เดือนของแม่ เวียนมา อีกคราหนึ่ง
ยิ่งรู้ซึ้ง พระคุณแม่ แผ่ไพศาล
คำว่าแม่ สุดแท้ หาใดปาน
ขอขับขาน ผ่านกวี นี้แทนคุณ..
*นับจากหนึ่ง ซึ่งชีวิต ได้กำเหนิด
ได้เกิดมา ดูโลก อันสดใส
ได้ใครเล่า เฝ้าถนอม และห่วงใย
จนเติบใหญ่ ใครนั้นเล่า เฝ้าดูแล
ไม่ได้แม่ ลูกคงแย่ ตั้งแต่เกิด
พระคุณแม่ นั้นล้ำเลิศ ประเสร็ฐยิ่ง
แม่เป็นหลัก โพธ์ชัย ให้พักพิง
แผ่ทุกสิ่ง กิ่งก้าน ต้านแดดลม
เฝ้าอบรม สั่งสอน ให้ลูกนี้
เป็นคนดี ของสังคม คนสรรเสริญ
แม้ลำบาก ยากเข็ญ ต้องเผชิญ
สอนลูกเดิน ไปสู่ทาง ที่กว้างไกล
ถึงลำบาก ยากเย็น เข็ญใจนัก
เฝ้าฟูมฟัก เลี้ยงลูก จนเติบใหญ่
ลูกทุกคน แม่นั้นรัก ดั่งดวงใจ
แม้แต่ยุง ริ้นไร ไม่ให้ตอม
มือก็แกว่ง ปากก็ร้อง เพลงกล่อมลูก
เฝ้าพันธ์ผูก ลูกน้อย คอยห่วงหา
แม้ยามหลับ ก็หลับได้ ไม่เต็มตา
เฝ้าพะวง เฝ้าห่วงหา เฝ้าอาทร
มาบัดนี้ ลูกเติบใหญ่ สมใจแม่
สังขารแน่ ต้องแย่ลง คงไม่ไหว
เลี้ยงลูกนั้น ได้มั่นคง ตลอดไป
คงทำได้ แค่ส่งใจ ไปอวยพร*
*ลูกลูก ก็รักแม่ แน่นอนยิ่ง
ไม่มีสิ่ง ใดเท่า เฝ้าห่วงหา
ลูกทุกคน คิดถึงแม่ ตลอดเวลา
เฝ้าเรียกหา เทิดใว้ ในใจตน
แม้สิ่งใด ลูกทำไป ไม่ยั้งคิด
แต่ในจิต คิดหาไม่ ใช่เลือนหาย
ยังมีแม่ เป็นดวงใจ ไม่เสื่อมคลาย
ตราบชีฟวาย ขอเทิดไว้ ในใจตน
จะวันนี้ วันใหน ในใจลูก
ขอพันธ์ผูก เทิดไว้ ไม่เสื่อสูญ
ขอมีแม่ เป็นเป็นดวงใจ ไว้เทิดทูล
แม้ชีฟสูญ สิ้นสลาย ไม่วายวาง.
*กลอนคล้องใจ แต่อาจไม่คล้องจอง* ผิดตกขออภัย ผิดตรงใหน เติมใจให้หน่อยนะคะ, มือใหม่หัดแต่งค่ะ)
Bookmarks