:heart::heart::heart::heart::heart:
คืนที่เดียวดาย
ทุกคืน...ที่อยาก...หลับตา
ทุกคืน...ไม่อาจ...หลับตา
ทุกคืน...ที่หัวใจ...อ่อนล้า
ทุกคืน...เฝ้ารำพึงถึงภาพของเธอ
อ่อนล้าความทรงจำที่โหดร้าย
เศร้ามากมายกับเรื่องราวที่เพ้อ
ไม่อาจหลับตาลงเพราะเธอ
ไม่อาจเผลอหลับได้ลง
ต้องนอนหลับตาลงให้ได้
อ่อนไหวต้องข่มใจไม่ให้ล้ม
ยอมรับความจริงให้ผ่านสายลม
ในค่ำคืนผสมความเดียวดาย
อยากลาจากฝันที่แสนเปลี่ยว
ลาความจริงลาหนามเรียว...ทิ่มใจ
แต่ข่มตาให้หลับลงไม่ได้
สายใยใจตัดขาดไม่ได้เลย
สุดท้ายความทรงจำที่แสนเศร้า
คงคละเคล้าผ่านลมลำเพย
เจ็บแสนเจ็บไม่อาจเฉลย
ความเศร้าเลยไม่อาจหลับลง
:heart::heart::heart::heart::heart:
Bookmarks