ชีวิตคนเรานี่เนาะ ไปได้เรื่อย เหนื่อย พักผ่อน หายเหนื่อย เดินต่อ หรือสู้ต่อไป
เพราะเป็นผู้หญิงที่แสนธรรมดา ไม่หวาน ไม่ไฮโซ ไม่ติดหรู ไม่มีคำว่าแบรนในสมอง
แต่มีความฝัน ที่อยากเห็นคนรอบข้างมีความสุข ไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ พี่ๆ ลูกสาว เด็กในหมู่บ้าน ยามไดที่นึกถึงที่โรงเรียน ที่เคยเรียน เห็นเด็กๆ นั่งกินข้าวกับพื้น ได้แต่คิดว่า ทำไมฉัน ไม่เป็นนางฟ้า ที่มีวาจาสิทธ์ พูดสิ่งไดได้สิ่งนั้น ฉันอยากเห็นเด็กๆ มีอาหารดีๆกิน ฉันเห็นเด็กๆ มีเสื้อผ้าที่อบอุ่นใส่
ฉันไม่หยุด คิด
สามีบอกว่าคุณ เหนื่อยมากๆ ก็ไม่ต้องทำก็ได้ผมดูแลคุณได้
ใช่ค่ะ คุณดูแลร่างกาย หัวใจ ฉันได้ แต่ ความฝันของฉันคุณดูแลไม่ได้หรอก ฉันอยากดูแลความฝันของฉันเอง ฉันอยากเดินไป ที่ตรงนั้น ตรงที่ฉันจะเห็นรอยยิ้มของพวกเขา ด้วยพลังของฉันเอง
มีเวลาแวะมา เติมพลังให้ตัวเอง เพื่อเดินตามฝันนิดหนึ่งค่ะ อย่าหงุดหงิด หากไม่แวะไปเม้น หรือทักทายน้องๆ คิดถึงเหมือนเดิมค่ะ
ถาพเก่าๆ วันไปเลี้ยงข้าวเด็กๆ
อ้างข้อความนี้
Bookmarks