กำลังแสดงผล 1 ถึง 1 จากทั้งหมด 1

หัวข้อ: ปรัชญาจากใจพ่อแม่สู่ลูกทุกคน

  1. #1
    ดูแลตรวจสอบเนื้อหา สัญลักษณ์ของ ญา ทิวาราช
    วันที่สมัคร
    Oct 2008
    กระทู้
    825
    บล็อก
    17

    สว่างใจ ปรัชญาจากใจพ่อแม่สู่ลูกทุกคน

    พระอรหันต์ที่บ้าน คือ บิดามารดา
    จึงต้องเคารพและบูชามากที่สุด



    ของฝากสำหรับท่านที่เป็นลูกทั้งหลาย
    พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จำจากเจ้าไม่อยู่นาน
    จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววารของคืนวัน
    ในจริงไม่อยากจาก เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน
    แต่ชีพมิทนทาน ย่อมร้าวรานสลายไป
    ขอเถิดถ้าสงสาร อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ
    คนแก่ชราวัย ย่อมเผลอไผลเป็นแน่นอน
    ไม่รักก็ไม่ว่า เพียงเมตตาช่วยอาทร
    ให้กินและให้นอน คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ
    เมื่อยามเจ้าโกรธบึ้ง ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย
    ร้องไห้ยามป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน
    เฝ้าเลี้ยงจนเติบใหญ่ แม้นเหนื่อยกายก็ยอมทน
    หวังเพียงจะได้ผล เติบโตจนสง่างาม
    ขอโทษถ้าทำผิด ขอให้คิดทุกโมงยาม
    ใจแท้มีแต่ความ หวังคอยช่วยอำนวยชัย
    ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวังอยู่นานได้
    วันหนึ่งคงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง




    ยามใด คนึงนิจ ใฝ่หา
    พอเป็นที่ พักผ่อน หย่อนกายใจ
    หลังจากได้ ตรำงาน มานานปี
    ที่พักกาย หาได้ ไม่ยากนัก
    แต่ที่พักใจ สิลำบาก แม้อยากหนี
    กิเลสล้น พ้นทั่ว ทับทวี
    อยากจะคลี่ คลายปลด ลดจำนวน
    จะเข้าวัด ลัดทาง สงบสุข
    แต่ตัวทุกข์ ตามหรือไม่ ใคร่สอบสวน
    พบมนุษย์ ก็ต้องพบ สิ่งรบกวน
    มีมากมวล โลภโมห์ โทโสร้าย
    สู้สำรวม กายใจ ใฝ่ธรรมะ
    เลิกหลงโลก โศกรัก จักสบาย
    เหตุทั้งหลาย แหล่แท้ เกิดแต่ใจ


    สังขารร่างกาย ต้องตายเป็นฝี อยู่ในโลกนี้ ไม่มีแก่นสาร
    ทรัพย์สินเงินทอง เป็นของสาธารณ์ ไม่ใช่ของท่าน ลูกหลานต้องลา
    อย่ามั่วประมาท โอกาศยังมี อย่าหลงโลกีย์ จะมีปัญหา
    โลกนี้แท้จริง เป็นสิ่งมายา เป็นสิ่งลวงตา ใช่ว่าจีรัง
    สังขารร่างกาย อยู่ไม่กี่ปี ก็ตายเป็นผี ไม่มีความหวัง
    เกิดแก่เจ็บตาย ร่างกายผุพัง ทุกวันเดินทาง สู่ยังกองฟอน
    จะห้ามไม่ฟัง จะรั้งไม่หยุด เป็นสิ่งสมมุติ ตามพุทธะสอน
    อำนาจใดๆ อย่าไปวิงวอน ให้ช่วยเราตอน ที่วันสิ้นใจ
    สังขารเรานี้ เป็นสิ่งที่สังเวข มันเป็นสาเหตุ สังเกตเอาไว้
    เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว ปวดร้าวอาลัย หิวอิ่มเกินไป ก็ไม่อยู่นาน
    หนาวก็จะตาย ร้อนไปก็จะแย่ ลำบากแท้ๆ นี่แลสังขาร
    ต้องกินต้องถ่าย ทนไปทุกวัน ดูน่าสงสาร คิดกันให้ดี
    สังขารร่างกาย ทั่วไปเน่าเหม็น มีของกากเดน มองเห็นทุกที
    ไหลเข้าไหลออก ย้อนยอกมากมี ล้วนเป็นสิ่งที่ มีอยู่ทั่วกัน
    น้ำเลือดน้ำหนอง ล้วนของปฏิกูล ไหลมาเป็นมูล พอกพูนหลายชั้น
    ข้างนอกเน่าเหม็น มองเห็นทุกวัน อีกข้างในนั้น ล้วนขันไม่งาม
    สังขารร่างกาย ไม่ใช่ตัวตน เกิดมาเป็นคน ไม่พ้นโดนหาม
    ต้องนอนเปลือยกาย ให้ไฟลุกลาม เมื่อเจ้าโดนหาม สู่เชิงตะกอน
    ผู้ดีเข็ญใจ ก็ตายเหมือนกัน อย่าหลงสังขาร ปลงกันไว้ก่อน
    ลูกหลานหญิงชาย ส่งได้แน่นอน ก็แค่กองฟอน แล้วย้อนกลับมา
    สังขารร่างกาย ล้วนตายเป็นศพ ถูกแผ่นดินกลบ อยู่ในป่าช้า
    หมู่หนอนชอนไช ตอมไต่กายา เป็นเหยื่อนกกา หมูหมาในดง
    กระดูกเกลื่อนกลาด เรี่ยราดทั่วไป เอ็นเล็กเอ็นใหญ่ ไร้จุดประสงค์
    ต้องถูกทอดทิ้ง นอนกลิ้งในดง เป็นป่ารกพง เฝ้าดงกันดาร
    กระทำให้แจ้ง เจาะแทงตลอด ให้จิตนี้ปลอด หลุดรอดสังขาร
    หยุดความกระหาย มุ่งไปนิพพาน ไม่หลงสังขาร ทั่วกันด้วยเถิด
    จะได้หยุดเกิด มั่นไม่ประเสริฐ ตราบใดยังเกิด อยู่ในสงสาร
    รีบภาวนา เพื่อละอัตตา ข้ามพ้นมายา ทั่วหน้ากันเทอญฯ
    แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย ญา ทิวาราช; 25-02-2010 at 17:51.

Tags for this Thread

กฎการส่งข้อความ

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •