... เรียนทุกท่าน ด้วยความเคารพสิ่งที่ท่านได้สัมผัสผ่านตัวอักษรทั้งหมดมิได้เกิดจากจินตนาการ แต่เป็นข้อเท็จจริงที่ผมได้ประสบมา ซึ่งผมเองก็ไม่สามารถกล่าวอ้างถึงบุคคลอื่นได้มากนัก และไม่สามารถนำเสนอเรื่องราวของคนอื่นได้เลย คล้ายๆกับว่ามีแต่เสนอเรื่องราวส่วนตัว ผมเองก็ยอมรับในข้อนี้ จริงๆ แล้วผมไม่มีวัตถุประสงค์ใดแอบแฝง เพียงอยากมีส่วนร่วมในบ้านมหาแห่งนี้เท่านั้น หากมีข้อความใดไม่เหมาะสม หรือกระทบความรู้สึก ความไม่สบายใจต่อผู้ใด ต่อส่วนรวมแล้วผมเองก็ขออภัยด้วย และขอให้ผู้ดูแล ได้แก้ไข หรือจะลบไป ตามแล้วแต่จะเห็นสมควร....
... เมื่อครบเวลา ๑๒๐ วันของการบำบัดฟื้นฟูของนักเรียนวิวัฒน์พลเมือง ศูนย์ได้นำนักเรียนฯ ส่งกลับภูมิลำเนาคือกรุงเทพมหานคร ในวันแรก คือวันที่ ๓๐ พฤศจิกายน ๕๒ จำนวน ๔๗ คน จากจำนวน ๙๙ คน
วันแรกนักเรียนจะตื่นเต้นมาก ตื่นนอนกันตั้งแต่ตีสาม ซึ่งคล้ายๆกับรุ่นที่ผ่านมา คืนนี้ผมไม่ได้นอนเลย นั่งทำ VCD ให้นักเรียนเป็นที่ระลึก คือต้องการให้เด็กได้ภาพล่าสุดเพราะช่วงกลางคืนมีกิจกรรมส่งท้าย นำภาพมาใส่เสียงเพลงเสร็จก็เลยเที่ยงคืน นั่งสำเนาแผ่นก็ปาเข้าไปตีสาม กำลังจะล้มตัวนอน สิบเวรก็ปลุกนักเรียนอาบน้ำเตรียมกลับบ้าน....หลังจากนั้นไปส่งนักเรียนที่สถานีรถไฟอรัญฯ เที่ยว ๐๖๔๕ น. .... รถไฟเคลื่อนออกจากสถานี นักเรียนยกมือไหว้บ้าง โบกมือให้บ้าง ผมก็พูดกับตัวเองว่าเราได้ส่งพวกเขามาถึงฝั่งแล้ว...แต่อีกใจหนึ่งก็ถามตัวเองอีกเช่นกันว่าพวกเขาจะไปไกลฝั่งขนาดไหน? เพราะสิ่งที่เราได้ทำมันเป็นเพียงปลายเหตุ... ในวันสุดท้ายคือวันที่ ๔ ธันวาคม ๕๒ ทางศูนย์เราส่งกลับบ้านครบตามจำนวนที่สำนักงานคุมประพฤติส่งมาให้ไม่มีการสูญเสีย ซึ่งจริงๆ แล้วเราสามารถจำหน่ายได้ไม่เกิน ร้อยละห้า...
... แรงดลใจที่ทำให้เขียน...น้ำตาของ...ลูกผู้ชาย... ไม่มีอะไรมากมายหรอก ก่อนกลับวันสุดท้ายของนักเรียนฯ
..เอกพล..เดินมาหาผมให้ห้อง ...สวัสดีครับครู....มีอะไรเหรอ... ผมก็นั่งทำงานต่อไป...นักเรียนมากราบที่ตักผม...ครูครับผมรักครู...ครูดีกับผมมาก...ครูทำเพื่อพวกผม...ผมเห็นน้ำตานักเรียนอาบแก้มสองข้าง... ผมเองน้ำตาคลอเป้า... หลังจากผ่านไปประมาณ ๓๐นาที มีอีกคนซึ่งผมเองไม่คุ้นมากนัก ...เดินเข้ามาหาผมไหว้ผมแล้วกอดที่ขาผม...ครูผมรักครู...ครูดีกับผม... ผมบอกว่า โจ้...ครูอาจจะไม่ใช่คนดีที่เธอเห็น... ผมถามตัวเองว่าเราทำดีพอกับที่นักเรียนเข้าใจหรือเปล่า...??