อันว่าผญานี่ คือสิบ่อแม่นผ่าใหม
พอเบิ่งไปเบิ่งมา มันผัดเป็นผ่าด้ายดิบ (มันหยา)
อันว่าผญานี่ คือสิบ่อแม่นผ่าใหม
พอเบิ่งไปเบิ่งมา มันผัดเป็นผ่าด้ายดิบ (มันหยา)
เออธรรมดาล่ะอ้าย ผ้าด้ายมันหั่งหยา
บ่ห่อนมีราคา ส่ำผ้าต่ำไหมคำ
แนวของดำ มันหากบ่อห่อนขาว
บ่าวพี่เอยให้จื่อจำเอาใว้ เด้ออ้าย
ชาติที่แนวนามฝ้าย เทียบไหมบ่หอนแม่น
แนวว่าไม้แก่นหล่อน บ่หอนได้ฮ่วมเฮียน ดอกอ้าย
บ๊าดมี่แต่นักแต่งผญาน้อบาดที่นี่
หยากะหยามาถ่อน หยามากะหยาใส่
หยาบ่หยาบักหญ่า หยาได้กะบ่คาย
หือ.............. มีแต่ผู้หยาๆ มาที่หลังสิหยาซอย
มีแต่หยาอ้อยต้อย เรียงร้อยกลอนผญา
หยากะหยาตะซื่อนั่น มันหั่งมื่นในภาษา
เป็นฮีตคองของเก่ามา เรียงภาษาคำจาเว่า
เสียดายความดีที่มีให้
เสียดายหัวใจและเวลา
เสียดายที่ที่โดนหลอกตลอดมา
เสียดายคุณค่าความจริงใจ
หยากะหยาโลดเจ้า หยาเฮาหากหยาม้วน
หยามากะหยาซ้วน ซวนเจ้าเว้าผญา
เห็นพหยาแต่ก้ำ .......... คำพหยามาแต่เก่า
ซุมหมู่เฮาพีน้อง ...........สิได้เว้าสู่ฟัง...
ดังโบราณเพิ่นเว้า...........อย่าฟ้าวไล่ลืมหลัง .....
เล่ามาเป็นนิทาน..... ให้เฮาฟังบ่เคยเว้น ซั่นแหล๋ววววว
ประเพณีพี่น้อง ท่องถิ่นดินอิสาน
เซื่อกันมาโบราณพา เป็นแบบมาแต่โดนเนิ่น
ควรสิเสินยอย้อง คองงมจำแล้วจื๊อ.........
ถือเป็นแบบไว้บ้าง อย่าวางถิ่มบ่เฮียน...........เด้อ........อ้ายเอ๊ย..............
::)
เพิ่นยังว่านั่นเด้ ผญานี่มีเต็มโกนไม้บาก
คันแม่นไผอยากได้ ให้เอาไม้เขี่ยเอา
จำคำโบราณเว่า...ของกินคั่นบ่กินมันสิเน่า ของเก่าบ่เลามันกะลืม (ภาษิตจากสาวคำกอง ลูกอิสาน)
พี่น้องบ้านเฮากะมาส่อยกันตึมผญา คนละเล็กละน่อยกะสิค่อยเป็นภูเขา ดอกตี้เนาะ... แฮะๆ
กระเบื้องจะฟูลอย น้ำเต้าน้อยจะถอยจม เมฆจะหล่นฟ้าปลาจะกินดาว ลาวจะครองเมือง ::)
Bookmarks