ภาษาผู้ไทยเป็นภาษาที่พูดแปร่งไปจากภาษาลาวและภาษาไทยภาคกลาง ซึ่งไม่สามารถอธิบายเป็นภาษาเขียนได้ เพราะหลายคำเสียงไม่ตรงกับวรรณยุกต์ใด นอกจากจะฟังด้วยหูเท่านั้น จะยกตัวอย่างคำบางคำที่พอจะอธิบายเป็นภาษาเขียนได้พอใกล้เคียง ดังนี้
1. คำที่มีสระ เ-ีย , เ-ือ , -ัว จะเป็นสระ เ-, เ-อ, โอ เช่น
เมีย ? เม , เขียน ? เขน , เขียด ? เคด ,
เสื่อ ? เสอ , เลือด ? เลิด , เมือง ? เมิง ,
ผัว ? โผ , ด่วน ? โดน , สวน ? โสน
2. สระ ไ, ใ, -ัย บางคำจะเป็นสระ เ-อ เช่น
ใต้ ? เต้อ ( เสียงแปร่งอยู่ระหว่างวรรรณยุกต์เอกและโท คือ .่......)
ใส่ ? เชอ
ให้ ( สิ่งของ ) ? เห้อ ( เสียงแปร่ง )
ใหม่ ? เมอ
3. พยัญชนะ ข บางคำจะเป็นตัว ห เช่น
เขียง ? เหง
ขาย ? หาย
ของเขา ? หองเหา
เขา ( สัตว์ ) ? เหา
4. พยัญชนะ ร จะเป็น ฮ เช่น
เรือ ? เฮือ เรือน ? เฮือน รอย ? ฮอย
ร้อง ? ฮ้อง รีบ ? ฮีบ
5. บางคำที่สะกดด้วย ก. ไก่ จะไม่มีเสียงตัวสะกดและสระจะเป็นสระเสียงสั้น เช่น
แตก ? แต้ะ แบก ? แบ้ะ ผูก ? พุ
สาก ? ซะ ปาก ? ป้ะ
6. บางคำที่มีเสียงสระ ?ึ จะเป็นเสียงสระ เ-อ เช่น
ลึก ? เล็ก ผึ้ง ? เผิ่ง ( เสียงแปร่ง = .่...๋...้.)
7. บางคำมีคำเรียกเฉพาะที่ไม่มีเค้าทางภาษาไทยเลย เช่น
สิ่งของหาย ? เฮ้ หายเจ็บหายไข้ ? ดี๋เจ็บดี๋ไข้ ( แปร่ง )
ท้ายทอย ? กะด้น ( แปร่ง )
ผิดไข้ ? มึไข้ ( แปร่ง )
ไปไหน ? ไป๋ซิเลอ
ผู้ใด ? ใคร ? เพอ
อยากกินข้าว ? เยอะกิ๋นข้าว ( แปร่ง )
Bookmarks