เหงา

[ทิดจ่อย]

แสงเรืองๆ แห่งอรุณอันอุ่นอบ
ส่งสู่ภพโลกใต้ให้คลายเหงา
สายลมผ่านโบกโบยพริ้วแผ่วเบา
เหมือนใจเราล่องลอยคล้อยตามลม

สกุณีสกุณาถลาร่อน
จากที่นอนบินจรหาอาหาร
บ้างเคียงคู่จู่จี๋สุขสำราญ
แสนเบิกบานรุ่งอรุณอุ่นอุรา

นกบางตัวบินโดดเดี่ยวอยู่เดียวดาย
คงขาดคู่บินเคียงกายไร้สุขสม
คงจะหมดแรงใจยามต้านลม
อกคงตรมยามโผผินบินล่องลอย

ช่างเหมือนเราที่เปล่าเปลี่ยวอยู่เดี่ยวโดด
ฟ้าลงโทษโกรธฉันแต่ปางไหน
สร้างฉันมาอยู่คนเดียวเปลี่ยวกายใจ
เหมือนแกล้งให้ฉันโศกเศร้าเหงาจนตาย

ชีวิตผ่านกาลเวลามานานนัก
บางครั้งรักสดใสแสนสุขสม
บางครั้งเศร้าสุดโศกวิโยกตรม
หลายอารมณ์ผ่านเข้ามาแล้วจากไป

เคยมีรักผ่านใจหลายคราครั้ง
น้ำตาหลั่งหลากท่วมใจไปทุกหน
เจ็บปวดแสบซ้ำๆ ช้ำสุดทน
เจ็บในตนเพราะรักเขาเพียงข้างเดียว

อยากจะมีสาวคนใดให้ความหวัง
เป็นพลังให้ใจได้ใฝ่ฝัน
แม้นอุปสรรคมากมายจะฝ่าฟัน
ขอเธอนั้นอยู่เคียงข้างไม่ห่างกาย

คงเป็นได้มากมายก็แค่ฝัน
ความจริงนั้นเป็นได้แค่คนเหงา
เพราะไม่มีใครสนคนอย่างเรา
เหมือนสำเภาเวิ้งว้างกลางนาวา

.....ทิดจ่อย...
16 มีนาคม 2553