ช่วงเปราะบางที่สุดของความรู้สึก
ช่วงเปราะบางที่สุดของความรู้สึก
ก่อนหน้านั้นทุกวันฉันเหม่อหมอง
โลกฉันมองทุกอย่างเห็นเปนสีเทา
โลกที่คล้ายไร้ผู้คนจนเปลี่ยวเหงา
ดูหม่นเศร้าราวกับฉันอยู่คนเดียว
ก่อนหน้านั้นชีวิตฉันไม่มีใคร
โหยหาให้ใครคนนั้นผูกพันเกี่ยว
ก็ไม่เคยผ่านมาเลยสักคนเดียว
แสนเปล่าเปลี่ยวเหลียวหาใครไม่มีเลย
เหมือนต้องมนตร์คนสาปไว้ให้ไร้คู่
ให้ฉันอยู่เดียวดายโอ้ใจเอ๋ย
เมื่อไรฟ้าจะส่งใครมาให้เชย
หรือแค่เคยส่งความเหงาเฝ้าติดตาม
อยู่คนเดียวเปลี่ยวดายไม่วายนึก
หนาวลึกลึกข้างในอกไหวหวาม
ทำอะไรไม่เปนสุขอยู่ทุกยาม
สุดจะห้ามข่มกลัวไว้ในยามนอน
@ในห้วงของความเหว่ว้านั้น
เปนช่วงเวลาที่ความรู้สึกของฉันเปราะบางที่สุด
หากมีอะไรมาสะกิดสักนิดนึง
ทำนบกั้นบ่อน้ำตาพร้อมจะพังทลายได้ทุกขณะ
บางครั้งก้อคิดอะไรออกมา จนนึกไม่ถึง
ว่าความคิดนั้นจะออกมาจากหัวของฉันได้
เหลวไหล...ฟุ้งซ่าน...เนิ่นนาน
จ้ำ #คนรักของดอกไม้
๒๐ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๕๒
อ้างข้อความนี้
Bookmarks