วัยรุ่นอีสานบ้านเราทุกวันนี้ มักพูดภาษากลาง (ภาษาไทย) เป็นภาษาที่ใช้สื่อสารกัน ทั้ง ๆ ที่เป็นคนพื้นเพอีสานแท้ ๆ หรือพ่อแม่หลายคนหลายครอบครัวก็สอนให้ลูกพูดภาษากลาง ซึ่งจริง ๆ แล้วถ้าเป็นคนอีสานแท้ ๆ น่าจะพูดภาษาอีสาน แต่บางคนเป็นคนอีสานก็พูดอีสานไม่ได้จริง ๆ ครับ เช่น พี่น้องทางบุรีรัมย์ สุรินทร์ กรณีนี้เป็นข้อยกเว้นครับ อิอิ
ผมสอบถามก็ได้คำตอบว่า เพื่อให้เด็กมีทักษะในการใช้ภาษากลางได้ถูกต้องคล่องแคล่วไม่เคอะเขิน เผื่อวันข้างหน้าจะได้เข้าไปเรียนในเมืองจะได้พูดภาษากลางไม่ตกลงมาภาษาอีสาน (เว่าตกโผ่ง)
คนอีสานบ้านเราเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ คุยกันบนรถเมล์ ไม่กล้าคุยเป็นภาษาอีสาน พี่ที่ทำงานของผมเป็นคนอีสาน แต่ไม่พูดภาษาอีสานกับผม ไม่รู้เป็นอะไร
ถ้าเป็นเจ้านายที่มียศใหญ่โต เช่นหัวหน้าแผนกของผม ท่านก็ไม่พูดภาษาอีสานกับผม แต่เวลากินข้าวเหนียว ส้มตำปลาร้า ไม่บอกก็รู้ว่าคนบ้านเดียวกันเด้อ ฮ่า ๆ ๆ
ผมเคยเดินทางไปราชการที่ภาคใต้ เจ้านายลูกน้องจะพูดกันภาษาใต้ หรือพี่น้องทางใต้มาทำงานในกรุงเทพฯ ก็จะพูดกันภาษาใต้ ผมว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดี เพื่อนผมก็เป็นคนใต้หลายคน
ส่วนครอบครัวผม จะสื่อสารกันด้วยภาษาอีสาน แต่ลูกชายผม ถ้าอยู่ต่อหน้าเพื่อน เขาจะพูดกับผมภาษากลาง ผมก็จะพูดภาษาอีสาน ฮ่า ๆ ๆ หรือบางทีก็พูดภาษากลาง เพื่อรักษาหน้าลูกชายไว้
ผมเดินทางไปทุกภาคในประเทศไทย พอเห็นคนคุยกันภาษาอีสาน ผมจะเข้าไปทักทันทีครับ ไม่รู้เป็นไงครับ ได้ยินแล้วมีความรู้สึกอบอุ่นใจแบบบอกไม่ถูก
แล้วพวกเราล่ะครับ ถามจริง ๆ อายไหม ? ถ้าจะพูดภาษาอีสานในกรุงเทพฯ หรือทั่ว ๆ ไปในที่สาธารณะที่มีคนเยอะ ๆ ครับ สำหรับผม ผมบ่อายเด้อ
ปล. แต่ไม่ว่าจะพูดภาษาอะไร อยู่ที่ภาคไหน ในโลกนี้ เราก็มาเป็นญาติกันในเว็บบ้านมหาดอทคอมแห่งนี้ครับ tim:tim:
Bookmarks