การบอกความจริง...กับคนที่เรารัก...
...การบอกความจริงหรือพูดความจริงกับคนที่เรารัก...ผมว่าเป็นสิ่งที่ดี...แต่บางครั้งการพูดความจริงเราต้องชั่งน้ำหนัก...
...ผมเคยบอกความจริงกับคนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิตผม...ท่านคือพ่อของผมเอง ย้อนไปปี ๕๐ คุณพ่อท่านไม่สบาย เข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาล อาการก็ไม่ดีขึ้นแต่ท่านยังแข็งแรงอยู่ ผมจึงตัดสินใจพาไปคลินิก ที่ผมเชื่อถือ จึงทราบว่าท่านเป็นโรคร้าย อยู่ได้นานที่สุดไม่เกิน ๖ เดือน พี่ๆน้องๆ ทั้ง ๗ คนต้องแอบร้องไห้กันเมื่อทราบความจริง และปกปิดความจริงโดยตลอด ก็หลอกท่านว่าท่านเป็นโรคกระเพาะ อีกไม่นานก็หาย...ผมเองก็รู้อยู่เต็มอก...แต่ก็ภาวนาให้ท่านได้อยู่กับลูกๆ ผ่านวันพ่อคือ ๕ ธ.ค.๕๐... ตลอดเวลาที่ได้ดูแลท่าน ดูแววตาท่าน ท่านจะมองผมด้วยความสงสัยตลอด พ่อท่านรู้ว่าผมนิสัยอย่างไร
ผมไม่ชอบพูดโกหก ผมตรงไปตรงมา ได้คือได้ไม่ได้ก็คือไม่ได้... ท่านถามว่า พ่อเป็นโรคอะไรกันแน่ ไม่ต้องโกหกพ่อหรอก เมื่อเจอคำถามนี้ผม...ก็บอกท่านว่าก็เป็นอย่างที่พ่อคิดนั้นแหละ พ่อ อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด...(ผมลืมบอกไปว่าพ่อผมเป็นมะเร็งตับระยะสุดท้าย)...หลังจากนั้น อาการท่านเริ่มทรุดลงเรื่อยๆ อีก ๒ เดือนต่อมาท่านก็จากพวกผม อย่างไม่มีวันกลับ ...ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่ตาย...แต่การบอกความจริง...ต้องชั่งน้ำหนักดู... หากผมไม่พูดวันนั้นท่านจะคงมีชีวิตที่ยืนยาวมากกว่านี้....
อ้างข้อความนี้
กระทู้ต้นฉบับโดยคุณ กำลังใจ
Bookmarks