กลางป่าคน กลางดงดอนแห่งคอนกรีต
สังคมบีบ รีบเร่งและแข่งขัน
ประคับประคองชีวิตให้ผ่านวัน
ตราบชีพนั้นยังอยู่สู้ยอมทน
ณ มุมหนึ่งแห่งสังคมที่อ่อนล้า
มีดวงตาคู่เศร้าและหม่นหมอง
ดุจดั่งแบกความทุกข์ไว้ก่ายกอง
ตามครรลองแห่งมนุษย์ผู้ทุกข์ทน
เธอผิดหวังใช่ไหม ใยจึงเศร้า
สิ่งรุมเร้างานหนัก รักเป็นหมัน
หรือจุดมุ่งหมายสลายดับลงกลางคัน
เห็นทุกวันบทกลอนเศร้าเคล้าน้ำตา
ณ ตรงนี้ มุมกวีบ้านมหา
ขออาสาเป็นศาลาแบ่งความเหงา
หยิบยื่นให้เธอคนดีได้บรรเทา
และคอยเฝ้าปลอบใจไม่ห่างตา
ทิดจ่อย
26 กุมภาพันธ์ 2553
Bookmarks