ย้านยอมแพ้ใจเจ้าของแท้น้อ

[สาวส่าเมืองอุดร]

พี่น้องเอ้ยให้จอยระบายแน่เด้อจ้า มันอัดอั้นตันใจคักอีหลี่ ย้านหลายย้านแพ้ใจเจ้าของ
คั้นว่าอดทนกะว่าแม้นอดคักอีหลี่ มาอยู่เมกา ฮอดมื้อนี้ก็สิพอ 3ปีแล้ว งานกะเฮ้ดสุอย่าง
บ่เคยว่ายอมแพ้ หนักก็เฮ้ด เฮ้ดคือผู้ชายก็บ่เคยปาก เพราะอด อดสุอย่าง เพื่ออนาคต
แต่มาฮอดมื้อนี้ มันมาเมื่อยแท้ เมื่อยกับคำเว้า ที่เขาเว้าให้เฮา เว้าบ่เคยเซากับคำเว้าคำนี้
"เธอก็แค่ซ่อยฉันเฮ้ดน้อยๆๆหนึ่ง ฉันเบื่อที่เธอเว้าแล้วบ่เข้าใจ เธออยู่เธอเฮ้ดก็เพราะอยากให้ลุกเธอได้เรียน" มียุส่ำนี้บ่อความคิดของเขา บ่คิดแน่บ่ที่มาอยู่นำก็ย้อนฮักเขา อยากมาดูแลเขานำตั้ว บอกยังออกมาเฮาก็คือเข้าใจ แล้วก็ปฏิบัติตามได้เบิดอยู่สู่อย่าง อาจจะช้าแต่ก็สำเร็จคือเก่า ขอแค่ตัวเขาเอง ใจเย็นแน่จักหน่อย เขาเมื่อยจอยก็เมื่อยคือกัน เฮ้ดเวียกยามใด๋จอยต้องได้เอาน้ำตามาซ่อยเฮ้ดเวียกสุยาม จนสุมื้อกลายเป้นย้าน ย้านที่จะเฮ้ดเวียก ย้านที่จะซ่อยเขา บ่ได้ขี้คร้านเด้อจ้า แต่มันเป้นความย้าน เพราะซ่อยแล้วก็บ่ถึกใจ สุดท้ายก็คือได้รับคำฮ้าย คำด่า บ่เข้าใจคือกัน บ่พยามยามสิเข้าใจและเห็นใจเฮาเลย เอาแต่อารมย์เจ้าของเป้นหลัก มือแต่หล่ะมื้อ บ่เคยคิดจะหยุด เดียวหานั้นมาเฮ้ด
เดียวแต่งหม่องนั้น แต่งหม่องนี้ รื้อนั้นรื้อนี้ บ่จ้างคนซ่อย ก็บ่ว่า งานบางงานมันบ่แม้น
จอยเลยคนที่จะต้องเฮ้ดนะ ให้ลูกชายมาซ่อย ก็ฮ้ายคือกัน แนมเบิ่งหน้าลุกแล้วก็น้ำตาสิไหล ย้อนแกอยากมาซ่อยแม่ เพราะเห็นเขาฮ้าย เขาด่าแม่เจ้าของ
ยามเฮ้ดงานอยู่บ้านเมืองเฮา สิ้นเดือนมายังได้ค่าแรง พอเป็นยาชูกำลังใจ ยังมีมุ มีพี่น้องพอได้ระบาย

ความอดทนสุคนมีขีดจำกัด แต่ความอดทนของจอยมันเมิดไปแล้วหล่ะ สุมื้อนี้ มันมาจ่อล้ออยู่คอหอย รอที่จะระเบิดออกมาด้วยคำเว้าว่า อยากจะไปจากเจ้าแล้ว แต่ก็เว้าบ่ได้ คิดพ้อ เห้นหน้าลูกชายทั้งสองคน สุดท้ายกะต้องอด เอาอีกคือเก่า ตอนนี้ก็เลยต้องมานั่งสู้กับใจเจ้าของ แต่ก็ย้าน ย้านอีหลี่ ย้านแพ้ใจตัวเอง สิ่งเดียวที่หวังที่รอในตอนนี้ รอแค่ กรีนการ์ด 10 ปีที่สิได้ยื่นเรื่อง พร้อมทั้ง กรีนการ์ดลุกชายในเดือน มกราคมนี้ ถ่ามีโตนี้แล้ว จอยต้องลองเบิ่งสักตั้ง กับความอดทน กับ ใจตัวเอง ทนได้กะอยู่ ทนบ่ได้ก็ขอไปตายเอาดาบหน้าอีกคือเก่า แต่ก็ย้าน ย้านคือคำสุภาษิตเพิ่นเว้าว่า หนีเสือปะจรเข้ แต่จอยก้สิยอม ดีกว่ามันนนนบั่นทอนจิตใจเจ้าของ ยุแบบนี้ สุมื้อนี้อยู่ไปมื้อๆๆ เช้าขึ้นมาก็เฮ้ดตามหน้าเจ้าของ ค่ำมากะนอน บ่มียังให้หวังแล้ว มันเบิดอีหลี่ มันท้อแท้ น้ำตาที่ไหลออกมาจนสิบ่มีไหลแล้ว บ่แม้นจอยบ่สนใจดูแลเพิ่นเด้อจ้าพี่น้อง จอยก็เฮ้ดนำดีที่สุดอีหลี่
จนบางครั้งมานั่งคิดว่า เฮามาเป็นเมีย หรึ เป้นคนใช้ แต่สิเป้นยังจอยกะอยู่ได้บ่ได้ว่า เฮ้ดไปพอแลกข้าวแลกน้ำ แลกหม่องซุกหัวนอนไปแบบนั้น คิดมาแล้วก็อยากไห้ สิ่งหวาดฝันไว้ มันคือมา ริบรี่ คือจั้งเทียนถึกลมถ่อใกล้สิมอดแท้น้อพี่น้องเอ้ย
สิหันหน้ากลับไทยก็คือสิบ่อได้ กลับไปก็คือสิถึกเหยียบหย่ำจมดินลงอีกคือเก่า คือตอนที่ยังบ่มา ก็คือสิสู้หล่ะ บ่แม้นบ้านเมืองเฮาก็ส่างมันเถาะ ขอกำลังใจให้ผู้หญิงคนนี้แน่เด้อพี่น้องเอ้ย มันเมื่อยใจอีหลี่ เมื่อยกับคำเว้าของคนที่ขึ้นชื่อว่า ผู้ชายคนที่ดีอีกคนของฉัน