เป็นเรื่องที่น่าติดตามมากๆครับ
เอาล่ะค่ะหลังจากที่นั่งร้องไห้ไปเสียนานแต่ตอนนี้ก็ดีขึ้นมามากแล้วยังไงก็ต่อเลยละกันค่ะ.....
วันนั้นเป็นวันแข่งขันกีฬาสีประจำอำเภอ ซึ่งทางโรงเรียนของดิฉันก็ได้เป็นเจ้าภาพในการจัดการแข่งขัน ตอนนั้นพ่อยังไม่ได้ออกไปขายของเพราะพ่อพึ่งจะกลับเข้ามาพัก ดิฉันได้เห็นสายตาจากพ่อที่มองมาที่ดิฉันด้วยความภาคภูมิใจ เพราะดิฉันติดทีมตัวจริงในการแข่งขันวอลเลย์บอลหญิง ทีมโรงเรียนเราเล่นได้เก่งมากๆจากสถิติในการแข่งพวกเราก็ชนะมาโดยตลอด พ่อมาดูดิฉันแข่งตั้งแต่เกมส์ยังไม่เริ่มดูเหมือนพ่อจะตื่นเต้นเอามากๆเลย
และแล้วการแข่งขันการชิงชะนะเลิศก็เริ่มขึ้นก็เริ่มขึ้น พ่อที่คอยยืนให้กำลังใจอยู่แถวหน้านั้นได้ร้องตะโกนส่งเสียงเชียร์อย่างไม่ย่อท้อเรียกชื่อของดิฉันอยู่ตลอดเวลาในขณะที่ดิฉันได้เล่นลูกบอล ในขณะที่แม่ก็คอยยืนเป็นกำลังใจอยู่ใกล้ๆพ่อนั่นเอง
จบการแข่งขันปรากฏว่าทีมโรงเรียนของดิฉันเป็นฝ่ายชนะเลิศและคว้าถ้วยทองมาได้เพิ่มติดต่อกันเป็นปีที่สาม พ่อของดิฉันดีใจกระโดดโลดเต้นมากกว่าพวกเราทุกคนที่ลงแข่งเสียอีก ดิฉันเห็นแววตาของพ่อมีความสุขมากซึ่งดิฉันไม่ได้เห็นแบบนี้มาก่อนเลย หลังจากแข่งเสร๊จเราก็ได้พักและพ่อก็ได้ถือขนมที่ดิฉันชอบมาให้
พ่อ: เอ้ากินซะยัยหนูวันนี้ลูกเล่นได้เก่งมากๆเลยดีนะที่พ่อกลับมาทันได้ดูหนูแข่งพอดีไม่งั้นพ่อคงอดไม่ได้ดูเกมส์มันๆแบบนี้แน่เลย แต่คู่ต่อสู้เขาก็เก่งไม่เบาเอาเลยนะ เล่นกันตั้งหลายเซตกว่าจะเอาชนะได้น่ะ
ดิฉันรับขนมจากมือพ่อพร้อมกล่าวคำขอบคุณ พร้อมทั้งกินขนมที่ชอบมากๆเข้าไปอย่างรวดเร็ว ระหว่างที่เรากำลังสนทนากันตามประสาพ่อลูกนั้น เพื่อนร่วมห้องก็วิงมาตามบอกว่าให้ไปพบครูที่สนามวิ่งแข่งขัน ยังไม่ทันที่ดิฉันกับพ่อจะได้ถามเพื่อน เพื่อนก็วิ่งไปเสียก่อน ปล่อยให้ดิฉันงงและเดินไปพบครูพร้อมกับพ่อ พอไปถึงครูก็บอกว่า
ครู: เนี่ยทางโรงเรียนเราไม่มีคนวิ่งแข่งมาราธอนหญิงเลยครูเห็นว่าเธอตัวโตขายาวน่าจะวิ่งได้
ดิฉัน: แต่ว่าครูคะหนูไม่ได้ซ้อมมาเลยหนูคงวิ่งไม่ไหวหรอกค่ะ
ครู: ไม่เป็นไรก็วิ่งไปนั่นแหล่ะเพราะเราเป็นเจ้าภาพไม่ส่งก็น่าเกลียด วิ่งไม่ไหวก็วิ่งออกมาไม่เป็นไร
ดิฉันมองหน้าพ่อเหมือนจะบอกพ่อให้บอกครูไม่ให้วิ่งแต่พ่อของดิฉันเป็นเลือดนักสู้ท่านก็เลยบอกดิฉันว่า
พ่อ: ไม่เป็นไรลูกลงแข่งไปเลยไม่ต้องกลัวเดี๋ยวพ่อจะคอยยืนเป็นกำลังในให้ข้างๆสนามนี่แหล่ะ
ดิฉันมีเวลาเหลือในการเตรียมตัวเพียง 15 นาทีเท่านั้น ระหว่างที่รอการแข่งอยู่นั้นแม่ก็ได้พาเพื่อนบ้านซึ่งได้ตามหาพ่อให้มาพบที่สนามวิงแข่งขัน
เพื่อนบ้าน: พี่สิงห์พ่อผู้ใหญ่ให้มาตามบอกว่าวันนี้เราจะออกขายของกันให้พี่กลับไปเก็บของเราจะออกเดินทางประมาณบ่ายสามโมง
พ่อ: วันนี้พี่คงไปไม่ได้หรอกเพราะว่าพี่ต้องอยู่ดูลูกพี่แข่งขันกีฬา ทำไมไม่ไปตามทิดสีล่ะ
เพื่อนบ้าน: ไปตามแล้วเขาไม่อยู่บ้านสงสัยจะไปไร่
พ่อ: ถ้าอยางนั้นก็ไปบอกพ่อผู้ใหญ่นะว่าเสร็จการแข่งวิ่งของลูกแล้วจะไปก็ประมาณสี่โมงเย็นนั่นแหล่ะ
แม่: แต่แม่ว่าพ่อไม่ต้องไปขายของหรอกงวดนี้ เพราะข้าวที่นาเรามันเหลืองอร่ามหมดแล้วนะ ถ้าหากว่าพ่อไปนะแม่คนเดียวคงจะเก็บเกี่ยวไม่ทันข้าวก็จะร่วงทิ้งหมด
พ่อกับแม่ก็พูดคุยกันอยูjอย่างนั้นดูเหมือนว่าแม่จะโกรธพ่อที่ห้ามไม่ฟัง
พ่อ: เอาเถอะๆ ครั้งนี้พ่อขอไปเป็นครั้งสุดท้ายก็แล้วกันนะแม่ ต่อไปนี้พ่อจะไม่ออกไปขายของไกลๆอีกแล้วเพราะว่าพ่อคิดถึงลูกๆเวลาเห็นผลหมากรากไม้ที่ลูกๆชอบกิน
ระหว่างที่พ่อกับแม่คุยกันอยู่นั้น ดิฉันก็ได้เวลาไปเข้าลู่แข่งขันพอดี พ่อก็เดินมาตบหัวของดิฉันเบาๆแล้วบอกว่า สู้เขานะลูก ดิฉันก็ได้เข้าลู่ประจำที่ ทันทีที่เสียงนกหวีดดังขึ้นดิฉันก็ได้ยินแต่เสียงของพ่อซึ่งร้องตะโกนว่า อย่าพึ่งวิ่งเร็วนะลูกเก็บแรงไว้ก่อน เอาไว้เร่งตอนใกล้ๆเข้าเส้นชัย ดิฉันวิ่งไปเรื่อยๆจนเหลืออีกสองรอบสุดท้ายนึกในใจว่าไม่ไหวแล้วต้องวิงออกแล้วล่ะ แต่พอมองไปเห็นหน้าพ่อซึ่งยืนอยู่ข้างสนามด้วยสายตาที่เชื่อมั่นว่าลูกฉันทำได้ ทันทีนั้นความคิดที่จะวิ่งออกจากสนามก็หายไปโดยทันที
ดิฉันกัดฟันวิ่งจนถึงรอบสุดท้ายถึงแม้ดิฉันจะไม่ได้รับรางวัลใดๆในครั้งนั้นเลยก็ตาม พ่อซึ่งคอยยืนส่งเสียงเชียร์ตั้งแต่ต้นจนจบ รีบวิ่งเข้าไปทำหน้าที่แทนครูผู้หญิงที่คอยรอรับตัวนักวิ่งทันที ซึ่งใครจะไปรู้ว่านั่นเป็นอ้อมกอดสุดท้ายและคำพูดสุดท้ายที่พ่อคุยกับดิฉัน
พ่อ: เก่งมากเลยลูก ไม่เป็นไรๆลูก พ่ออยู่นี่แล้ว ยกมือขึ้นสูงๆ อย่าพึ่งเดิน หายใจลึกๆ หนูไม่ต้องเสียใจนะลูกที่ไม่ได้เข้าเส้นชัยก่อนใคร ถึงแม้ว่าหนูจะไม่ได้ชัยชะนะ ไม่ได้เป็นที่หนี่ง แต่หนูก็เป็นคนเก่งของพ่ออยู่เสมอ
นั่นคือครั้งสุดท้ายที่ดิฉันได้คุยกับพ่อและพ่อได้กอดดิฉันไว้ในอก ไม่มีใครล่วงรู้มาก่อนเลยว่าพ่อจะจากเราไปโดยไม่มีวันกลับมาอีกเลย.....
ตอนนี้ต้องขอเบรคก่อนนะคะ เพราะถึงเวลาต้องเตรียมอาหารเย็นให้สามีก่อน เดี๋ยวกลับมาต่อกันว่า ทำไมพ่อจากเราไปตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ทำไมพ่อถึงไม่ได้กลับมาหาพวกเราอีกเลย ติดตามกันหลังอาหารเย็นนะคะ
โค้ด:
ขอบคุณที่มาครับ
http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H8027762/H8027762.html
Bookmarks