กอดความเหงาไว้แนบข้าง ความอ้างว้างอยู่เป็นหมู่
กับน้ำตาที่พร่างพรู คิดคิดดูคือหน้าด้าน ซ่างบ่ย่านอยากอายคน แท้นอ
รักเขาจนสุดใจแล้ว เขาผัดแจวไปมีใหม่
ฮู้ว่าเขาเหมิดใจ สิ้นเยื่อใยแล้วแท้ๆ บ่มีแม้แต่สิมอง
ความหม่นหมองถาโถมเข้า เทิ่งความเหงาเข้ามาตื่ม
ความคิดถึงกะแทรกซึม บ่เคยลืมรักลงได้ จดจำไว้บ่จืดจาง
ดมแต่ดอกรักฮ้างๆ รักเลือนลางที่ไร้กลิ่น
ปานมวลภู่ภุมรินทร์ คอยยลยินดอกไม้แห้ง เหมิดแฮงแล้วกะหล่นตาย
เหมิดความหมายไร้คุณค่า บ่อยู่ในสายตาของเพิ่น
ซ่างอุกอั่งเหลือเกิน คำถามเทินถมทื้น ไหลวื้นๆเข้าสู่ใจ
เหตุไฉนใจดวงนี้ ฮักเจ้าแฮงแทะคนดี บ่มีมื้อสิล้าหล่อย
กะยังฮักกะยังคอย คันเจ้าหลอยมาอ่านพ้อ ขอบอกไว้ว่า...ฮักเด้อ..
Bookmarks