
เซียงเมี่ยง กะเลย ย่างไปในครัว ของเฮือนอีกหลังนึง (กะเลาไปต่อไฟมาจากหม่องฮั่นเนาะ) ไปยกขิงไฟมา บอกว่า
? นี่ล่ะต้นไฟ ไฟมันมาจากขิงไฟนี่ล่ะ ?
( ?
ขุนงาย ปากบ่ออก... ขี้คร้านปาก ขี้คร้านเว้า นั่นล่ะหวา
:-*
ฟ้าวมาเว้าต่อแน่อ้าย อยากฟังแล้ว :D
ตอนที่ ๑๘ ยาวิเศษกินข้าวแซบ
ขุนงาย แต่ผัดได้เซียงเมี่ยง มาอยู่นำ กะต้องปวดหัว อยู่เกือบซุมื้อ ซุเว็นเอาโลด ในที่สุด กะทนบ่ไหว ขี้คร้านเว้า ขี้คร้านเถียง ขี้คร้านเล่นสำนวนกับมัน คันสิไล่หนีไปซือ ๆ กะเกรงใจหลวงพ่อที่พามาฝาก คันสิเอาไปฝากไว้กับขุนนาง เสนาอำมาตย์ผู้อื่น กะย่านมันไปก่อเรื่องเดือดร้อนให้เขา เลยคึดว่า
? ถ้าเอาไปให้อยู่กับพระราชา เซียงเมี่ยงคือสิบ่กล้าหือ กับพระราชาดอกตี้?
กะเลยพาเซียงเมี่ยงไปเฝ้าพระราชา เอาไปถวายพระราชา ให้เป็นมหาดเล็ก คนสนิทของพระราชา พระราชาจำเรื่องราวสมัยเณรเมี่ยงได้ เห็นว่าเป็นคนฉลาด มีไหวพริบดี น่าสิซ่อยราชการบ้านเมืองได้ กะเลยรับไว้เป็นมหาดเล็กคนสนิท
แต่ผัดนั้นมา เซียงเมี่ยง กะเลยได้เป็นมหาดเล็ก ของพระราชา ซั่นแหล่ว.... อยู่กับพระราชา ช่วงแรก ๆ เซียงเมี่ยงเลากะเฮ็ดโตดีเด้ ซ่อยราชการบ้านเมือง ระดับเป็นนักปราชญ์ใหญ่ผู้นึง พุ่นล่ะไป๋......
ช่วงนึงเนาะ... พระราชาเฮ็ดเวียกเฮ็ดงานหลาย ประชุมกะหลาย หนังสือฎีกา ที่ต้องอ่าน ต้องลงชื่อ กะหลาย จนแทบสิบ่มีเวลาเฮ็ดอย่างอื่น ที่เป็นส่วนโต บ่ค่อยได้เล่นกีฬา บ่ค่อยได้ออกกำลังกาย ร่างกายมันกะอ่อนเพลีย กินข้าวกะบ่แซบ ขนาดอยู่ในวังมีแต่แนวกินแซบ ๆ พระราชา กะกินบ่แซบ มันบ่ค่อยหิว บ่ค่อยอยาก นั่นหนา นี่ล่ะเพิ่นจั่งว่า ? บ่อึด.. บ่อยาก, อึด...อยาก ?
พระราชา กะให้หมอหลวง ปรุงยากินข้าวแซบมาให้ กินมาตั้งวะหลายขนาน ยาฝนกะกินแล้ว (ยาพายุ ?ยาหิมะล่ะ?) ยาต้มกะกินแล้ว ยาฝุ่นกะกินแล้ว ยาลูกกลอนกะกินแล้ว (ยาบานพับล่ะ?) ยาดองเหล้ากะกินแล้ว กินซุแนวเอาโลด (ยาฮังลิน นั่นเด้ กินไป่?... ยาคุ นำเด้อ ) ... ยังบ่ได้กินแต่เบียร์นั่นล่ะ (..เอ้า..สมัยนั่น ยังบ่ทันมีเบียร์เดิก) พระราชา กะยังกินข้าวบ่แซบคือเก่า
เซียงเมี่ยง มหาดเล็ก กะเลยขันอาสา ... แอกกะแด้แอ๊ก ....บ่แมนขันจั่งซ่าน จู้ฮุกกรู จู้ฮุกกรู ซั่นดอก ...เอ๋า ๆ ผัดแฮ่งไปกันใหญ่เด้ตาทีเนียะ... เซียงเมี่ยงเลย รับอาสา สิเป็นคนปรุงยากินข้าวแซบ บอกว่า
? มียากินข้าวแซบ ขนานวิเศษ รับรองผล กินข้าวแซบแน่นอน แต่ว่า ยาโตนี้ มันอยู่ไกล ถ้าสิเอามา กะต้องใช้เวลา ดน โตยากะสิระเหยออกเหมิด จนบ่เป็นยา พระราชาต้องเสด็จไปเสวยยา อยู่หม่องฮั่น ด้วยพระองค์เองเด้อ พะเจ้าค่า? พะนะ
พระราชา บ่มีทางเลือก เพราะเลือกมาเหมิดแล้ว กะเลยต้องเสด็จไปนำเซียงเมี่ยง
เซียงเมี่ยง กะพาย่างเลาะลัดท่ง แล้วกะไปปีนภู บอกว่า ยาโตนี้ มันอยู่เทิงภู พระราชากะถามอยู่เรื่อยว่า
? ใกล้สิฮอดหม่องยาไป่ ฮอดแล้วไป่ ?
? ยังบ่ทันฮอด ดอก พะเจ้าค่า ? อีกไกลอยู่ พะเจ้าค่า ?
ย่างแต่เซ้า จนวะตะเว็นบ่าย พระราชากะว่า
? เซียงเมี่ยง ใกล้ฮอดไป่ เฮาเมื่อยคักแล้ว เทิงเมื่อยเทิงหิวแล้ว ?
? อีกจักหน่อย เดี๋ยวกะเถิงแล้ว พะเจ้าค่า ?
พอย่างฮอดพะลานหินหม่องนึง เซียงเมี่ยง เห็นว่าเป็นเวลาสมควรแล้ว กะเลยให้พระราชานั่งพัก แล้วกะเอาน้ำมาถวาย ... เซาเมื่อยจักหน่อยแล้ว กะชวนพระราชากลับวัง พระราชากะถามว่า
? อ้าว..ยาวิเศษกินข้าวแซบ เด้ล่ะ ?
? พระองค์เสวยไปแล้ว หว่างฮั่นเด้ พะเจ้าค่า ?
พระราชากะเข้าใจว่า ? ยา คือสิอยู่ในน้ำกระบอกนั้น ล่ะมัง ? กะเลยย่างกลับวังกับเซียงเมี่ยง
พอฮอดวัง กะอาบน้ำอาบท่า เตรียมกินข้าว กะคนมันเมื่อยน้อ มันกะหิวข้าว อย่างคักแหล่วเว่ย พวกนางสนม ยกอาหารมาโต๊ะ กะได้กลิ่น หอมฮวยๆ ท้องฮ้องจ้อกๆ เอาโลด
มื้อนั่นพระราชากะกินข้าวอย่างแซบนัว นอนกะหลับดีคัก กะยังว้า กะยังว่า.....
เซียงเมี่ยงกะบอกว่า
? ถ้าอยากกินข้าวแซบอีก กะต้องเสด็จย่างไปฮั่นไปนี่ดู๋ ๆ ออกกำลังกายดู๋ ๆ เด้อ พะเจ้าค่า ?
พระราชา เลยเข้าใจว่า ?ยาวิเศษกินข้าวแซบ ที่ดีที่สุด กะคือการออกกำลังกายนี่เอง? แล้วกะพระราชทานรางวัล ให้เซียงเมี่ยงตามสมควร .... (โอ... บักสมควร มันได้รางวัลก่อนเซียงเมี่ยง ตั้วหนิ บะได๋)
จั่งแม่นคักน้ออ้าย 55+++ เอิ๊กกกก
คักอยู่ คั่นไห่คะแนนนำเผิ่นแหน่ละแหมกระทู้ต้นฉบับโดยคุณ รวงข้าว
อยากให้จัก10คะแนนพู้นละอ้าย แต่เอาไป 1 ก่อน มันกดรัวบ่ได้
(มัวแต่อ่านนั่นหนา ลืม อย่าว่าน้องเด้อ)
กฎการส่งข้อความ
อ้างข้อความนี้
Bookmarks