ดูหัวข้ออาจจะเว่อร์หน่อย ๆ แต่วันนี้สาวชัยจะฝอยเรื่องผู้บ่าวคนแรกในชีวิตให้ฟังเด้อจ้า....
รักแรกของฉันเกิดขึ้นกับเพื่อนร่วมชั้นตอน ม.1 ในโรงเรียนมัธยมประจำตำบลเล็กๆที่ฉันเรียนเมื่อสมัยเป็นสาว(พะนะ)เขาเป็นนักเรียนต่างหมู่บ้าน โลกของฉันเปลี่ยนไปทันทีเมื่อรู้จักรักใครสักคนเป็น แต่เพราะเขาเป็นเพื่อนที่เรียนอยู่ด้วยกัน ฉันได้แต่เก็บงำความรักไว้ไม่กล้าให้เขารู้เพราะกลัวว่าถ้าหากวันหนึ่งบอกไปเขาอาจจะไม่พูดด้วย
สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดก็คือสูญเสียความเป็นเพื่อน กลัวว่าหากบอกไปแล้วเขาอาจจะไม่เหมือนเดิม เรานั่งกลุ่มเดียวกัน เล่นกัน หยอกล้อกัน แม้ในเวลาที่เขาอยากจะเล่าเรื่องครอบครัวที่เจ็บปวด ฉันเป็นคนเดียวที่เขาเล่าให้ฟังและคอยบอกว่า ไม่เป็นไรนะเราก็ไม่ต่างกันหรอกเราเข้าใจนายนะ เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน มันเป็นถ้อยคำที่เขาชอบพูดแต่มันทำให้ฉันเจ็บปวดทุกครั้งที่ฟัง แต่ทว่ามันก็ดีกว่าการที่เขาเกลียดฉัน
เราเป็นเพื่อนที่คอยช่วยเหลือกันทุกอย่างแม้กระทั่งเป็นที่ปรึกษาเรื่องรุ่นพี่ที่เขาจีบอยู่ ฉันได้แต่อิจฉาพี่คนนั้นอยู่ลึกๆบางครั้งเพราะเรื่องนี้ทำให้ฉันอารมณ์เสียใส่เขาคอยหลบหน้าเขาเพราะไม่อยากฟังแต่เขาก็มักจะตามหาฉันจนเจอและถามว่า ใครทำอะไรให้โกรธเหรอ และฉันก็ไถลไปพูดเรื่องอื่นทุกที ตลอดสามปีของ ม.ต้น ฉันแอบรักเขา จนมาถึงวันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน ฉันคิดหัวแทบแตก ว่าจะบอกเขาดีไหม ไหนๆเขาต้องไปเรียนต่อที่ขอนแก่นบางทีเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกเลยฉันไม่อยากเสียใจที่ไม่ได้บอกเขา
ชั่วโมงสุดท้ายหลังจากสอบเสร็จเพื่อนทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องเพื่อรอครูประจำชั้นกล่าวปัจฉิมนิเทศและอวยพรเขานั่งใกล้ฉันเหมือนทุกวัน จนกระทั่งทุกคนทยอยเดินออกมาจากห้อง ฉันบอกเขาให้รอก่อน ฉันทำได้แค่เพียงมองหน้าเขานิ่ง ๆ ไม่กล้าที่จะบอกเขา ขนาดมันเป็นวันสุดท้ายแล้วนะเนี่ย คิดในใจว่าทำไมเราขี้ขลาดขนาดนี้จนเขาถามว่ามีอะไรหรือ ฉันเพียงกล่าวคำอวยพรให้เขาโชคดี แต่คำรักฉันได้แต่บอกเขาในใจ ตั้งแต่วันนั้นเส้นทางของเราก็ห่างกันเรื่อยๆจนไม่มีวันมาเป็นเหมือนเดิม แต่เขาก็เป็นคนรักคนแรกที่ยังอยู่ในใจฉันเสมอมา......(แห้วค่ะ)
Bookmarks