จากป่าสู่บ้าน
จากป่าพง ลึกดง กลางพงกว้าง
ถึงจองจำ นำตัว ออกจากป่า
ด้วยเชือกคล้อง มัดเรือนร่าง กายา
ลากออกมา จากพง ให้ตรอมตรม
ถูกฝึกฝน ระคน ร้าวระทึก
ทั้งปรือฝึก สารพัน เคล้าผสม
ต้องน้ำตา หลั่งรด ต้องอดทน
ถูกผู้คน ทำร้าย ด้วยงวงขอ
จากแดนดง พงป่า มุ่งสู่บ้าน
สารพัน ขับเคี่ยว ฟาดเกี่ยวขอ
ระดมหน่ำ กระหน่ำทำ ที่ก้านคอ
ยากจะขอ ความเห็นใจ และใยดี
ถึงเวลา ต้องร่อนเร่ ไร้ถิ่นฐาน
ป่าคอนกรีต กันดาร ไม่มีที่
จะหลบร้อน เล็มอาหาร สำราญมี
ทุกถิ่นที่ ก้าวย่าง ในเมืองกรุง
แดดเจ้าเอย แผดเผา เท้าต้องย่าง
เพียงขออ้อย ให้ช้าง ที่ใจมุ่ง
ให้เจ้าของ คนเลี้ยง ใช้เป็นทุน
เอาไปหมุน เลี้ยงครัว ให้รอดตาย
บ้างก็ต้อง เรียนฝึก ไว้ลากซุง
ให้แรงมุ่ง เข้าลาก ซุงท่านใหญ่
ลำบากแสน ใจจะขาด ลำบากกาย
ซุงท่อนใหญ่ ชักลาก กำลังเรา
สำเร็จงาน รางวัล ที่ได้รับ
คืออาหาร กล้วยอ้อย คลายทุกข์เศร้า
ได้อาบน้ำ เป่าพ่น ในยามเหงา
ทุกข์คลายเศร้า พาเรา มาสู่เมือง
บทกวี เรื่องราว ของป่ากว้าง
ถูกร้อยวาง เรื่องให้ ว่าเราเขื่อง
แต่ตัวเรา ร้าวราน ด้วยฝืดเคือง
เสรีเนื่อง พันธนา มาสู่กรุง
อิสระ เสรี ในป่ากว้าง
ต้อง-ละ-วาง เสรี แห่งเขาขุน
ต้องบ่วง บาศก์พรานคล้อง มาสู่กรุง
ชีวิตมุ่ง ป่าดง คงไม่มี
ที่บอกว่า เราคือ เจ้าแห่งป่า
ทำไมเศร้า หนักหนา ชีวิตนี้
ต้องลำบาก ยากไร้ ซึ่งเสรี
ความหวังที่ อิสระ ฝันไปไกล
อ้างข้อความนี้
Bookmarks