หลังจากงานพาแลง 2 สิ้นสุดลง วันรุ่งขึ้นผมได้รับโทรศัพท์จากบ่าวคนเดิม ถึงข้อที่ควรปรับปรุงและควรแก้ไข และห้องพักของผมกลายเป็นศูนย์บัญชาการในการถกแถลงถึงงานพาแลง 2 ที่เพิ่งผ่านพ้นไป น้อง ๆ ทีมงานจากต่างประเทศแวะเข้าไปหาผม รวมทั้งโป้ยก่ายและศรีสะท้าน
โดยเฉพาะศรีสะท้านผมเป็นห่วงว่า เมื่องานพาแลงจบลง เขาไปนอนที่ไหนกันแน่ โป้ยก่ายกับผมขับรถย้อนรอยมาที่ร้านครัวแสงดาวในวันรุ่งขึ้น เพื่อตามหาพระเอกตัวจริง พบหลักฐานสำคัญ คือตำราทำขวัญ (โน๊ตบุ๊ค) และรองเท้า 1 คู่ สอบถามเจ้าของร้านบอกว่าพอเขารู้สึกตัว ก็เห็นเดินตุปัดตุเป๋ขึ้นรถแท็กซี่ไป ไม่รู้ไปไหนเหมือนกัน
โป้ยก่ายกับผมพยายามสลับกันโทรศัพท์ติดต่อกับน้อง ๆ ที่นั่งกับศรีสะท้านเมื่อคืนวานทุกคนบอกว่าไม่รู้เหมือนกัน เพราะกลับก่อน โป้ยก่ายขับรถไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีจุดหมายปลายทาง รถมุ่งหน้าไปทางแยกบางกะปิ
"เฮ้ยหมอพยายามโทรไปเรื่อย ๆ เผื่อเจอช่วงที่มันเปิดโทรศัพท์" โป้ยก่ายบอกผม
พล : "ฮัลโหล ศรี ๆ ๆ อยู่ไหนวะ" ผมดีใจที่โทรติด
ศรีสะท้าน :"เราไม่รู้ว่ะ ไม่รู้ชื่อมันชื่ออะไร และไม่รู้ว่าเรามาได้อย่างไร...จำได้ว่าที่นี่เราเคยมาพักตอนที่เรามาราชการเมื่อหลายปีก่อน อยู่แถว ๆ อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ เราจึงบอกแท็กซี่ให้มาส่ง"
พล : "มันเป็นโรงแรม อพ้าทเม้นท์ หอพัก หรือบ้านเช่า"
ศรีสะท้าน : "มันเป็นเหมือนโรงแรม คล้าย ๆ อพ้าทเม้นท์ ก้ำกึ่งหอพัก หรือเป็นบ้านเช่าก็ไม่แน่ใจ" ...ฮ่า ๆ ๆ ๆ
พล: มีจุดอะไรสำคัญ ๆ ที่พอจะบอกให้เราทราบบ้างได้ไหม ลองเปิดหน้าต่างออกมาดูซิ หรือหาเอกสารที่วางใกล้ ๆ โทรศัพท์ในห้องว่ามันชื่ออะไร
ศรีสะท้าน : จำได้ว่ามันอยู่แถว ๆ อนุสาวรีย์นี่แหละ.....เดี๋ยวเราจะโผล่หน้าต่างออกไปดู...โอ้ เรารู้แล้ว ๆ เป็นซอยอยู่หน้าโรงเรียนทหารเสนารักษ์
ในที่สุดก็ตามหาพระเอกเจอหลังจากที่ขับรถเข้าออก ๆ ซอยนี้ประมาณ 3 รอบ จน รปภ.แถว ๆ นั้นเริ่มมองหน้าพวกเรา นึกว่าเป็นพวกมือปืนรับจ้าง ฮ่า ๆ ๆ
ผมรับศรีสะท้านมาพักที่ห้องพักของผม วันรุ่งขึ้นพวกเรา พล พระยาแล โป้ยก่าย ศรีสะท้าน ดีเจปุ้ย ดีเจลูกหิน ส้มป่อย พงศ์น้อย เดินทางไปหาบ่าวคนเดิมที่ จ.พระนครศรีอยุธยา สถานที่นัดพบ ร้านลาบเมืองเดช ริมถนน อ.เสนา - สุพรรณบุรี
ควันหลงงานพาแลง 2 จึงเกิดขึ้นตั้งแต่เที่ยงวัน ยันหกโมงเย็น โป้ยก่ายและศรีสะท้านกลับมาพักที่บ้านผมอีกคืน โดยพระเอกของเราลืมโสร่งไว้เป็นที่ระลึกที่ร้าน 1 ผืน ต้องขับรถตามเอามาส่งเป็นระยะทางหลายกิโลเมตร
รุ่งขึ้นโป้ยก่ายขับรถกลับ จ.เลย ส่วนศรีสะท้านจะกลับนครศรีธรรมราชในตอนเย็นด้วยรถไฟ
"เอาอีกแล้ว..พลเอ้ย บักศรีมันเอาอีกแล้ว ลืมเอารองเท้าลงจากรถตอนกลับจากอยุธยา" โป้ยก่ายโทรหาผม เมื่อแวะปั้มน้ำมันแถว ๆ จ.ชัยภูมิ ลงไปเปิดฝากระโปรงหลัง ฮ่า ๆ ๆ
ตอนเย็นผมมอบรองเท้าของผม 1 คู่ไว้ให้เพื่อนไว้ดูต่างหน้า เรานั่งกินข้าวและมีอุปกรณ์ในการสนทนาคนละสองกระป๋อง
"ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ รถไฟขบวนนี้......." เสียงประกาศจากสถานีรถไฟสามเสน
"เฮ้ย...พล เราต้องรีบไปแล้ว รถไฟมาแล้ว" ศรีสะท้านใส่เกียร์หมากระโดดขึ้นรถไฟทันทีก่อนที่รถไฟจะเคลื่อนตัวจากชานชาลา
"โชคดีนะเพื่อน ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ" ผมโทรศัพท์อวยพรศรีสะท้าน
"เฮ้ย..พล เราขึ้นรถไฟผิดคันว่ะ ไม่ใช่คันนี้" ศรีสะท้านบอกผม
"ฮ่า ๆ ๆ ๆ ไม่เป็นไรลงรอตรงสถานีรถไฟบางซื่อก็แล้วกัน เที่ยวต่อไปนี้แหละ" ผมบอกศรีสะท้าน
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
Bookmarks