มันก็แค่...ความทรงจำ

[tummeng]

มันสายเกินไป..เป็นความคิดของผม ในคืนวัน 14 ก.พ. 47 ผมไม่มีแม้โอกาสที่จะไปหาเธอ และเห็นหน้าเธอในวันที่ทุกๆ คนมีความสุขกัน และมันก็เป็นคืนที่ทรมานและยาวนานที่สุดสำหรับผม และเรื่องราวของผมและเธอก็จบลง...........ผมได้รู้จักเธอสมัยผมเรียน ปวส.1 ที่อุดรฯ ผมมีเพื่อนคนนึงพอดีบ้านมันมีงานแข่งกีฬาตำบล มันเลยชวนผมไปเตะบอลช่วยบ้านมัน..วันนั้นก็มีการแข่งขั้นกีฬาหลายๆ อย่าง มีสาวๆ มาเชียร์และมีแต่คนน่ารักๆ แต่ผมก็ไปสะดุดที่เธอ..เป็นคนที่น่ารัก และมีรักยิ้ม วันนั้นก็มีแซวกันนิดหน่อย...หลังจาก วันนั้นผมก็ให้เพื่อนเป็นพ่อสื่อ....โดยผมได้รับ จม. จากเธอ..ฉบับแรก ก็ประมาณว่ายินดีที่ได้รู้จัก...เพราะสมัยนั้นมือถือ sms ยังไม่มี ผมกับเธอก็จะติดต่อกันด้วย จม. โดยเย็นวันศุกร์ ผมก็จะเขียนฝากเพื่อนไป และวันจันทร์เพื่อนกลับมาจากบ้านพร้อม จม. เธอ เพราะเพื่อนต้องกลับไปช่วยงานที่บ้านทุกวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ บางอาทิตย์ถ้าผมคิดถึงเธอมากๆ ก็จะไปหา โดยไปค้างที่บ้านเพื่อน เป็นอย่างนี้จน 2 ปีผ่านไป เธอก็จบ ม.6
ตอนนั้นผมก็เรียนต่อในระดับ ป.ตรี เธอก็เข้ามาเรียนต่อที่ราชภัฎอุดรฯ ผมดีใจมากที่เธอไม่เปลี่ยนใจไปเรียนต่อที่พิษณุโลก กับเพื่อนของเธอ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมได้อยู่ใกล้เธอ
เป็นช่วงเวลาที่ดีสำหรับผม จนผมจบ ป.ตรี ตอนนั้นเธอเรียนอยู่ ปี 3 ..ซึ่งน้าผมก็ชวนผมมาทำงานด้วยที่ กทม. แต่ผมกลับเลือกทำงานเป็นลูกจ้างของหน่วยงานของรัฐแห่งหนึ่ง
ใน จ.หนองคาย ซึ่งก็ทำให้ผมไม่ได้ห่างจากเธอมากนัก เพื่อรอเธอให้เรียนจบก่อน
จนเธอเรียนมาถึงปีสุดท้าย ผมก็ตัดสินใจเข้ามาทำงานกับน้าที่ ...นวนคร ...เพื่อหวังว่าพอเธอจบ ก็จะได้ลงมาหางานทำด้วยกัน...ช่วงที่ผมอยู่นวนคร เธอก็จะลงมาหาผมเกือบทุกอาทิตย์ จนเธอเรียนจบ หลังจากที่เธอเรียนจบเธอก็อยู่บ้านกับแม่พักนึง....แล้ววันนึงเธอก็ได้โทรหาผมช่วงต้นเดือนธันวา 47 ว่าอยากให้ผม...ไปสู่ขอเธอ.....ตอนนั้นผมยอมรับว่าตังค์เก็บก็ยังไม่มี ก็เลยบอกเธอว่าช่วงเมษา เดี๋ยวผมจะไปขอมั้นไว้ก่อน...ผมก็ชวนเธอมาหางานทำที่นวนคร...แต่เธออยากไปทำงานกับพี่สาวที่ระยองก่อน...สักสองสามเดือนค่อยจะมาหาผม...ตลอดเวลาที่เธออยู่ระยอง ผมก็โทรหาเธอทุกวัน ทุกเวลาที่คิดถึง
เธอก็ชวนผมไปทำด้วยที่ระยอง...แต่ตอนนั้นผมก็ไม่อยากเปลี่ยนงาน เพราะงานที่ทำก็ดีแล้ว จนเข้าเดือน กุมภาพันธ์ อะไรหลายๆ อย่างก็เปลี่ยนไป ในความรู้สึกของผม....ผมก็บอกเธอว่าวันที่ 14 วันหยุดจะไปหา....แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องพังลง เพราะหัวหน้ามีงานด่วนให้ทำ...คือย้ายข้อมูล server พอผมเลิกงานประมาณ สองทุ่ม
ผมโทรหาเธอ..ทำให้รู้สึกว่าเหมือนมีใครอยู่ข้างๆ เธอ...เธอไม่พูดอะไร..แล้วก็วางสาย
ปิดเครื่องหนี.....ผมก็โทรๆๆ โทร โทร...ก็ไม่ติด...วันนั้นผมทรมานมาก ก็เลยมานั่งกินเหล้าคนเดียว เพื่อรอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าแล้วจะไปหาเธอแต่เช้า...และความพยายามผมก็โทรติดจนได้ประมาณเที่ยงคืนกว่าๆ แต่เป็นผู้ชายรับ แต่ไม่ได้พูดอะไร วางสายและก็ปิดเครื่องไปเลย...ผมตัดสินใจขึ้นรถไประยอง โดยไม่ได้บอกเธอ...ถึงระยองผมก็โทรหาเธอ
และเธอก็ออกมาพบผม...เธอก็บอกว่าไม่มีอะไร ทุกอย่างยังเหมือนเดิม..จนผมใจชื้นขึ้นมา....และเธอก็บอกว่าเดี๋ยวเดือนหน้าก็จะไปอยู่ด้วยแล้ว....จนเย็นผมก็เลยกลับ นวนคร เพื่อทำงาน .....................

แต่ทุกอย่างก็จบลง....เพราะวันรุ่งขึ้นเธอโทรมาบอกว่าอยากให้ผมเจอคนที่ดีกว่า...และให้ลืมเธอ..................
นี่หรือที่บอกว่า รัก...มากมาย
นี่หรือคือความห่วงใย..ที่มอบให้
และนี่หรือที่เขาบอกว่า " รักแท้..แพ้ระยะทาง"

ผมดื่มทุกวัน ขาดงานเกือบอาทิตย์ จนหัวหน้ามาตาม..................มันเป็นช่วงที่ผมไม่มีใจทำอะไร.....จนเวลาผ่านจากเดือน..เป็นปี...ถึงแม้อะไรหลายๆ อย่างจะเปลี่ยนไป.....แต่เธอก็คือรักแรก...ที่ผมไม่เคยลืม....ผมได้รู้จากเพื่อนว่าเธอพึ่งแต่งงานไปปีที่แล้วช่วงสงกรานต์...กับหัวหน้างานเธอเอง..............
ขอบคุณรักแรก ที่ทำให้ผมได้รู้อะไรหลายๆ อย่าง
ขอบคุณเวลา....ที่ช่วยให้ผมผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้

และขอบคุณทุกคน....ที่อ่านเรื่องนี้จบนะคร๊าบบบบบ

ยาววๆ ไปหน่อย

[ลูกสาวที่ราบสูง]

กำลังใจเจ้าค่ะ

[บ่าวผู้ดี]

หัวอกเดียวกันครับ บางครั้งความรักก็ไม่ได้สวยงามสำหรับทุกๆคน....ลืมเธอ แต่จะไม่ลืมรักที่มีให้เธอ

[ขอโทษที่คิดถึง...เด็กดื้อ]

เศร้าจังเลยค่ะ ... สู้สู้ ค่ะ อย่าไปคิดถึงคนที่ทำให้เราเจ็บเลยนะค่ะ ถือว่าทำเช่นนี้ไม่รักกันแล้ว ก็ยินดีกับสิ่งที่คนที่เรารักเลือกค่ะ นั้นแหละสุดยอดของความรักค่ะ

[ลาวดีน้อย]

ต่อให้รู้สักวันต้องเจอ เธอก็ต้องจากฉันไป เพื่อทางที่ดีกว่า... และฉากสุดท้ายคือการลาจาก

[tummeng]

ขอบคุณทุกๆ กำลังใจนะครับ

ผมลาออกจากงานที่นวนคร ได้สองปีกว่าๆ แล้ว กลับมาทำธุรกิจส่วนตัว
แต่เวลาที่กลับไปเจอที่เก่าๆ ก็ทำให้คิดถึงอดีตที่ผ่านมา.......และก็ยัง
ไม่เคยลืม..เธอ

[sompoi]

บางทีก็แปลกนะคะ อะไรที่พยายามลืมกลับยิ่งจำขึ้นใจซะนี่ .. ทางที่ดี คือทางลาดยาง..(โอ่ะ ) ทางที่ดี ปล่อยใจไปให้ได้นึกถึงอดีตอย่างหอมหวล..แล้วทำใจให้เข้าใจใดๆในโลกนี้..เกิดขึ้น ตั้งอยู่..ดับไป.. ใจเราก็จะโล่งบ้างอ่ะค่ะ.. ลองดู

[khonsurin]

ลืมบ้างก็ดีนะคะ อะไรที่เป็นความประทับใจก็จดจำไว้
อะไรที่เป็นความเจ็บช้ำ ก็โยนทิ้งไว้แถวระยอง นั่นแหละค่ะ


เพื่อที่ตัวเองจะได้ยืนอย่างทรนงต่อไปได้อย่างกล้าหาญค่ะ

[คนห้วยค้อ เมืองพล]

ให้กำลังใจนะครับ ทุคนอาจผ่านประสบการณ์ที่แตกต่างกัน แม้กระทั่งผมจนแทบเอาชีวิตไม่รอด แต่ก็ผ่านวิกฤติมาได้ เปลี่ยนความผิดหวังมาเป็นพลัง เราอาจจะไม่ดีพอสำหรับเธอ แต่เราอาจจะมีค่าพอสำหรับคนอื่นที่เห็นคุณค่าเรา มองดูรอบกายสิ...พ่อ แม่ ลูก พี่ น้อง เพื่อน...นี่แหล่ะคือคนที่รักเราจริง และคือรักที่บริสุทธิ์...อย่ายอมแพ้....ให้ยึดหลักธรรมะเข้าไว้ ถ้าเป็นไปได้ลองสวดมนต์ และปฏิบัติธรรมเผื่อจิตใจจะได้ว่างเปล่า....แล้วเราจะมองเห็นอดีตที่มาผ่านมา...จะทำให้เรารู้ว่าเราหลงเสียเวลากับภาพลวงตาที่เข้าใจผิดและคิดไปเอง...
:em01)ขอเป็นกำลังให้ทุกคน....สู้..สูและก็สู้...ครับพี่น้อง:em01)

[ผู้ก่อการรัก]

ไม่ว่าจะรักกันมากแค่ไหน ก็ต้องมีวันเลิกรากันได้
สุดท้ายเราก็ต้องคิดถึงวันข้างหน้า ทุกคนต้องเดินด้วยตัวเอง
อย่างน้อยให้ถือว่าเราโชคดีที่ได้รู้จักคนดีๆ คนหนึ่ง

เป็นกำลังใจให้ค่ะ