ทำไมต้องไปขอเศษเสี้ยวจากใคร

[khonsurin]

ทำไมต้องไปขอเศษเสี้ยวจากใคร





อ่านพบบทความที่ดีมากค่ะ เลยนำมาฝาก
เพื่อเป็นข้อคิดค่ะ



ในขณะที่.... ผมก็เป็นเช่นเด็กวัยรุ่นทั่วๆ ไป
เรียน เที่ยว นอน กิน

ดึกๆ ผมก็โทรคุยกับแฟนของผม

ซึ่งทั้งหมดเหล่านี้มันก็เป็นกิจวัตรประจำวันของผม

และผมก็เชื่อว่าใครๆ เค้าก็ทำแบบนี้กัน

'จ้า ตัวเอง วันนี้กินข้าวรื้อยาง'

'กินกับอะไรบ้าง แล้วตอนกินตัวเองคิดถึงเค้ามั้ยเนี่ย'

'รู้มั้ยตัวเอง ถ้าเค้าเป็นผีเนี่ย เค้าอยากเป็นกระสือ
ที่รักจะได้เห็นใจไง'

'ตัวเองวางก่อนดิ ก่อนดิ'


ประโยคต่างๆ ที่ผมได้คิดและคัดสรร
เตรียมพร้อมมาต่างๆ ก่อนโทร

ผมยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่ตอนดึกไปกับ
การคุยโทรศัพท์

ระยะเวลาอันผมได้ใช้ไปในแต่ละครั้งนั้น

พอรู้สึกอีกทีก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว

แต่ผมก็ไม่ชอบนะ หากใครจะมาว่าผมไร้สาระ

ก็ไม่เห็นหรอคนส่วนใหญ่เค้าก็ทำกัน

'เอ้อ เกือบลืมไปอีกอย่าง กิจวัตรอีกอย่างหนึ่ง
ของผมก็คือ แม่ของผมมักชอบโทรหาผมทุกวัน'
'ตอนนี้ลูกอยู่หอรึยัง'

'เย็นนี้กินข้าวอิ่มมั้ย' 'วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง'
'อย่าไปเที่ยวที่ไหนไกลนะ'



โธ่!คำถามเดิมๆ ผมก็ตอบไปแบบเดิมๆ

แม่ผมก็ไม่เบื่อซักที ยังคงโทรหาผมเป็นประจำ

โชคดีที่ผมพยายามตัดบทคุย

ผมกับแม่น่ะคุยกันไม่กี่นาทีก็วางแล้ว

ก็มันไม่มีอะไรจะคุยจะให้ผมทำยังไง
จนกระทั่งวันนั้น 'ตัวเองตอบเค้าได้รึยังว่ารักเค้ามั้ย'

เร็วๆสิ เค้ายังอุตส่าห์บอกรักตัวเองไปแล้วนะ'

'แล้วยังจะใจร้ายไม่บอกรักเค้าอีกหรอ'



ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงจากโทรศัพท์บอกผมว่ามีสายซ้อน

ผมมองไปที่หน้าจอมันขึ้นชื่อว่า 'Home'

'โธ่ แม่โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย'

ผมไม่สลับสายผม ผมยังคงคุยกับสุดที่รักของผมต่อไป

เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่แม่จะคุยกับผมก็คงเป็นประโยคเดิมๆ

'และนั่นก็เป็นโอกาสสุดท้าย
ที่ผมจะมีโอกาสฟังเสียงของแม่'

หลังจากนั้นไม่นานทางญาติของผมโทรมาแจ้งผมว่า

เมื่อคืนนี้บ้านของผมถูกขโมยเข้า และแม่ของผมขัดขืน

และได้ต่อสู้กับโจร จึงถูกโจรใช้มีดแทงเข้าที่ท้อง

แม่เสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว


ญาติของผมเล่าอีกว่าตอนไปพบศพแม่นั้น

ในมือของแม่กำโทรศัพท์ไว้แน่น

และเบอร์โทรออกล่าสุดของเธอไม่ใช่โทรแจ้งตำรวจ

หรือเรียกรถพยาบาล
แต่แม่เลือกที่จะโทรหา 'ผม'

สิ่งสุดท้ายในชีวิตที่แม่ผมเลือกที่จะทำคือ
โทรศัพท์หาผมเพื่อฟังเสียงของผม


วินาทีนั้นน้ำตาของผมไหลอาบแก้ม
ผมพูดอะไรไม่ออก มือและตัวของผมสั่น


วันนั้นผมเลือกที่จะคุยกับแฟนผม
ดีกว่าที่จะคุยกับแม่ของผม

ผู้หญิงคนเดียวในโลก
ที่คุยกับผมเป็นคนแรกในชีวิต

ผู้หญิงคนเดียวที่ผม
สามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเวลา

โดยที่ผมไม่ต้องเตรียมบทพูดใดๆ
ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะประทับใจหรือไม่

ไม่ต้องมีมุข ไม่ต้องมีคำหวานใดๆ

คนเดียวในโลก ที่โทรมาหาผมเพียงแค่ฟังผม
พูดประโยคเดิมๆ


คนเดียวในโลก ที่ไม่ว่าโทรศัพท์เธอจะ
โปรโมชั่นแพงแค่ไหนก็ยังโทรหาผม


'และคนเดียวในโลก ที่เลือกคุยกับผม
ในวินาทีสุดท้ายในชีวิต'


ในบางครั้งประโยคที่ว่า
'ไม่มีคำว่าสาย หากเราคิดที่จะแก้ตัว'

มันก็ไม่เป็นความจริง 'เพราะบางปรากฏการณ์ในโลก
เกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว'


อาจเป็นเพราะเวรกรรมของผม

หลังจากนั้นไม่นานแฟนผมที่ผมใช้เวลาคุย
กับเธอวันหลายๆ ชั่วโมงก็ทิ้งผมไป


วันนี้ผมเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น

หลายๆ อย่างที่คนส่วนใหญ่ทำ
มิได้หมายถึงสิ่งที่ถูกต้องเสมอไป


เพราะตัวเราเท่านั้นที่เป็นผู้ต้องรับผล
การกระทำของเราเอง


'เราจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญ ก็ต่อเมื่อเราต้องเสียมันไป'

ทุกวันนี้ผมนั่งมองโทรศัพท์

รอที่จะตอบคำถามเดิมๆ ให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟัง

แต่ผู้หญิงคนนั้นคงไม่มีอีกแล้ว


'ในเมื่อเรามีความรักอันเต็มเปี่ยมจากครอบครัว
แล้วทำไมต้องไปขอเศษเสี้ยวจากใคร'



จาก kongathome.212cafe.com