กาลเวลาผันผ่าน..กาลชีวิต ใครลิขิตทางจรสมรหนอ

ช่างโหดร้ายใจดำ ทำลงคอ ไม่เคยพอให้พักหนักเหนื่อยกาย



เหนือลงใต้หมายได้พบประสบรัก หมายพิงพักชั่วชีวาไม่ลาหาย

พอกาลผ่านสัญญาลาจรไกล เพียงความใคร่ผ่านมา ลาเหมันต์



ตกผ่านออกคงทางออกได้สุขสันต์ จะลืมมันให้สิ้น กลิ่นความหลัง

ปลูกรักใหม่ว่าแน่นแน่ แท้พินพัง เกินฉุดรั้งให้อยู่ คู่เคียงใจ



ลมหนาวพัดผ่านกาย ใจหนาวเหน็บ แต่ใจเจ็บเกินจะหาผ้า(ห่ม)อาศัย

เหมันต์นี้ยังสับสน คนห่มใจ ยังขลาดไซร์ไร้ความกล้า...พาใจลอง



ขอวอนเถิดใครหนอ..ที่ลิขิต ขีดชีวิตอย่าเมินหมางให้นางหมอง

โปรดเมตตา..เดินถูกหนาตามครรลอง ช่วยปกป้องด้วยเถิดว่าอย่าใจเร็ว


 อิหล่าหมอนกิ่วกะซำนี่หล่ะ.......ใจง่าย...สม