-
Membership renewed
บทกวีส่งท้าย...อิแมะสน
อีแม๊ะสน
อีแม๊ะสนเปนคนบ้านนอก
เช้าก็ออกเก็บผักหญ้าเอามาขาย
กระท่อมฟางกลางนาแม๊ะเดียวดาย
ผัวก็ตายลูกก็หายเข้าสู่เมือง
อันที่นาแม๊ะว่ามีมากมาย
แต่ก็กลายแล้งผากดั่งลูกลังเหลือง
หินเจ้ากรรมทำนาไปไม่รุ่งเรือง
แสนขัดเคืองนามากมายไร้ประโยชน์
ลูกหนีหายปล่อยแม๊ะไว้เฝ้านาหิน
แม๊ะหากินประสานางอย่างสันโดษ
ถึงทุกข์ยากลำบากกายใจใสสด
แม๊ะไม่โกรธโทษลูกมีที่หนีหาย
มาวันหนึ่งหลวงเขามาประกาศไว้
มหาลัยจะมาตั้งบนทางหมาย
มุ่งมาลงตรงนาหินแปดสิบไร่
แม๊ะรับไปพอดีสิบสี่ล้าน
แม๊ะจัดแจงแบ่งลูกไปคนละแสน
แม๊ะก็แล่นซื้อที่ใหม่ห่างไกลบ้าน
เงินที่เหลือถวายไท้ให้ทำทาน
สิบสามล้านห้าแสนให้ไม่เสียดาย
ปลูกกระท่อมอยู่ที่ใหม่หนึ่งไร่กว่า
ปลูกผักหญ้าปลาเลี้ยงพอเพียงกาย
ไม่สะสมเงินทองหรือของใช้
แม๊ะพอใจสันโดษนางอย่างพอเพียง
@เนื่องในโอกาสใกล้วันแม่
ขอสดุดีแด่ แม่สนผู้พอเพียง
ผู้เพิกเฉยต่อเงินมากมาย
ยอมใช้ชีวิตสันโดษดุจเดิม
มีเพียงควายตัวเล็กหนึ่งตัว
ที่นางไถ่ชีวิตมาจากโรงฆ่าสัตว์....อยู่เปนเพื่อน
นางรักมันเสมอลูก
นางเรียกมันว่า?อาฮุย?
จ้ำ#คนรักของดอกไม้
เวอร์ชั่น บทกวีส่งท้าย..จากใจ
๔ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๒
-
รันทดใจแท้ บ่าวจ้ำ แต่ก็มีความอบอุ่นลึกๆในใจแทนเจ้าทุยตัวนั้น
กฎการส่งข้อความ
- You may not post new threads
- You may not post replies
- You may not post attachments
- You may not edit your posts
-
กฎฟอรั่ม
Bookmarks