18 สิงหาคม 2552
นาฬิกาบอกเวลาบ่าย สามโมงพอดี
ท้องฟ้ามืดครึ้ม เสียงร้องคำรามเหมือนโกรธา
สลับกับแสงแปลบปลาบ ประดุจว่ากำลังแข่งบารมีกัน
สายฟ้าฟาดลงพื้นเหมือนตั้งใจจะพุ่งทิ่มแทงใครสักคน
ตั้งแต่เด็กจนป่านนี้ มันก็ยังน่ากลัวสำหรับฉันเสมอ
ทันทีที่เห็นแสงพุ่งแตกออกเป็นแฉกหงิกงอเหมือนกิ่งไม้แห้ง
ฉันรีบเอามือปิดหูทั้งสองข้าง เพราะสิ่งที่จะตามมาคือ
เสียงอันสนั่นหวั่นไหว เหตุเพราะมันเดินทางได้ช้ากว่าแสงนั่นเอง
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย
ถนนหน้าบ้านกลายเป็นลำธารเล็ก ๆ ในเวลาไม่นานนัก
ฉันนั่งดูสายน้ำที่ไหลเชี่ยวสูงครึ่งแข้งได้
พลันให้หวนคิด ถึงพี่สาวที่โทรมาส่งข่าว
ว่าทางบ้านแล้งมาก ฝนทิ้งช่วงไปนาน ไม่มีน้ำดำนาเลย
กล้ากำลังจะตาย ใครที่มีคลองชลประทานผ่านก็โชคดีไป
ทำไมผนฟ้าลำเอียงจัง ที่ที่เขาต้องการทำไมไม่ไปตกนะ....
ช่างเหมือนมนุษย์สิ้นดี บางคนก็เสาะหาวิธีที่จะได้ซึ่งการกำเนิดลูก
แม้จะต้องเสียเงินเสียทอง เจ็บตัวไม่รู้ต่อกี่ครั้งก็ยอม เพื่อที่จะได้ลูกมา
แต่อีกมุมหนึ่ง ก็มีข่าวการทำแท้ง ทิ้งลูกไว้ตามทีสาธารณะบ้าง
บางคนถึงกับฆ่าลูกที่เกิดมาทั้งที่ยังไม่ลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ
ไม่ใช่ฟ้าฝนเท่านั้นที่ลำเอียง สวรรค์ยังลำเอียงกับมนุษย์อีกหรือ.......
Bookmarks