อันนี้ท่องได้กับปาก ทุกท่านจำได้บ่ครับ

[เซียงสีผีเป้า]

ป. 4

ขุนช้างขุนแผน ตอน "กำเนิดพลายแก้ว"

" ถึงฤกษ์งามยามปลอดคลอดง่ายง่าย
ลูกนั้นเป็นชายร้องแว้แว้
พี่ป้าน้าอามาดูแล
ล้างแคร่แล้วก็ส่งให้แม่นม
ทาขมิ้นแล้วใส่กระด้งร่อน
ใส่เบาะให้นอนเอาผ้าห่ม
ปู่ย่าตายายสบายชม
เรือนผมน่ารักดังฝักบัว
เอาขึ้นใส่อู่แล้วแกว่งไกว
แม่เข้านอนไฟให้ร้อนทั่ว
เดือนหนึ่งออกไฟมิหมองมัว
ขมิ้นแป้งแต่งตัวน่าเอ็นดู
พ่อแม่ปรึกษากับย่ายาย
จะให้ชื่อหลานชายอย่างไรปู่
ฝ่ายตาตะแกเป็นหมอดู
คิดคูณเลขอยู่ให้หลานชาย
ปีขาลวันอังคารเดือนห้า
ตกฟากเวลาสามฉานฉาย
กรุงจีนเอาแก้วอันแววไว
มาถวายพระเจ้ากรุงอยุธยา
ให้ใส่ปลายยอดพระเจดีย์ใหญ่
สร้างไว้แต่เมื่อครั้งเมืองหงสา
เรียกวัดเจ้าพระยาไทยแต่ไรมา
ให้ชื่อว่า"พลายแก้ว"ผู้แววไว


ป. 5

เรื่องนกกาเหว่า

"เด็กๆรู้ไหม ใยนกกาเหว่า
จึงไม่คอยเฝ้า เลี้ยงดูลูกตน
ไข่ใสรังกา ไม่มาเวียนวน
ลูกเติบโตจน บินหนีกาไป
เรื่องเก่าเล่ามา รุ้งกากาเหว่า
มาพบกันเข้า ถูกอกถูกใจ
เลยเป็นเพื่อนกัน ต่างสัญญาไว้
ใครมีเภทภัย ต้องช่วยทันที
วันหนึ่งนกรุ้ง บินมุ่งหมู่บ้าน
โผผินบินผ่าน มาถึงถิ่นที่
เห็นฝูงลูกไก่ แลไปมากมี
สุดแสนยินดี โฉบเฉียวอาหาร
เจ้าของไก่เล็ง ตรงเผงจอมขโมย
นกรุ้งโอดโอย กระสุนถูกทวาร
เจ็บแทบอาสัญ เหหันซมซาน
ฝืนบินกลับบ้าน เกือบสิ้นชีวา
ลูกกระสุนคาก้น ขัดสนสิ้นคิด
มันแข็งแน่นติด ไม่หลุดออกมา
มองหาใครช่วย แทบม้วยมรณา
พอดีนกกาบิน ผ่านมาเยือน
พอการู้เหตุ สังเวชเต็มทน
เร่งคิดแยบยล เพื่อช่วยเหลือเพื่อน
เห็นแสงแดดจ้า ไม่ช้ารีบเตือน
เจ้าอย่าแชเชือน ชูบั้นท้ายพลัน
ให้แดดแผดเผา ส่องเข้าลูกกระสุน
จะแตกเป็นจุล หลุดออกจากกัน
นกรุ้งรู้ความ ทำตามทันควัน
ชูอยู่ทั้งวัน ก็ไม่เป็นผล
นกรุ้งเจ็บปวด ร้าวรวดร้องคราง
นกกาหมดทาง ช่วยเหลือเพื่อนตน
กาเหว่าคงรู้ ลองดูอีกหน
รีบบินดั้นด้น ตามกาเหว่ามา
กาเหว่ามาถึง รู้ซึ้งสันดาน
สัญชาติรุ้งพาล จึงต้องสัญญา
ถ้าข้าช่วยได้ เอ็งให้อะไรหวา
หากแม้นสบอุรา ข้าจักช่วยไว้
นกรุ้งรีบตอบ ข้ามอบชีวี
จงรักภักดี เป็นทาสตลอดไป
กาเหว่าไม่เชื่อ กาเบื่อเหลือใจ
จึงเกล่าขานไข รับเป็นนายประกัน
กาเหว่าบอกรุ้ง ให้มุ่งสู่ธาร
รีบชุ่มแช่ทวาร ลงในน้ำนั้น
กระสุนเป็นดิน เปื่อยสิ้นเร้วพลัน
นกรุ้งรีบผัน ทำตามทันใด
หย่อนก้นลงธาร มินานดินหลุด
ยินดีที่สุด บินหนีเร็วไว
ไม่คืนกลับมา เห็นหน้าใครใคร
ชั่วช้าจัญไร ทอดทิ้งสัญญา
กาจึงรับกำ ชอกช้ำเป็นทาส
กาเหว่าประกาศ ว่าแต่นี้หนา
เจ้าต้องฟักไข่ เลี้ยงให้ลูกข้า
เติบโตขึ้นมา ชั่วกัปชั่วกัลป์
เป็นอุทาหรณ์ เพื่อสอนใจเรา
ว่าอย่าโง่เขลา จำไว้ให้มั่น
เลือกคบเพื่อนดี เป็นที่ผูกพัน
จงอย่าคิดประกัน ให้คนพาลเอย "


จำกับจด

"ความจำดีนี้มักสร้างนักปราชญ์
คนฉลาดจำแม่นแสนเหมาะเหม็ง
คนขี้ลืมถึงฉลาดขาดจำเอง
มัวแต่เพ่งเพียรจดก็หมดดี
ตู้สมุดไม่บอกออกมาได้
ว่าอะไรอยู่ไหนให้ถ้วนถี่
ถึงอ่านแล้วลืมเสียก็เสียที
ต้องอ่านค้นป่นปี้เสียเวลา
คนช่างจำคำถูกทุกเรื่องผุด
เปิดสมุดพบง่ายไม่หนักหนา
ผลทิ้งทอดรอดจำนนทุ่นค้นคว้า
ปัญญาสารพัดให้กำไรงาม
ทุกนาทีมีแต่จะได้เปรียบ
คนขี้ลืมหลงเทียบก็งุ่มง่าม
คนหนึ่งบวกคนหนึ่งลบจบโมงยาม
ยิ่งนานปีมีแต่ความปราชัย "


ราชาผู้ชอบเรื่องโกหก

" ครั้งหนึ่งมีราชา ชอบวาจาโกหกคน
วันหนึ่งอยากฟังจน ใช้เสนาประกาศไป
ว่าคนที่พูดเท็จ เล่าเรื่องเด็ดถูกฤทัย
จะยอมยกกรุงไกร ทรัพย์สินมอบให้ครอบครอง
ได้ยินคำประกาศ ประชาราษฎร์ทั่วทั้งผอง
ชายเลี้ยงแกะรีบจอง ได้ฤกษ์เล่าก่อนทุกคน
......(จำบ่ได้)

ต่อมามีตาแก่ จูงลาแปล้เข้าวังใน
ราชาหลากฤทัย ..............
ว่าตาแก่เจ้าจูงลา เข้ามาใยถึงในวัง
ตาแก่ว่าพระองค์ ช่างลืมหลงเรื่องความหลัง
ขโมยทองหลายลัง ข้าตามหามาเกือบปี
.................(จำบ่ได้ คล้ายๆว่าพระราชาไม่ยอมรับ หาว่าตาแก่โกหก)

ฉะนั้นจงพารา และเงินตราเป็นบำเหน็จ
เพราะข้าโกหกเด็ด รีบรางวัลข้าเร็วไว
ราชาไม่ยอมแพ้ เออตาแก่ข้านึกได้
ขโมยทองเจ้าไป เป็นหลายลังดังว่ามา
ตาแก่ว่าท่านรับ จงใช้กลับคืนทองข้า
เต็มลังบนหลังลา เร็วเร็วเข้าข้าจะจร
ราชาแสนอดสู เพราะเสียรู้สุดผันผ่อน
สั่งให้เอาทองก้อน ใส่เต็มลังแล้วไล่ไป
คิดดูเถิดผู้อ่าน หลอกทำการเขาสิ่งใด
หากเขารู้เล่ห์ได้ หลอกกลับคำช้ำนักเอย "




ทรพีทรพา ตอน "ศึกทรพี"

" เมื่อนั้น นนทกานต์อสุราใจหาญ
เป็นข้าพระสยมภูวญาณ เฝ้าทวารกำแพงชั้นใน
ไร้คู่อยุ่เดียวถึงหมื่นปี จะรู้รสสัตรีก็หาไม่
เห็นนางมาลีคอยออกไป เก็บพรรณดอกไม้ทุกเวลา
อรชรอ้อนแอ้นวิไลวรรณ มีใจผูกพันธ์เสน่หา
นั่งยิ้มอยู่ริมทวารา นางเดินออกมาก็ตามไป
ครั้นถึงที่สวนอุทยาน นนทกานต์เข้าแฝงไทรใหญ่
เห็นนางนั่งกรองมาลัย งามดั่งแขไขในราตรี
ยิ่งพิศยิ่งพิศวาสกลุ้ม ให้เร่าร้อนเริงรุมดั่งเพลิงจี่
อสุราก็เด็ดเอามาลี ทิ้งองค์เทวีวิไลวรรณ
เมื่อนั้น นางเทพมาลีสาวสวรรค์
ตกใจดั่งใครมาฟาดฟัน กัลยาร้องหวีดขึ้นทันที
จึ่งชะแง้แลรอบอุทยาน ก็เห็นนนทกานต์ยักษี
ความโกรธความแค้นแสนทวี หยิบได้มาลีก็รีบมา
ครั้นถึงจึ่งกราบลงกับบาท พระอิศโรธิราชนาถา
ทูลพลางนางแสนโศกา ชลนาคลอเนตรร่ำไร
ด้วยว่านนทกานต์อาจอง จะเกรงบาทบงสุ์ก็หาไม่
นางแจ้งแต่ต้นจนปลายไป แล้วถวายดอกไม้เป็นสำคัญ
เมื่อนั้น พระอิศวรบรมรังสรรค์
ได้ฟังกริ้วโกรธคือไฟกัลป์ เหม่เหม่กุมภรรณอหังการ์
จิตุบทจงเร่งลงไป ยังอ้ายนนทกานต์ยักษา
พาเอาตัวมันขึ้นมา ด้วยว่ากูนี้เร็วไว "


จากนั้นนนทกานต์ก็ถูกพระอิศวรสาปให้ลงมาเกิดเป็นควายในป่าหิมพานต์ ชื่อว่า พญาทรพา และต้องตายด้วยลูกชายของตัวเอง ทรพาก็กลัวตายจึงฆ่าลูกตัวผู้ทิ้งทุกตัว

ดังคำกลอนที่ว่า

" ครั้นถึงหิมวันต์พนาเวส ก็กลับเพศไปเป็นมหิงสา
ชื่อว่าพญาทรพา มีกำลังฤทธาเชี่ยวชาญ
ใหญ่สูงพ่วงพีองอาจ หยาบคายร้ายกาจกล้าหาญ
กายาเผือกสีสำราญ ใจพาลอิจฉาอาธรรม์
บริวารล้วนนางกาสร ห้าพันสัญจรอยู่ไพรสัณ
แม้นว่าตัวใดมีครรภ์ ทรพานั้นหมั่นระวังดู
ถ้าเห็นว่านางมหิงสา คลอดลูกออกมาเป็นตัวผู้
ไม่อาลัยหมายใจว่าศัตรู เสี่ยวเสียจากหมู่ให้วายชนม์
ด้วยความรังเกียจเดียดฉัน หวงแหนสัตว์นั้นเป็นต้น
มหิงส์ตัวผู้ใดไม่แปลกปน ตนเดียวเที่ยวอยู่ในดงดอน "


แต่สุดท้ายด้วยคำสาป จึงมีนางกาสรตัวหนึ่งแอบไปคลอดลูดในถ้ำออกมาเป็นตัวผู้ ได้ชื่อว่า พญาทรพี รอจนโต ทรพีตามวัดรอยเท้าพ่อเรื่อยมา จนมั่นใจว่ารอยเท้าเท่ากันแล้วจึงกลับมาฆ่าพ่อคือพญาทรพาตาย จบด้วยประการฉะนี้


ห่วยบาดกลับคืนไปอ่าน ซะมาหลายแท่ ข่อยคือจำได้ฮะเนี่ย


เอิ้กๆๆๆๆๆ

ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ

[ติ๋ม เปอร์โย]

บ่ได้เรียนดอกอาวเอ้ย...แต่กะขอบคุณหลายๆที่จำมาสู่อ่าน...เป็นตาเรียนยากเนาะ ปานนั่นเจ้ากะยังจำได้อยู่...

[เพ็นนี]

ได้เรียนแต่กำเนิดพลายแก้ว นอกนั้นจำบ่ได้

[เขมราฐ]

น้องหลินจำได้แต่
ผู้ใหญ่ หาผ้าใหม่ให้สะใภ้ใช้คล้องคอ

ใผ่ใจเอาใส่ห่อ มิหลงใหลใครขอดู

จะใคร่ลงเรืองใบ ดูน้ำใสและปลาปู

สิ่งใดอยู่ในตู้มิใช่อยู่ใต้ตั่งเตียง

บ้าใบ้ถือใยบัวหูตามัวมาใกล้เคียง

เล่าท่องอย่าละเลี้ยงยี่สิบม้วนจำจงดี


แล้วอีกบทหนึ่งคือ

สินสมุทรสุดแสนสงแม่ ด้วยรู้แน่ว่าบิดาจะพาหนี
ให้ห่วงหลังกังวลด้วยชนนี เจ้าโศกีกราบก้มบังคมคัล

[บ่าวเคน]

แก้คำผิดน้องหล่า
ใฝ่ใจเอาใส่ห่อ มิหลงใหลใครขอดู
จะใคร่ลงเรือใบ ดูน้ำใสแลปลาปู
สิ่งใดอยู่ในตู้ มิใช่อยู่ใต้ตั่งเตียง
บ้าใบถือใยบัวหูตามัวมาใกล้เคียง
เล่าท่องอย่าละเลี่ยง ยี่สิบม้วนจำจงดี