รอคอยคนดี ให้สรรหาเวลาว่างกระทู้ต้นฉบับโดยคุณ รวงข้าว
รออีกอย่าง คือหัวใจ ที่ได้เห็น
รอให้ทุก ทุกอย่าง ได้อย่างที่ควรเป็น
รอให้เธอเห็น ใจชายคนนี้ ที่รอเธอ
รอคอยคนดี ให้สรรหาเวลาว่าง
รออีกอย่าง คือหัวใจ ที่ได้เห็น
รอให้ทุก ทุกอย่าง ได้อย่างที่ควรเป็น
รอให้เธอเห็น ใจชายคนนี้ ที่รอเธอ
สานต่อไม่ตรีจิต
เป็นมิตรและชิดใกล้
มีเวลาจะไปหาเร็วไว
แต่ตอนนี้ขอส่งใจไปก่อนนะ....... คนดี
มีใจคนดี พี่นี้คงไม่เหงา
คงไม่หนาว นอนเหน็บ เจ็บใจหวัง
อยากให้ใจเจ้านี้ มีให้เป็นดังพลัง
คอยพลักดัน ฝันนั้น ให้เป็นจริง
ทิ้งความหลังอันข่มคื่น น่าขืนข่ม
จะทิ้งปมรัก ที่ปักใจลง
ทิ้งคำจำนน ลงจากใจ ให้ได้ปลง
จะที่หลง ลืมรัก สละทรวง
ทิ้งหมื่นคำหวานสะท้านจิต
ทิ้งชีวิต แสนเศร้า ไม่สับสน
ทิ้งรักทิ้งห่วงที่ผะวง
ทิ้งลงไป ในสมุทร ลึกสุดทรวง
เกิดจากดิน เป็นต้นไม้ และใบหญ้า
เกิดจากราก ใหญ่น้อย ได้อาศัย
ดุจหนึ่ง ดั่งเป็นร่มโพธิร่มไทร
ดุจแสงไฟ ส่องสว่างยามมืดมน
บนเส้นทาง สานฝัน สู่วันใหม่
ดูสดใส งามตา น่าฉงน
เปี่ยมด้วยพลัง สร้างสรรจากไพรสน
จากหนึ่งคนหนึ่งแรง ช่วยแปลงใจ
จากวันวาน ที่ผ่านมา น่าสงสัย
เกิดอะไร ไยจึงเปลี่ยน เพี้ยนหัวใจ
หนึ่งความคิด หนึ่งหัวใจ ยังมองไกล
มองดูไป ที่รักเรา ให้ยืนนาน
ให้ดูเหมือน ดั่งภูพา ที่มาสูง
เหมือนดั่งยูง ที่งาม ตามไพรศาล
เหมือนดั่งหิน ที่หนักแน่น หาใดเทียบตาม
เหมือนดั่งปาน อยู่คู่คน จนชีวาวาย
อยากอยู่คู่เจ้า เช้ายันค่ำ ในวันนี้
วันหนึ่งที่ สดใส มิไร้จุดหมาย
จะอยู่จน ชีพข้านี้ จะมลาย
จะอยู่จน ตายร้าง ไปห่างกัน
อยู่กับฉันน่ะคนดีที่เฝ้ารอ
อยากจะขอแค่ได้ เท่าที่ฝัน
แค่อยากอยู่ คู่เธอ ในทุกคืนวัน
ขอให้ฉัน ได้อยู่ ดูแลเธอ (น่ะคนดี)
อยู่ตรงนี้ อยู่ตรงใจ ให้คลายเหงา
อยู่ใต้เงา ความสุข ไร้ทุกข์เศร้า
อยู่ในวัน และคืน ที่มีเรา
มีเพียงเงา เจ้าก็สุข ทุกคืนวัน
อยู่ท่ามกลางสมุทร สุดไกลจากชายฝั่ง
นั่งท่ามกลางคลื่นลมเหงา ช่างหนาวเหน็บ
คลื่นพัดกระทบใจกาย กระเซ็นเจ็บ
แสนเหน็บหนาวสกาวใจ ทั่วท้องนที
ไร้คนเคียงคู่ มีเพียงความเหงาที่เข้าใจ
ไร้แม้เงา คนเคียงคู่ ในความฝัน
มีอยู่เพียง สายลมและ แสงตะวัน
อยู่เป้นเพื่อนฉัน ในวันเหงา ปวดร้าวทรวง
(คำสารภาพ จาก ทุนวัดระดับคลื่น ชายฝั่งอันดามัน)
นั่งมองเหม่อ จ้องนภา แผ่นฟ้ากว้าง
นอนอ้างว้าง เปลี่ยวใจ ในวันเหงา
อยู่บนโลก ทั่วหล้า ล้วนว่างเปล่า
ทุกค่ำเช้า มีเพียงเรา ที่เฝ้ายืน
แสงอรุ่นรุ่ง กรุ่นใจ ในยามเช้า
กับชีวิตเศร้า เปลี่ยวใจ เฝ้าทนฝืน
แสงสุริยนต์ ทาบกาย ให้ชุ่มชื้น
ให้ชื่นมื่น อุ่นกายใจ ได้พลัง
มองตะวัน ผ่านขอบฟ้า มาสู่โลก
ช่วยปลุกโปก ฟื้นใจ ให้มีหวัง
ให้ชีวิต จิตใจ ได้มีกำลัง
สู้ฟ่าฟัน อุปสรรค รักยืนยง
แลสุริยา ลาลับ จากขอบฟ้า
ให้ตรึงตรา ความสุขเศร้า ให้ยังคง
อยู่กลางใจ ระลึกไว้ ใจไม่หลง
ให้ได้ปลง ชีวินเรา จากเช้ายันเย็น(เป็นประจำ)
(คำสารภาพ จากเสาไฟฟ้าแรงสูง บนยอดเขากระโดง)
มายืนรอใครอยู่ตรงนี้
ทำไมคนดีไม่ตอบฉัน
หรือนัดแนะใครมาพบปะกัน
แล้วใจฉันอยู่ตรงไหนในใจเธอ....
อิอิ ...มาแล่วเด้อ เจ่า กั๊กๆๆ
หลี้อยู่ไสล่ะ
อ้างข้อความนี้
Bookmarks