:heart::heart::heart::heart::heart:


ขอเศษสตางค์ท่านบ้าง




ท่านเอ๋ย...เคยไหม...
เมตตาทานผู้ยากไร้
เศษสตางค์ที่หย่อนให้
ผู้ยากไร้ได้ต่อชีวิต

หมดหนทางเดินต่อ
จึงได้ท้อต่อชีวิน
ต้องแบมือเหมือนหมดสิ้น
เพียงยลยินเศษสตางค์

ความคิดที่เคยฝัน
ถูกหั่นด้วยกระแสพราง
ไร้สิ้นจนเหินห่าง
ถูกถากถางด้วยยากไร้

ต่อสู้ชีวิตในกรุง
เพื่อจะมุ่งต่อไป
เผื่อวันหนึ่งความยากไร้
ชีวิตใหม่คงดีเอง

ชีวิตเอ๋ยข้าเคยหวัง
ความกล้าหาญแห่งบทเพลง
ถูกรุมเร้าลอยเคว้งเคว้ง
ถูกข่มเหงตรงกลางใจ

ไม่อยากเดินยืนยื่นขัน
ไม่อยากประชันความอาย
แต่โอ้หนอต้องร้องไห้
ข่มความอายเพื่อชะลอ

ความทุกข์ความเศร้า
คงเคล้าเวียนไหว้ขอ
หมดหนทางข่มอายรอ
เพียรร้องขอก็เพราะจน

จะกลับบ้านทุ่งนาร้าง
จะถากถางไร่พง
ด้วยสองมือที่ทรนง
แม้จะจนเป็นขอทาน

สักวันหนึ่งคงหลุดพ้น
กับความจนจัณฑาล
ชีวิตที่เคยร้าวฉาน
จะฝันพร่าด้วยบทกวี

วันนี้ทุกข์ข้างหน้าคงสุขบ้าง
สองมือจะสร้างพร้อมพลี
สองเท้าก้าวเดินบนทางที่
หนึ่งชีวีจะสู้ทน

วันนี้ขอท่านเมตตาทาน
พอเก็บบ้างไม่ขัดสน
จะไม่ลืมบุญคุณคน
ยามมีล้นจะเจือจาน



:heart::heart::heart::heart::heart: