นิทานใบไม้ - ไม้เมือง
เมื่อเธอร้องไห้ มองฟ้าหม่นหมอง
ใครล่ะประครองใจที่สะลาย
จากความใฝ่สูงเอื้อมคว้าดาวไกล
ตะเกียกตะกายสุดท้ายได้แค่เศษผง
หล่นพริ้วเข้าตาเธอร้อยพันครั้ง
ถึงเจ็บก็ยังไม่คิดจบลง
พลัดตกจากฟ้ากี่ครั้งยังคง
ล่วงหล่นมาตรงกลางใจของใครคนคอย
*เหมือนใบไม้รักน้ำค้างอย่างในนิทาน
เหมือนความฝันของน้ำค้างช่างไกลสุดสอย
แสร้งเป็นหมอกขาว ปลิวค้างลมคอย
ฝ่าคืนเหน็บหนาวที่คราวซ้ำรอย
แค่หวังลม ๆ แล้ง ๆ ก็ไม่ถอดใจ
เมื่อไหร่จะรู้ เมื่อไหร่จะเห็น
สิ่งที่ควรเป็นเธอกลับมองข้ามไป
อย่าจากไปนะ โปรดอยู่ได้ไหม
อยู่กับใบไม้ จะรักเธอไปชั่วกาล
ซ้ำ *
นิทานใบไม้แทนความในใจจากฉัน
Bookmarks